รักรสขม

บทที่ 5 เมียเพียงคนเดียว

"พี่ละลูก" คุณวิลาวัลย์ ถามหลานสาวคนโปรด

"น่าจะกำลังตามมานะคะ" ซัมเมอร์ตอบคุณป้าออกมา แล้วก้มหน้า

"อ่าวนั้นไง มาพอดีเลย" คุณปกรณ์บอกภรรยา เมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขาเดินมาถึง

"ไปลูก ข้ามไปฝั่งวัดพระแก้วกัน" คุณวิลาวัลย์ บอกกับบุตรชายและหลานสาว

แล้วพากันมายืนรอข้ามถนน

ซัมเมอร์ไม่แม้แต่จะหันมองพี่ เธอไม่รู้ต้องปฏิบัติตัวอย่างไร

เสียงของสาวในสายโทรศัพท์ ยังคงรบกวนจิตใจของเธอ

เมื่อถึงจังหวะข้าม ออกัส ดึงมือของน้องมาจับ ซัมเมอร์ตกใจหันมองแต่ขาก็ยังก้าวเดิน

"มันไม่มีอะไร"เสียงทุ้มของร่างสูง บอกออกมา

ซัมเมอร์ยังคงนิ่งเงียบ ไม่ตอบใดๆ

"ผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน" ออกัสยังคงพูดต่อ ซัมเมอร์เองก็ยังคงเงียบ

"เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไงซัมเมอร์"ออกัสเอ่ยออกมาอีกครั้ง

"ได้ยินค่ะ แต่ซัมเมอร์ไม่มีอะไรจะตอบพี่"

ซัมเมอร์ตอบออกมา พร้อมกับทุกคนข้ามถนนถึงฝั่งวัดพระแก้วแล้ว

"คุณพ่อคุณแม่เข้าไปก่อนนะครับ ผมหิวน้ำ จะให้ซัมเมอร์ไปซื้อฝั่งนูนเป็นเพื่อนหน่อย"ออกัสเอ่ยออกมา

"เอาอย่างนั้นเหรอลูก" คุณวิลาวัลย์ถามบุตรชายพร้อมกับมองหน้าหลานสาวคนโปรด

"เอาแบบนั้นและครับ"

"ออ งั้นได้จ๊ะ รีบตามเข้ามานะ วันเกิดน้อง น้องจะได้ไหว้พระเป็นมงคล" เมื่อตอบบุตรชายเสร็จ คุณวิลาวัณย์ก็เดินเข้าไปด้านในวัดพระแก้วพร้อมสามี

"ไงทีนี่จะคุยกับผัวได้หรือยัง"ออกัสบอกซัมเมื่อออกมา

"เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่อย่าพูดแบบนี้ จะไปซื้อน้ำไม่ใช่เหรอคะไปค่ะ"

"หึ ไม่ได้เป็นอะไรงั้นเหรอ แล้วเมื่อคืนเธอจำมันไม่ได้หรือไงกัน"

"พี่อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ ซัมเมอร์ไม่ได้เต็มใจ พี่รังแกซัมเมอร์ มันจบลงแล้วพี่ก็ควรหยุดเถอะ พี่มีผู้หญิงตั้งมากมาย ซัมเมอร์ทำตัวไม่ถูก พี่อย่าทำร้ายกันอีกเลย" ซัมเมอร์พูดความรู้สึกของเธอออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาด้วยความปวดหนึบในหัวใจอย่างสุดที่จะกลั้น

ออกัสเอื้อมมือจะเช็ดน้ำตาให้น้อง แต่ซัมเมอร์ปัดมือของเขาออก

"หยุดการกระทำของพี่เถอะค่ะ ซัมเมอร์ขอร้อง อย่าทำร้ายกันไปมากกว่านี้เลย"

"ฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ จำเอาไว้ซัมเมอร์" ออกัสพูดแค่นั้น แล้วลากแขนซัมเมอร์ไปขึ้นรถแท็กซี่ แล้วเขาก็กดส่งข้อความบอกมารดา ว่าตัวซัมเมอร์ไม่สบายจะพากลับไปที่บ้านก่อน และจะดูแลซัมเมอร์ให้เอง

"พี่ทำแบบนี้ทำมัย"ซัมเมอร์ถามพี่เสียงแผ่วเบาเมื่อรถแท็กซี่เคลื่อนตัวออก

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

"แต่ซัมเมอร์ไม่มีอะไรจะคุยกับพี่แล้วค่ะ"

"แต่ฉันมี"

