จินเฟยเทียนจัดการดูแลหยางหมิงเซียนให้กินข้าวกินยา ก่อนจะประคองอีกฝ่ายลงไปนอน ส่วนตัวเขาก็ลงไปนั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือข้างๆ คนป่วย เมื่อผ่านไปได้สักพักราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูก็เข้ามาเยี่ยมหยางหมิงเซียนในห้องนอนของจินเฟยเทียน
“หมิงเซียนเป็นอย่างไรบ้าง ลุงกับป้าจะมาเยี่ยมเจ้าตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ติดที่ท่านกุนซือของท่านแม่ทัพมาขอเยี่ยมองค์ชายสิบสอง ลุงกับป้าเลยต้องคอยอยู่ดูแลต้อนรับท่าน” ราชครูหลงจิ้นสิงเอ่ยกับหยางหมิงเซียนทันที เมื่อประคองผู้เป็นภรรยาลงมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงของคนป่วยเรียบร้อยแล้ว โดยที่จินเฟยเทียนเองก็ได้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วย้ายตัวเองไปยืนด้านหลังของจางเลี่ยงซูอีกที
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรมากขอรับ ขอบคุณท่านลุงท่านป้ามากนะขอรับ”
“ป้าขอตรวจอาการเจ้าหน่อยนะหมิงเซียน”
“ได้ขอรับ”
“อืม! เป็นตามที่เจ้าบอกกับป้าจริงๆ เฟยเทียน” จางเลี่ยงซูทำการจับชีพจร และตรวจอาการของหยา
