Nang isa-isang lumabas ang mga tao sa conference room, hindi pinalampas ni Roshane ang pagkakataon na hilahin sa isang gilid ang ama upang makausap. Hinintay nila na makaalis ang lahat. Maging si Nicollo ay hindi huminto sa paglalakad palabas at binalingan lamang siya ng isang mabilis na tingin. It looks like he knew that she needed some alone time with her father.
“Pa, what’s all this?” Ito ang unang lumabas sa kanyang bibig habang seryoso na nakatitig dito. “You’re investing in the project? At hindi ninyo sinabi sa’kin?”
Humugot ng malalim na hininga ang nakatatandang Montallana. Imbes na sagutin ang tanong ng anak, humakbang ito palapit upang ikulong sa isang mahigpit na yakap ang dilag.
“I’m sorry, anak.”
“Papa,” mahinang tawag niya rito. Napakadami niyang gustong sabihin kanin
