“Bana böyle bir şey yapmazdı.”
“Kesin bir yanlış anlaşılma var.”
Asya, yaşadığı ilk şoku atlatınca, ağzından çıkan ilk kelimeler bunlardı.
Emre’nin annesinin bu kadar acımasız gülüşünü ömrü boyunca unutamayacaktı.
Çıktığı merdivenlerden nasıl indiğini bilmiyordu; utanmasa kendini sokağın ortasına atıp, “Nasıl olur böyle bir şey!” diye çığlık atacaktı.
Günlerce kendini suçlamış, “Ben bu düşündüklerimi nasıl yakıştırırım onlara?” diye kendine eziyet etmişti.
Ama şimdi gözünün önünde olanlara nasıl salak gibi göz yumduğuna içi ayrıca yanıyordu.
Hülya’yla beraber büyümüş, yediği içtiği ayrı gitmemişti.
Her aile kavgasında Asya’nın ailesine sığınmış, kendi kızlarından ayırt etmeden kucak açmışlardı.
Beyni uyuşmuştu; aklından hâlâ “Emre’nin annesi beni sevmediği için mi böyle şeyler söy
