Olduğum yerde öylece kalakalmıştım.Doğru olamazdı bunlar..Nefesimi tutuyordum ağlamamak için..Bruce gitmek için adım attığında kolundan tuttum ve titreyen sesimle su sözleri fısıldadım lakin konuştukça gözyaşlarımı tutamıyordum..
"Yanlış..Bir insanın babası ölmez..Kimsenin babası ölmez.." dedim ve kolunu bıraktım.İçimdeki tuhaf acıyla kolunu sertçe sıktığımı sonradan fark ettim ve tepkisizce yürümeye devam ettim.Uzun koridorda adımlarım beni taşıyamaz hale gelirken odamın önüne gelmiştim.Bu çok tuhaf..Hala kendimi tutuyor, diretiyordum.Elimi kapının koluna attığımda üzerimdeki bütün ağırlığın yok olduğunu hissettim sanki..Bir elim kolyemdeydi.Odanın kapısı açılınca irkildim ve Harry ile göz göze geldim."Kimsenin babası ölmez" diye fısıldadıktan sonra ağlayarak ona sarıldım.Odaya girdiğimi
