เสียงเคาะประตูดังขึ้น หยางหมิงเซียนรีบเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะส่งเสียงตอบกลับคนที่อยู่ด้านนอกให้เข้ามาในห้องได้
ราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูเข้ามาเยี่ยม มาใส่ยาและเปลี่ยนผ้าพันแผลให้กับจินเฟยเทียน และยังคงพยายามชวนหยางหมิงเซียนพูดคุยเหมือนทุกวันที่ผ่านมา แต่เด็กชายก็ยังคงถามคำตอบคำเหมือนเดิม ก่อนที่ท่านเจ้าของจวนทั้งสองจะพากันเดินออกจากห้องรับรองไป
เมื่อเห็นราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูเดินออกจากห้องไปแล้ว หยางหมิงเซียนก็กลับลงมานั่งที่เก้าอี้และเอื้อมมือไปกุมมือของจินเฟยเทียนเอาไว้เหมือนเดิม แล้วหยางหมิงเซียนก็ก้มหน้าลงไปฟุบกับเตียงอย่างอ่อนแรง
“หมิงเซียน...”
หยางหมิงเซียนเงยหน้าขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง แม้เสียงนั้นจะแผ่วเบาแต่กลับเป็นเสียงที่เขาคิดถึงเหลือเกิน
“เฟยเกอ!”
“เฟยเกอ...เฟยเกอท่านฟื้นแล้ว...ท่านฟื้นแล้วจริงๆใช่ไหมขอรับ!”
“เฟยเกอท่านฟื้นแล
