21|ห่วงหา...อาวรณ์

3717 Words

รินรดากอดอก ทอดสายตามองเด็กน้อยในชุดผู้ป่วยบนเตียง ใกล้ ๆ กันนั้นก็มีคุณลุงหมอสุดหล่อของเจ้าตัวด้วย ที่พอรู้ว่านางฟ้าตัวน้อยของตนไม่สบายก็รีบขับรถมาเยี่ยมทันที                                                                                               “ว่าไงคะคนดี” นายแพทย์หนุ่มยิ้มอ่อนโยน วางมือลงบนกระหม่อมคนป่วยที่ปรือตาขึ้นมาทอดมองปริบ ๆ ปากจิ้มลิ้มนั้นค่อย ๆ ขยับเอ่ยออกมาว่า            “ป่ะป๊า นางฟ้าจะหาป่ะป๊า”                                                                     คุณหมอหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนอีก ก่อนจะปลอบไปว่า “ถ้าอยากเจอป่ะป๊า นางฟ้าต้องเชื่อฟังคุณหมอ เชื่อฟังคุณแม่นะคะ เดี๋ยวจะได้เจอป่ะป๊า” “ค่า นางฟ้าจะเชื่อฟัง” เด็กน้อยรับปาก ปากจิ้มลิ้มยิ้มเพียงเล็กน้อย ดูท่าทางยังอ่อนเพลียเพราะอาการอาหารเป็นพิษ    “ถ้าอย่างนั้น นางฟ้าก็นอนพักให้เยอะ ๆ เชื่อฟังลุงหมอสุดหล่อนะค

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD