ในครัวเล็ก ๆ ของบ้านสกุลฉี บัดนี้เต็มไปด้วยกลิ่นแป้งสาลีและกลิ่นแป้งหมักฟุ้ง เครื่องปรุงและอุปกรณ์วางเป็นระเบียบ
“ซาลาเปาไส้หมู หลักๆที่ต้องเตรียมก็คือ แป้ง น้ำตาล แป้งหมัก หมูสับ ไข่ และไม้พายสำหรับนวดแป้ง อ้อ แล้วก็เขียงกับมีดที่ดี ๆ หน่อย ส่วนไส้ถั่วแดงก็กวนถั่วแดงเอาไว้อย่างที่สอนไปเมื่อวาน”
“ค่ะ” หลินเสี่ยวเหยาพยักหน้า รีบหยิบสมุดเล็ก ๆ ขึ้นมาจด คุณย่าฉีหัวเราะพลางอธิบายต่อพร้อมกับทำให้ดูเป็นตัวอย่าง
“หมั่นโถวและซาลาเปาน่ะ สำคัญที่แป้ง ถ้าหมักดีแป้งจะนุ่ม หอม และอร่อย ต่อไปนี้เราจะเรียกว่าแป้งแห้ง” ย่าฉีหยิบถุงแป้งสาลีขึ้นมาพร้อมกับตาชั่งเก่า ๆ
“แป้งแห้งที่ใช้ต้องชั่งให้เป๊ะนะ” พูดแล้วก็หยิบแป้งหมักที่หญิงสาวทำเอาไว้ล่วงหน้าขึ้นมา
“นี่ก็สำคัญ ถ้าใส่มากไป แป้งที่นึ่งออกมาก็จะเปรี้ยว ถ้าใส่น้อยไปแป้งก็จะไม่ฟู”
จากนั้นหญิงชราก็บอกสัดส่วนของเครื่องปรุงที่ต้องใช้หมักไส้หมู เธอจดลง
