รักร้ายๆนายเย็นชา

ห้ามผูกพันธ์

โยชิน นั่งอยู่ปลายเตียงสักพัก ชายหนุ่มลอบมองคนตัวเล็กที่ยืนใส่เสื้อผ้าอยู่ตรงกระจกนั้น ทุกอย่างในห้องดูเงียบเฉียบ ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปาก มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศในห้องเท่านั้น ญารินติดกระดุมชุดตัวเองอย่างอ้อยอิ่ง ใจจริงไม่อยากให้ถึงเที่ยงเลยด้วยซ้ำ หล่อนอยากอยู่กับเขาต่อ หล่อนชอบพี่โยชิน หล่อนหลงรักเขา หญิงสาวถอนหายใจยาวๆออกไปอย่างหนักใจ “เฮ้ออออ/เฮ้ออออ” ด้วยความบังเอิญ หรืออะไรก็ไม่รู้ ทั้งสองพ่นลมหายใจยาวๆพร้อมกัน ทั้งคู่หันหน้ามามองกันด้วยความตกใจ สายตาของโยชินต้องรีบเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเมื่อมัวตลึงในความใสของร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้านั้น ต่างจากญารินใบหน้าสวยของหล่อนร้อนผ่าว พรางขึ้นสีชมพูระเรื่อนั้น มันกำลังลามไปถึงใบหูเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมมองไปทางอื่นแถมส่งสายตาดุมาทางหล่อนด้วยนั้น “เอ่อๆ พี่โยชิน หนูขอโทษค่ะ” ญารินรีบโค้งคำนับอย่างลุแก่โทษ “ไม่ได้ทำอะไรผิด ขอโทษทำไม” เสียงเรียบและสายตาที่ว่างเปล่านั้นส่งมายังหล่อน ทำเอาคนถูกมองรู้สึกเจ็บแปล็บๆที่อกข้างซ้ายของหล่อนนั้น

"อ่อค่ะ เอ่อๆแล้วพี่โยชินหิวหรือยังคะ เดี๋ยวหนูไปทำอาหารเช้าให้”

“ไม่ต้อง!! เธอลงไปมีหวังทุกคนในวงรู้แน่ว่าเมื่อคืนเธอนอนกับฉัน” โยชินรีบร้องห้ามพร้อมรีบขยับกายมาขวางประตูเอาไว้

“ป่านนี้ยังไม่มีใครตื่นหรอกค่ะ ยังเช้าอยู่เลย มีเรานี่แหละที่....” ญารินรีบหุบปาก ในใจนึกถึงว่ามีเรานี่แหละที่ตื่นเช้า จริงๆแล้วคือไม่ได้นอนต่างหาก หล่อนนึกในใจพรางนึกถึงเรื่องเมื่อคืน มือเล็กรีบกุมไว้ที่แก้มตัวเองทั้ง2 ข้างด้วยความอาย

“นี่เธอรู้นะว่าเธอต้องทำยังไง” โยชินเดินเข้ามาบอกหญิงสาวที่เขานอนด้วยเมื่อคืน เพิ่งรู้เมื่อเช้าว่าใครจำไม่ได้เลยว่าหิ้วขึ้นมาตอนไหน บอกตามตรงว่าเมามาก

“ค่ะ หนูจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดค่ะ” ดวงตากลมพูดไปด้วยแววเป็นประกาย ทำเอาคนที่มองอยู่ก่อนแล้วถึงกับเพลินตา ทำไมยายนี่ยิ้มทีโลกสดใสจังวะ ชายหนุ่มคิดในใจ

“อืมดี ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง”

“หะ!! อะไรนะคะ พี่โยชินจะไปส่งเหรอคะ” ด้วยความลืมตัวร่างเล็กรีบกระโดดเกาะแขนคนตัวสูง แล้วทำท่าดีใจเหมือนกับเด็กๆ โยชินเกือบหลุดยิ้ม แต่เขากลับทำสีหน้าเมินเฉยแล้วเบื่อหน่าย

“อื้อ!!”

