อลิลเดินเข้ามาในบ้านไพศาลตระกูล โดยมีกระเป๋าใบใหญ่สองสามใบ หล่อนเข้ามาอยู่ในฐานะสะใภ้ของบ้าน ไม่ใช่เด็กที่เจ้าของบ้านนำมาชุบเลี้ยง ภาพในวันนั้นและวันนี้ไม่ต่างกันมากนัก ภายในบ้านดูแปลกตาไปมาก ตลอด10ปีที่หล่อนไม่อยู่ที่นี่ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปตามกาลยุกต์ตามสมัย หล่อนอมยิ้มเมื่อเห็นรูปของชายหนุ่มสมัยเด็กที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่กับคุณแม่และคุณพ่อขงเขา
"เอ้าหนูอลิลลูก เข้ามานั่งก่อนๆ " เสียงแม่สามีเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจนั้น
"สวัสดีค่ะคุณป้า" หล่อนพนมมือไหว้แบบไทย โดยไม่ลืมเข้าไปสมกอดแบบตะวันตก เพราะหล่อนกับแม่สามีเป็นอิตาเลี่ยน
"อย่าเรียกป้าสิ ต้องเรียกมัมสิลูก"
"เอ่อๆ มัมก็ได้ค่ะ" หล่อนยิ้มพรางซบไหล่อ้อน พร้อมกับนั่งลงข้างๆผู้มีพระคุณที่โซฟานั้น
โดมินิกซ์เห็นภาพของทั้งคู่พรางอมยิ้ม หล่อนไม่เคยเปลี่ยนเลย ยังขี้อ้อนเหมือนเดิม และเมื่อนึกถึงภาพที่หล่อ
