“เฟยเกอ มานานแล้วหรือขอรับ?”
“อ่ะ! พี่ชายใจดีมาแล้ว ช่วยข้าด้วยขอรับ พี่ชายหน้าดุคนนี้จะตีข้า!”
“เจ้า! ข้าจะตีเจ้าตอนไหน เจ้าเด็กนี่”
“พอกันเลยทั้งคู่...ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่” จินเฟยเทียนแอบส่งแววตาดุไปให้คนทั้งคู่ ก่อนจะก้าวเข้าไปหา...
“เด็กน้อย ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมกินยา?”
“ก็ยามันขมนี่ขอรับ และข้าก็ไม่ชอบพี่ชายหน้าดุคนนี้ด้วยขอรับ”
“เจ้าเด็กนี่!”
“หมิงเซียน!”
“ก็เจ้าเด็กนี่ว่าข้าก่อนนะขอรับเฟยเกอ”
“หมิงเซียนเอายาของเด็กคนนี้มาให้ข้า เดี๋ยวข้าจัดการต่อเอง ส่วนเจ้าก็เอายาถ้วยนี้ไปให้แม่นางสุ่ยแทนข้าก็แล้วกันนะ”
“ข้า...ก็ได้ขอรับ”
หยางหมิงเซียนเมื่อได้รับแววตาปรามจากอีกฝ่าย เขาจึงเดินนำยามาเปลี่ยนกับจินเฟยเทียน แล้วเดินไปยังฝั่งด้านในของห้องพักผู้ป่วยที่สุ่ยเจียวนอนพักรักษาตัวอยู่ โดยห้องพักผู้ป่วยห้องนี้มีขนาดใหญ่ จางเลี่ยงซูจึงทำเป็นห้องสำหรับสตรีและเด็กเล็ก โดยจะแบ่งให้สตรีพักด้