“เอ่อๆ ขอโทษค่ะ” ญารินทำหน้าสำนึกผิด แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องการพูดหล่อนจึงโพ่งออกมาอีกครั้ง

“เอ่อๆ พี่โยชินคะ หนูมีเรื่องจะสารภาพค่ะ” ร่างเล็กขยับหันหน้าทางเขาแล้วส่งสายตาหวานฉ่ำ

“อะไรของเธอ” ชายหนุ่มทำสีหน้าหงุดหงิด

“คือ หนูชอบพี่โยชินมากเลยค่ะ ไหนๆเมื่อคืนพี่กินหนูแล้ว ต่อไปนี้หากว่าพี่เหงา หนูพร้อมมาหาพี่นะคะ ” ญารินเอ่ยพลางยิ้มร่า ทำเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นมันเป็นเรื่องธรรมดามากๆ หล่อนยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่หล่อนรัก หล่อนมีความสุขที่จะเป็นแบบนี้

“นี่!! เธอง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ชายหนุ่มชักหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าเจ้าหล่อนเหมือนจะง่ายไปหมดทุกอย่างเลยนั้น

“อื้อๆ มะ ไม่ ใช่ๆนะคะ หนูไม่เคยนอนกับใครเลย พี่เป็นคนแรกค่ะ” ญารินรีบแก้ต่างด้วยท่าทางแตกตื่นใบหน้าจริงจังเป็นที่สุดนั้น หล่อนโบกมือส่ายหน้าไปมาด้วยความรีบร้อน จนผมสลวยที่เกล้าไว้นั้นหลุดลุ่ย ผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนนั้นสลวยไปมา โยชินมองหล่อนเพลินตาอีกครั้ง แต่ก็ต้องดึงสติเมื่อปรับสีหน้าเรียบเฉย แบบไม่แปลกใจเพราะสาวๆที่มานอนกับเขาก็เต็มใจและยินยอมให้เขาเรียกมาหาได้เกือบทุกคนอยู่แล้ว

“เหรอ ..ว่าแต่เธอเข้าใจดีนะว่าฉันชอบสนุกแต่ไม่ชอบผูกพันธ์” เขาขยับเข้าใกล้ น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ย สายตาหลุบมองคนตัวเล็กหน้าประตูนิ่ง อีกฝ่ายดูเหมือนจะยืนเกร็งอย่างเห็นได้ชัด

“เอ่อๆ เข้าใจซิคะ หนูจะไม่เรียกร้องอะไรจากพี่ทั้งนั้น หนูยอมพี่ทุกอย่างเลยค่ะ” ร่างเล็กเริ่มเสียงกระเส่า เมื่อร่างโปร่งขยับเข้ามาประชิดตัวแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ดที่หล่อนเพิ่งติดครบนั้นออกทีละเม็ดๆ

“ยอมทุกอย่างจริงหรือเปล่าสาวน้อย” โยชินส่งสายตากรุ้มกริม ขนตาแพยาวของเขาทำให้ญารินใจละลาย แม้มันจะไม่งอนเหมือนกับผู้หญิง แต่มันก็สะกดเธอที่สุดนั้น เขาค่อยๆปลดเสื้อหล่อนออก ตอนนี้ไหล่เนียนกำลังปรากฏต่อหน้าเขาอีกครั้งๆ สายตาคมเข้มที่เป็นประกายไล่มองร่างอรชรตรงหน้าอย่างเต็มตาอีกครั้ง ผิวขาวที่มีรอยแดงจากการถูกเขาดูดทำให้เขารู้ว่าเมื่อคืนเขาหื่นมากขนาดไหน

