เฮียผา...
ผมนั่งอยู่ตรงสวนหน้าบ้านกับเด็กซนของผมที่ตอนนี้ร้องไห้ซุกหน้าอยู่กับไหล่ผม สงสารน้องบอกได้คำเดียว ผมไม่เคยเจอประสบการณ์แบบนี้ผมจะไปตัดสินใครก็ไม่ได้ แนะนำมากก็ไม่ได้มันเป็นเรื่องของความรู้สึก มันเป็นเรื่องของคนที่เคยเจอมาเท่านั้นที่จะบรรยายออกมาได้ ผมทำได้แค่เพียงเงียบแล้วรอน้องหยุดร้องเท่านั้น
"เฮีย ฮึกๆ นะ..หนูควรทำยังไงดี"
ผมลูบแผ่นหลังคนตัวเล็ก มืออีกค้างโอบรอบเอวไว้หลวมๆ ผมว่ารอน้องใจเย็นกว่านี้อีกหน่อย สภาพจิตใจคือไม่น่าจะคุยกับใครรู้เรื่องอ่ะ
"ไหนตอนแรกบอกจะมาเจอเค้าไงคะ"
"กะ..ก็ตอนนี้มัน ฮึก นะ.. หนูไม่รู้!!"
"เห้ออออ ไม่เจอวันนั้นวันหน้าก็ต้องเจอ ยังไงหนูก็หนีไม่พ้นหรอก เรามีพ่อ เรามีย่า เราจะทำให้มันหายไปจากความจริงไม่ได้หรอกนะ ถึงเขาจะไม่ได้เลี้ยงดูเรามาแต่ในความเป็นจริงตอนนี้เขาก็พร้อมจะรับผิดทุกอย่างและขอโอกาส หนูจะให้พวกเขาไม่ได้จริงๆเหรอ"
ผมพูดเป็นกลางอย่างท