สิ้นเสียงของออกัส ซัมเมอร์นั่งนิ่งตลอดทาง เธอไม่มีอะไรจะพูดกับพี่ เพราะถึงแม้จะพูดอะไรไป พี่ก็ไม่ฟังเธออยู่ดี

บ้านพรพิศาลพิบูลย์

"อ้าวคุณหนู คุณหนูเล็ก ทำมัยกลับกันมาก่อนละคะ" นกแก้ว หัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ถามอย่างแปลกใจ

"ซัมเมอร์ไม่สบายนิดหน่อย เดี๋ยวผมดูแลเอง ไม่เรียกไม่ต้องขึ้นมา"ออกัสบอกเพียงแค่นั้น แล้วลากแขนซัมเมอร์ขึ้นไปบนห้องของเธอ

"เปิดประตู" ออกัสบอกซัมเมอร์ แต่เธอยืนนิ่ง

"ฉันบอกให้เปิดประตู" ซัมเมอร์ยังคงนิ่ง

"ได้ จะเอาแบบนี้ใช่มั้ย" สิ้นเสียง ของออกัส เขาลากน้องไปที่ห้องของเขา

"หยุด พี่จะทำอะไร"

"หึ พูดเป็นแล้วเหรอ"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ จะทำอะไรคะ"

"หึ ก็พาเมียที่ดื้อ เข้าห้องของผัวไง"

"ไม่ ปล่อยเดี๋ยวนี้ " ซัมเมอร์พยายามทั้งทุบและแกะมือของพี่ออก แต่ดูเหมือนมันไม่สะเทือนพี่เลยแม้แต่น้อย

ปัง!!!

เสียงประตูห้องปิดลงอย่างดัง เมื่อออกัสลากน้องเข้ามาในห้องได้สำเร็จ แล้วเขาก็ยืนพิงประตูที่ล็อกแล้วเช่นเดิม

ซัมเมอร์ที่ตอนนี้เหนื่อยหอบจากการดิ้นของตัวเองเมื่อครู่ มองพี่อย่างไม่เข้าใจ

"พี่จะทำอะไรคะ"ซัมเมอร์ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจการกระทำของร่างสูงตรงหน้าของเธอ ตอนนี้ร่างกายของเธอสั่นไหวด้วยความกลัว

"จะคุยกับเมียที่ดื้อ คุยดีๆไม่ได้ ฉันเลยต้องปิดห้องคุย"ออกัสพูดออกมาเสียงเรียบ

แต่คนฟัง ขนลุกไปกับคำพูดอยู่ไม่น้อย

"ซัมเมอร์ไม่ใช่เมียพี่"

"หรือฉันควรย้ำความทรงจำของเธอ อีกสักรอบ"ออกัสพูดแล้วเดินเข้าหาซัมเมอร์

น้องตกใจกลัวถอยหนี แต่ทว่ามือหนาของร่างสูงคว้าเอวของเธอแล้วล็อกเอาไว้แนบตัว

"อย่าหนีฉัน ฉันไม่เคยคิดทำร้ายเธอ จำเอาไว้" ออกัสบอกออกมา แล้วก้มลงประทับริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล ผิดจากเมื่อคืน

ซัมเมอร์ร่างกายอ่อนระทวยในวงแขนแกร่ง เมื่อพี่ถอนจูบ เธอได้แต่มองพี่ตาปริบๆ

"จะฟังฉันได้หรือยัง"

"พี่ปล่อยก่อนสิคะ"

"หึ ระทวยขนาดนี้ ฉันปล่อยเธอล้มแน่" ออกัสพูดออกมาแล้วช้อนอุ้มน้องไปวางให้นั่งบนเตียง

"ฉันไม่เคยมีแฟน ผู้หญิงที่ผ่านมา ซื้อกินก็แค่นั้น" ออกัสบอกซัมเมอร์แล้วนั่งลงข้างๆ

"แล้วพี่จะมาบอกซัมเมอร์ทำมั้ย" ซัมเมอร์ถามออกมาด้วยหัวใจที่เต้นแรง โดยที่เธอเองก็ไม่ทราบเหตุผล

"หึ ก็จะบอกให้เธอรู้นะสิ ว่าเธอ คือเมียเพียงคนเดียวของฉัน เด็กโง่" ออกกัสพูดแล้ว เอามือจิ้มจมูกน้องเบาๆ1ที

ซัมเมอร์ได้แต่มองพี่ตาปริบๆ แต่หน้าเธอแดงเป็นลูกตำลึง และใจเต้นรัวราวกับตีกลองชุด

ออกัสเองก็มองหน้าน้องอยู่อย่างนั้น ดวงตาคมของเขา เล่นเอาคนถูกมองสั่นสะท้านอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน