หยางหมิงเซียนคิดว่าตัวเองทนอยู่กับสถานการณ์แบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงเดินกอดหมอนหนุนไปเคาะประตูห้องนอนของจินเฟยเทียน
“เฟยเกอ เฟยเกอขอรับ เฟยเกอนอนหรือยังขอรับ”
“ข้ายังไม่นอน เจ้ามีอะไรหรือหมิงเซียน?”
“ข้า...ข้านอนไม่หลับขอรับเฟยเกอ” หลังได้ยินเสียงตอบรับจากจินเฟยเทียน หยางหมิงเซียนก็รีบเปิดประตูและเดินเข้าไปพูดคุยกับอีกฝ่ายในห้องทันที
“ข้าขอ...”
“หมิงเซียน เจ้าแยกไปนอนคนเดียวมาได้หกคืนแล้ว...ดังนั้นข้าว่าเจ้าน่าจะเริ่มชินกับการนอนคนเดียวได้แล้วนะ” จินเฟยเทียนเห็นหยางหมิงเซียนเดินกอดหมอนหนุนเข้ามาในห้อง เขาก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“อีกอย่างการที่เจ้าสามารถกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองได้แบบนี้ มันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีเพราะพวกเราทั้งคู่ต่างก็เริ่มเติบโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว การที่เจ้ากับข้าจะกลับมานอนด้วยกันเหมือนเดิม มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม”
“แต่เฟยเกอเคยอนุญาตให้ข้านอนห้อง
