Ameliyathanenin önünde Asya’nın anne ve babasıyla birlikte bekliyorduk. Üç koca saat geçmişti ama hâlâ bir haber yoktu. Sayısını hatırlamıyorum ama bir kez daha danışmaya gidip:
“En azından ameliyat nasıl gidiyor, onu bari öğrenelim,” diye sitem etmiştim.
En sonunda ısrarlarıma dayanamayarak, “Tamam beyefendi, siz geçin, ben öğrenip geleceğim,” deyince bir hafiflik hissettim.
Son iki haftadır sinirlerim çok gergindi. Hastaneyi hem sevmiyor, hem de Asya sanki bana emanetmiş gibi hastaneden ayrılamıyordum.
Biraz daha bekledikten sonra bir hemşire çıkıp:
“Asya hanımın yakınları,” diye seslendiğinde neredeyse ağlayacaktım. Hemen yanına gidip bilgi almak için yüzüne baktım.
“Asya hanımın ameliyatı gayet başarılı geçti. Narkozun etkisinin geçmesi için uyanmasını bekliyoruz. Siz işlemlerini
