"หมิงเซียน ทำไมวันนี้เจ้าถึงดูไม่มีสมาธิในการฝึกเอาเสียเลย" หลังจากฝึกวรยุทธไปได้สักพัก ราชครูหลงจิ้นสิงก็รู้สึกว่า...วันนี้หยางหมิงเซียนมีอาการเหม่อลอยระหว่างฝึก
"ขอโทษขอรับท่านลุง"
"ลุงว่า...วันนี้พอแค่นี้ดีหรือไม่?"
"ข้า...ขอรับ"
"หมิงเซียน...ตอนนี้มีเรื่องอะไรมารบกวนจิตใจเจ้าอยู่ใช่หรือไม่?"
"ขอรับ"
"แล้วเจ้าอยากจะระบาย...หรือมีอะไรที่ลุงพอจะช่วยเจ้าได้หรือไม่หมิงเซียน?"
"มีขอรับ"
"งั้นพวกเราไปนั่งพูดคุยกันที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้นกันเลยดีกว่า" ราชครูหลงจิ้นสิงเอ่ยชวนพร้อมชี้ไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาเคยใช้นั่งพูดคุยกันในครั้งก่อน
"ขอรับ"
"ท่านลุงขอรับข้าว่า...ข้าเข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเฟยเกอแล้วขอรับ" หยางหมิงเซียนพูดขึ้นหลังจากที่นั่งใต้ต้นไม้ได้สักพัก
"อืม...เจ้าได้คำตอบแล้วหรือ?"
"ขอรับ"
"ข้ามองเฟยเกอแบบคนรักขอรับท่านลุง"
"เจ้าแน่ใจแล้วใช่หรือไม่?"
"ข้า
