อลิลตื่นแต่เช้าหญิงสาวรีบลงมาข้างล่างเพื่อสอบถามแม่บ้านว่าเมื่อคืนพี่ดอมได้กลับเข้าบ้านหรือเปล่า หล่อนรอเขาจนเกือบตีสองเขายังไม่กลับเลย ในใจของล่อนรู้สึกเป็นกังวลที่สุด เขาออกจากบ้านไปตั้งแต่ที่หล่อนตบหน้าเขา หล่อนไม่ได้ตั้งใจที่ทำแบบนั้น หล่อนอยากคุยกับเขา อยากขอโทษเขา โดยรอเจอเขาตั้งแต่เมื่อคืนสุดท้ายหล่อนก็พล่อยหลับไปก่อน
"เอ่อๆป้าจ๊ะ เมื่อคืนคุณดอมกลับมาบ้านหรือเปล่า " เสียงหวานเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นหน้าแม่บ้าน
"ไม่เห็นนี่ค่ะ ลุงหมานก็รอฟังเสียงรถเพื่อจะเปิดประตู " ประโยคนั้นยิ่งทำให้อลิลรู้สึกเป็นกังวล หล่อนยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เขาไปอยู่ไหนน่ะ ทำไมไม่กลับบ้าน หญิงสาวคิดในใจ พรางเดินขึ้นห้องอีกครั้งเพื่อหามือถือเครื่องสวย
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะคุณอัคคี ดิฉันอลิลเองค่ะ"
"ครับสวัสดีครับคุณอลิล มีอะไรเหรอครับ โทรมาแต่เช้าเลย " เสียงปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
"ขอโทษน่ะค่ะ รบ
