ความจริงแล้วราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูสังเกตเห็นเด็กชายสองคนนี้ ตั้งแต่ที่อีกฝ่ายเดินเข้ามายังร้านบะหมี่ที่พวกเขากำลังนั่งกินอยู่ก่อนแล้ว อาจจะด้วยเพราะท่าทางการพูดจาและการปฏิบัติตัวกับคนรอบข้างของเด็กชายทั้งสองจึงทำให้พวกเขาที่คอยมองอยู่เกิดความรู้สึกเอ็นดูและรู้สึกว่าถูกชะตากับเด็กสองคนนี้เป็นอย่างมาก หรืออาจจะด้วยเพราะพวกเขายังไม่มีบุตรให้คอยอุ้มชู พอได้เห็นเด็กชายหน้าตาน่าเอ็นดูสองคนเดินจูงมือกันเข้าในอารามโดยไม่มีผู้ใหญ่มาด้วยแบบนั้น จึงทำให้พวกเขาเมื่อเข้าไปในอารามแล้วได้เจอกับเด็กชายทั้งสองอีกครั้ง เลยพาตัวเองเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับเด็กทั้งสองและคิดอยากจะเข้าไปพูดคุยและซักถาม แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เข้าไปเอ่ยปากซักถามหรือพูดคุย ท่านเจ้าอาวาสก็ให้คนมาแจ้งว่าสามารถเข้าไปพบกับท่านได้เสียก่อน ราชครูหลงจิ้นสิงกับจางเลี่ยงซูจึงเกิดความรู้สึกเสียดายขึ้นมาไม่น้อย
หลังจากราชครูหลงจิ้นสิง
