รักรสขม

บทที่ 6 ซัมเมอร์เป็นเมียผม

"จะไปไหน" ออกัสถามเมื่อเห็นซัมเมอร์ลุกขึ้นจากที่นอนที่นั่งอยู่

"ซัมเมอร์ฟังพี่แล้ว ซัมเมอร์จะกลับห้องไงคะ เดี๋ยวคุณลุงคุณป้า ก็จะกลับมาแล้ว"

"ยังไปไม่ได้"

"ทำมัยคะ"

"กุญแจห้องเธอ เอามาให้ฉัน"

"ให้พี่ แล้วจะเข้าห้องยังไง"

"ฉันจะเดินไปส่ง เธอไขประตูแล้วก็เอากุญแจมา"

"แต่"

"อย่าเรื่องเยอะ ถ้ายังอยากกลับห้องตัวเอง"

ซัมเมอร์นิ่งเงียบ

"ว่ายังไง" ออกัสถามซ้ำ

"พี่จะเอากุญแจไปทำมัยคะ" ซัมเมอร์ถามออกมาแทนคำตอบ

"ไม่ต้องถาม ถ้าไม่ตกลง ก็อยู่ในห้องด้วยกันนี้แหละ ฉันไม่ติด"ออกัสพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ

"เห้อ แล้วซัมเมอร์จะใช้อะไรเปิดประตูละคะ"

"เดี๋ยวฉันคืน "

"ก็ได้ค่ะ"ซัมเมอร์ต้องจำยอมแล้วเดินไปเปิดประตูออกจากห้องของพี่

ออกัสเดินตามเธอไปที่ห้องของเธอไม่ห่าง

แกร่ก!!

ซัมเมอร์ไขประตูแล้ว จำต้องยื่นกุญแจให้พี่แล้วเธอก็เดินเข้าห้องไป พร้อมกับรีบล็อกประตู

สองขาของเธอ ก้าวไปทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเตียงนอนอย่างคิดไม่ตก กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอชั่วข้ามคืน

"เห้อ เราต้องทำตัวยังไงดีซัมเมอร์" เธอพึมพำกับตัวเองอย่างกังวล

ช่วงเย็น

ซัมเมอร์อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วลงมาด้านล่างเพื่อรอทานอาหาร เย็นอย่างพร้อมหน้า

"อ่าว เป็นยังไงบ้างลูก เห็นพี่เขาบอกไม่สบายดีขึ้นหรือยัง" คุณวิลาวัลย์ถามหลานสาวอย่างห่วงใย

"เออ ดีขึ้นแล้วค่ะคุณป้า" ซัมเมอร์จำเป็นต้องตอบตามน้ำ เธอสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร แต่พี่ลากเธอขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน แล้วขังเธอไว้ในห้องของเขาอยู่นาน และเหตุผลข้ออ้างกับผู้ใหญ่คือเธอไม่สบาย

"หึ" ออกัสที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วหัวเราะออกมา เมื่อได้ยินคำตอบของซัมเมอร์

"ดีแล้วละคะ หมดเคราะห์หมดโศกนะลูก มาค่ะทานขาวกัน"

"ค่ะคุณป้า"

ซัมเมอร์เดินไปที่โต๊ะอาหาร แล้วนั่งลง

ทุกคนในบ้านมาร้องเพลงอวยพรวันเกิดของเธอ และปีนี้ออกัสอาสาถือเค้กให้น้อง

ซัมเมอร์ยิ้มบางๆให้ทุกคน เธออธิษฐานแล้วใช้มือโบกปัดเทียนให้ดับ

"ขอบคุณนะคะ"ซัมเมอร์ยกมือไหว้ทุกคนแล้วยิ้มกว้างออกมา

สวย นี่คือความคิดที่แล่นเข้ามาให้หัวของออกัส

นกแก้ว หัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ มารับเค้กจากมือของออกัสไปเก็บก่อน แล้วเตรียมตักข้าวให้ทุกคน

ออกัสลากเก้าอี้ออก เขาเลือกนั่งลงข้างๆซัมเมอร์เช่นทุกครั้ง

ซัมเมอร์เองรู้สึกได้ว่า พี่นั้นจ่องเธอไม่วางตา

แล้วมือหนาของร่างสูง ก็ตักผัดพริกแกงถั่ว ของโปรดของซัมเมอร์ใส่จานให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" ซัมเมอร์ยกมือไหว้พี่

"หึ กินเยอะๆ ตัวเบาอย่างกับมด คุณแม่ให้นกแก้วทำของโปรดเธอทั้งนั้น" ออกัสพูดออกมาแล้วเอานิ้ว จิ้มจมูกน้องเบาๆ 1 ที

โดยการกระทำทั้งหมด ตกอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสอง ที่นั้งมองอย่างยิ้มๆ

ซัมเมอร์กินข้าวไม่กี่คำก็วางช้อน

"กินอีกหน่อย เธอกินไปนิดเดียวเอง" ออกัสพูดออกมาเบาๆ

"อิ่มค่ะ"

"พี่นกแก้วทำสุดฝีมือ เดี๋ยวเขาเสียใจนะ"ออกัสงัดไม้ตาย เพราะเขารู้ว่า สาวน้อยข้างๆ ไม่อยากทำใครเสียใจเลย แม้แต่น้อย

