จินเฟยเทียนพยายามใช้เวลาจัดการดูแลตัวเองหลังฉากกั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะเขาพอจะทำได้ เพราะในยามนี้เขายังไม่อยากออกไปเผชิญหน้ากับหยางหมิงเซียน จนเวลาผ่านเลยไปพอสมควร จินเฟยเทียนจึงค่อยๆ ก้าวเท้าออกมาจากฉากกั้นแล้วมองไปยังเตียงของตัวเอง แล้วเขาก็พบว่าหยางหมิงเซียนได้นอนหลับไปแล้ว จินเฟยเทียนจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
‘เฮ้อ! ... แล้วทำไมข้าต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยเนี้ย!’
จินเฟยเทียนเดินเข้าไปที่เตียง แล้วยื่นมือไปจับหน้าผากเพื่อวัดไข้ของหยางหมิงเซียน แต่เมื่อมือเขาสัมผัสหน้าผากของคนป่วย เขาก็ถูกคนป่วยที่เข้าใจว่าหลับไปแล้วยื่นมือมาจับมือของเขาเอาไว้
“อ่ะ! หมิงเซียน เจ้ายังไม่หลับหรือ?”
“กำลังจะหลับแล้วขอรับ...ทำไมวันนี้เฟยเกอถึงอาบน้ำนานกว่าเดิมล่ะขอรับ? ข้าเกือบจะหลับไปก่อนเฟยเกอแล้วนะขอรับ”
‘แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่หลับไปเลยเล่า...เจ้าลูกกวาง’ จินเฟยเทียนโอดครวญในใจ
“หมิงเซียน เจ้ายังปวดหัวอ
