“งั้นคราวนี้ข้าขอถามพวกเจ้าว่า... หากข้าสั่งให้พวกเจ้าไปลงมือทำร้ายคนที่ข้าเกลียด โดยที่พวกเจ้าไม่รู้เลยว่าคนผู้นั้นได้ทำอะไรให้ข้าไม่พอใจ พวกเจ้าจะยอมทำตามคำสั่งข้าหรือไม่?”
“ยอมขอรับ” หยางหมิงเซียน และเสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงตอบพร้อมกัน
“หา! เพราะเหตุใด?” จินเฟยเทียนแทบอยากจะร้องไห้ เขาอุตส่าห์ยกแม่น้ำมาแล้วห้าสาย แต่คำตอบที่ได้กลับไม่ตรงกับสิ่งที่เขาต้องการ
“เพราะตั้งแต่ที่ข้าได้มาอยู่กับเฟยเกอ เฟยเกอไม่เคยทำร้ายผู้ใดหรือด่าว่าผู้ใดให้ข้าเห็นเลยสักครั้ง ดังนั้นการที่เฟยเกอให้ข้าไปลงมือทำร้ายคนผู้นั้น ก็แสดงว่าคนผู้นั้นจะต้องมาทำร้ายเฟยเกอก่อน และคนผู้นั้นจะต้องเป็นคนที่นิสัยไม่ดีเอามากๆ ที่สามารถทำให้เฟยเกอเกลียดได้ ดังนั้นการลงมือทำร้ายคนผู้นั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่ผิดขอรับ”
“พวกบ่าวก็คิดเช่นเดียวกับคุณชายหยางขอรับ” เสี่ยวเปากับเสี่ยวปิงตอบพร้อมกัน
“พวกเจ้านี่นะ... เฮ้อ! งั้นข้าขอถามพว
