วันต่อมา ขณะที่หลินเสี่ยวเหยาและไป๋จวงจวงกำลังออกไปซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารกลางวันเลี้ยงพวกผู้ชายที่กำลังซ่อมแซมบ้าน หลินจิ่งหยวนลูกพี่ลูกน้องของเธอก็พามารดามาดักรอเธอ
“เสี่ยวเหยา หยุดคุยกันก่อนสิ” นางหลินผู้เป็นอาสะใภ้ขวางไม่ให้เธอปั่นจักรยานไป
หญิงสาวจึงหยุดแล้วมองหน้าสองแม่ลูก หากไม่ติดว่าหลินชงเมิ่งอาของเธอนั้นมีเมตตาคงได้พุ่งชนภรรยาหน้าหนาของเขาไปแล้ว
“มีอะไร” หญิงสาวถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอก
“ฉันพาอาหยวนมาขอโทษเธอที่วันก่อนเขาไม่ยอมให้เธอพักที่บ้านเรา อาหยวนขอโทษพี่สาวเธอเสียสิ” หม่าอี้จิงบอกบุตรชาย หลินจิ่งหยวนวัยสิบเก้าจึงได้กล่าวขอโทษญาติผู้พี่
“พี่สาว ผมขอโทษด้วย”
“วันก่อนไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อวานนี้ดูเหมือนนายจะตั้งใจด่าฉันนะ อะไรน่ะ แค่หญิงหม้ายที่สามีขอหย่า ปีกกล้าขาแข็ง ทำตัวสูงส่ง ทั้งหมดอย่าบอกนะว่าไม่ได้ตั้งใจ แล้วที่ถ่มน้ำลายแสดงความสถุลนั้นอีก” หลินเสี่ยวเหยากล่าวออกมาด้