และมันก็ได้ผล ซัมเมอร์พยายามกินต่อจนหมดจาน

"หึ" เสียงทุ้มของพี่ดังออกมาจากลำคอเพียงแค่นั้น

เมื่อทานอาหารเรียบร้อย ซัมเมอร์และออกัส ก็มานั่งที่ห้องนั่งเล่น ตามคำชวนของผู้ใหญ่ทั้งสอง

"ลูกชาย ทำมัยไปนั่งเบียดน้องขนาดนั้นคะ ที่ตั้งกว้าง" มารดาดุบุตรชายเบาๆ

"น้องไม่เห็นว่าเลยคุณแม่" ออกัสไม่พูดเปล่า ขยับตัวเขาไปใกล้ซัมเมอร์มากกว่าเดิม

ซัมเมอร์ก็ได้แต่นั่งตัวลีบอยู่อย่างเกร็งๆ

"นี่ค่ะคุณป้ากับคุณลุงให้นะ" คุณวิลาวัลย์วางกุญแจรถหรูลงในมือหลานสาวคนโปรด

ซัมเมอร์มองกุญแจรถในมืออึ้งๆ

"รับไปเถอะค่ะ ป้ากับลุงเต็มใจให้ " คุณวิลาวัลย์ พูดออกมาอีกครั้งอย่างรู้ความคิดในใจหลานสาว

"ขอบคุณค่ะคุณลุงคุณป้า" ซัมเมอร์ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง

"ออกัส มีอะไรมาให้น้องคะลูก"

"อยู่บนห้องครับผมลืมหยิบมา"

"ออ เดี๋ยวค่อยให้กันก็ได้เนอะ" คุณวิลาวัลย์ พูดออกมาอย่างเข้าใจ

"ครับคุณแม่"

"ซัมเมอร์ลูก ป้าไม่เคยถามเรื่องนี้กับหนูเลย หนูมีแฟนหรือยังลูก"

"ยังค่ะคุณป้า" ซัมเมอร์ตอบแล้วชำเลืองมองพี่ที่ตอนนี้ วางสีหน้าเรียบเฉย

"งั้นดีเลย ป้าจะแนะนำลูกชายของเพื่อนป้าให้รู้จัก ไปลองคุยกันดูก่อน ไม่ชอบกันก็ไม่เป็นไร"ผู้เป็นป้าบอกหลานสาว อย่างเอ็นดู

"ไม่ได้ครับคุณแม่" ซัมเมอร์ถึงกับสะดุ้งกับน้ำเสียงของพี่ ที่ตวาดมารดา

"ทำมัยละ น้องก็ไม่มีใครนิ" คุณปกรณ์ถามบุตรชาย

"คุณพ่อคุณแม่ จะมาหาผัวให้เมียผมไม่ได้"ออกัสพูดออกมาอย่างโมโห ซัมเมอร์ถึงกับหูดับกับคำพูดของพี่ เธอชาไปทั้งตัว

"ว่าไงนะออกัส" ผู้เป็นมารดาถามเน้นเสียง

"ซัมเมอร์เป็นเมียผม ผมไม่ยอมให้ใครหน้าไหน มาทำความรู้จักทั้งนั้น"ออกัสพูดอย่างหงุดหงิด ผิดกับตอนนี้ที่ซัมเมอร์นั่งก้มหน้ารองไห้

ผู้ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่คุณวิลาวัลย์จะมานั่งข้างๆหลานสาวแล้วโอบกอด

"ตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะลูก เล่าให้ป้าฟังหน่อย ที่พี่เขาพูด ใช่เรื่องจริงมั้ย"

ซัมเมอร์ร้องไห้โห

"เมื่อคืนค่ะคุณป้า ซัมเมอร์ขอโทษ พี่ปล้ำซัมเมอร์" ซัมเมอร์พูดออกมาได้เพียงแค่นั้น เธอตัวสั้นด้วยความกลัว เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ซัมเมอร์ร้องไห้ออกมาไม่หยุด

"พี่เขาอาจจะเมาค่ะคุณป้า ซัมเมอร์สู้แรงไม่ไหว" ซัมเมอร์พูดออกมาเสียงแผ่วเบา

"ไม่ได้เมา" ออกัสพูดสวนออกมา

"ออกัส นี่มันเรื่องอะไร ทำน้องทำมัยหะ อธิบายแม่มาสิ"

"ซัมเมอร์ต้องเป็นของผมเท่านั้น"

"แล้วมาทำน้องอย่างนี้ได้ยังไง ใช้ได้ที่ไหนกัน แม่ไม่เคยสอนให้ทำแบบนี้นะ"ผู้เป็นมารดาต่อว่าบุตรชาย

"ป้าจะให้พี่เขารับผิดชอบ หนูซัมเมอร์จะว่ายังไงลูก"

"หนูไม่รู้ค่ะคุณป้า ฮึก! หนูทำตัวไม่ถูก ฮือออออออออ"ซัมเมอร์บอกออกมาอย่างไม่ปกปิด

"ถ้ายังงั้น เอาตามนี้ ส่วนออกัส แกไปเคลียร์ผู้หญิงทั้งหลายแหล่ของแกให้หมด เดือนหน้าแม่จะให้แต่งงานกับน้อง" คุณวิลาวัลย์พูดออกมาอย่างตัดบท แล้วนั่งปลอบซัมเมอร์อยู่พักใหญ่

ส่วนออกัส เดินขึ้นห้องอย่างพอใจ ในการแก้ปัญหาของมารดา

"เธอต้องเป็นของฉันเท่านั้น" ออกัสพูดกับตัวเองแล้วกระตุกยิ้มออกมา