“ค่ะ ทุกอย่าง ” ญารินดึงเสื้อตัวเองให้หลุดหล่นลงไปกองกับพื้นด้วยตนเอง เสื้อชั้นในตัวบางของหล่อนๆก็เป็นคนปลดมันอย่างช้าๆ แต่ชั้นในของหล่อน มือหน้าของเขาเป็นคนปลดมัน ก่อนเขาจะสอดมือล้วงเข้าไปแล้วจัดการกับเนินเนื้อสวยที่ตอนนี้เริ่มร้อนผ่าว ปุ่มที่ยื่นออกมานั้นสั่นระริก ญารินหลับตาพริ้มทันทีที่เขาเคลื่อนปากมาประกบจูบ หล่อนจูบตอบเขา เหมือนที่เขาจูบหล่อน หล่อนมีความสุขที่สุดที่เขามากินหล่อนอีกครั้ง หญิงสาวธรรมๆคนหนึ่งที่หลงรักซุปตาร์อย่างเขานั้นความเป็นไปได้แทบไม่มี หลังจากนั้นห้องทั้งห้องก็ปรากฏแต่เสียงครางดังขึ้นอีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง...

..............สัปดาห์ต่อมา......

โยชินนั่งเหม่อโดยไม่รู้ตัว ภาพของหญิงสาวในคืนนั้นมันคอยจะตามหลอกหลอนเขาไปทุกที่ คืนของงานมีทติ้ง คืนนั้นตลอดทั้งคืนเขาเมาไม่ได้สติเลย ตื่นขึ้นมาคือมีเด็กคนนั้นมานอนอยู่ข้างๆ เขานี่ตกใจหมดเลย แต่ที่น่าเขกกะโหลกตัวเองยิ่งไปนั้นคือ พอเห็นผิวขาวๆที่นอนเปลือยกายกลับไม่มีสำนึกที่จะยับยั้งชั่งใจ ร่างกายกลับบอกให้ทำตามที่ใจตัวเองต้องการ และเด็กคนนั่นก็ช่างกระไร ยอมพลีกายให้เขาแบบไม่มีเงื่อนไข โยชินสลัดหัวไปมาเมื่อนึกถึงภาพเด็กสาวลูกครึ่งไทยคนนั้น ชื่ออะไรนะ

“ญาริน” เสียงนั้นมันก้องอยู่ในใจ“คิดอะไรอยู่วะโยชิน แถมยิ้มด้วย” เสียงทุ้มของเพื่อนรุ่นพี่เอ่ยขึ้น ทำให้เขาสะดุ้ง

“ยิ้มอะไร ป่าวสักหน่อย” คาดะและฮิวมะ เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“จริงเหรอ มีอะไรปิดบังเราหรือป่าว”

“อื้อ ไม่มี นี้ซ้อมเสร็จแล้วใช่ไหม” โยชินรีบหันไปมองโค๊ชซ้อมเต้นที่เตรียมเก็บข้าวของนั้น เขาทำเป็นไม่ได้สนใจคำถามจากเพื่อนร่วมวงนั้น

“อืมใช่ จะรีบไปไหนเหรอ นั่งคุยกันก่อนไหม” คาดะมองหน้าเพื่อนรุ่นน้องแล้วทำหน้าอย่างรอคำตอบ

“พี่ก็รู้นี่ว่าโยชินชอบดริ๊งมากแค่ไหน” ฮิวมะยกยิ้มมุมปาก

“อืม โอเคๆ”คาดะ ยกยิ้มมุมปากก่อนจะกอดคอของฮิวมะแล้วเดินจากไป

“แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าอย่าลืมใส่เครื่องป้องหันล่ะ เดี๋ยวงานจะเข้าแบบเจ้าฮิวมะ” คาดะเดินอมยิ้ม ระหว่างนั้นก็ออกไปอย่างอารมณ์ดี โยชินชะงัก แต่รีบใช้ฮู๊ดปิดศีรษะตัวเองแล้วเดินออกไปจากยิมซ้อมดนตรี แล้วเมื่อคืนเขาสวมเครื่องป้องกันหรือเปล่าวะ เมาจำไม่ได้ด้วย ไปดูหลักฐานก่อนแล้วกัน ร่างสูงรีบบึ่งไปยังบ้านนักดนตรีทันที เขาเลือกขับรถส่วนตัวแล้วมุ่งหน้าไปยังชานเมืองอย่างรีบร้อน...>>>>>>