หยางหมิงเซียนเดินกลับห้องของตัวเองด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่ควรขึ้นเสียงกับจินเฟยเทียนเลย เขาโกรธตัวเอง เขาไม่ชอบสิ่งที่ตัวเองเป็นในตอนนี้และไม่ชอบสิ่งที่ตัวเขากำลังทำอยู่ในตอนนี้ด้วย
พอต้องกลับมานอนที่ห้องของตัวเอง หยางหมิงเซียนก็นอนไม่หลับ ตั้งแต่ที่ตัวเขาได้เจอกับจินเฟยเทียน เขาก็ไม่เคยนอนคนเดียวอีกเลย พอต้องกลับมานอนคนเดียวแบบนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะทนไม่ได้จริงๆ เสียแล้ว เขาอยากเข้าไปขอโทษอีกฝ่ายอีกครั้ง เขาอยากกลับไปนอนกอดจินเฟยเทียนเหมือนทุกคืน เขาคิดถึงกลิ่นหอมเย็นๆ ที่ออกมาจากตัวของจินเฟยเทียน
หยางหมิงเซียนรีบลุกขึ้นมานั่ง แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้กับประตูห้องของตัวเอง เขาพยายามหักห้ามใจที่จะไม่เดินลงจากเตียง เพื่อกลับไปหาจินเฟยเทียน
‘ไม่ได้! ข้าต้องถอยห่างจากเฟยเกอ ข้าต้องทำได้ ข้าต้องเข้าใจความรู้สึกของตัวเองให้ได้ ข้าต้องอดทน! ข้าต้องทำให้ได้!!’
เช้าวันรุ่งขึ้นสภาพของจิน
