Part 47: Ang Imbitasyon Ni PNP Chief
689 Words
Pagbukas ng elevator, parang huminto ang oras. Tahimik si Adrian habang hawak ang cellphone, ang mga mata niya nakapako sa screen na para bang may bigat ng buong mundo ang laman ng mensahe.
“Adrian?” tawag ko, pilit nilalabanan ang kaba.
Mabagal siyang lumingon sa’kin. “Si Tito…” bulong niya, halos hindi marinig.
Nanlamig ang kamay ko. Ang tinutukoy niya, walang iba kundi si General Villareal—ang bagong talagang PNP Chief.
Inabot niya sa akin ang cellphone. Isang simpleng mensahe lang ang nasa screen:
“Dinner. Sunday. White House. Bring David and Kara. – Tito”
Para bang kumirot ang sugat ko kahit magaling na. Hindi dahil sa sakit ng katawan, kundi dahil alam kong ang hapag-kainan na iyon ay hindi ordinaryo. Hindi iyon basta salu-salo.
Pagpasok namin sa apartment ni Adrian, agad kong napansin ang tahimik pero magaan na ambiance. Malinis, maaliwalas, at maluwag ang loob—parang isang modernong condominium unit na halatang pinag-isipan ang bawat detalye. May malaking glass window na tanaw ang city lights, kumpleto ang appliances, mula sa ref hanggang sa washing machine. Ang sofa ay malambot at kulay abong suede, may maliit na bookshelf sa gilid na puno ng mga aklat at folders.
Ramdam ko agad na hindi lang basta tirahan ito. May puso. May plano.
Habang nakaupo ako, napansin ko ang isang cabinet na bahagyang nakabukas. Doon, tumambad sa akin ang mga neatly pressed uniforms ko, pati ibang personal na gamit na galing pa sa dati kong tinutuluyan. Napahinto ako.
“Adrian…” mahinang sambit ko. “Bakit… nandito lahat ‘to?”
Lumapit siya, bitbit ang maliit na first aid kit para palitan ang dressing ng sugat ko. Walang alinlangan sa boses niya. “Kasi dito ka titira. Hindi pansamantala, David. Permanente.”
Napakunot ang noo ko, medyo nagulat. “Adrian, hindi naman ako sigurado kung—”
Pero agad siyang umangal, may halong tampo at determinasyon. “Huwag mong sabihing pansamantala lang. Ginawa ko lahat ‘to, pinili ko ‘tong lugar na ‘to, para sa atin. Para sa’yo. Ayaw ko ng half-measure, David. Kung handa akong ibigay lahat sa field para iligtas ka, mas handa akong ibigay lahat dito—sa bahay na ‘to—para makasama ka.”
Hindi ko alam ang isasagot. Tumingin ako sa paligid: bawat sulok, bawat gamit, parang may kurot ng katotohanan. Hindi ito basta apartment. Isa itong tahanan. Tahanan na ginawa ni Adrian, hindi lang para sa kanya—kundi para sa amin.
Tahimik siyang nagligpit, inayos ang gamit ko, inilatag ang kumot sa kama na para bang gusto niyang ilihis ang isip mula sa mensahe ng Tito niya. Pero alam kong mabigat din iyon para sa kanya.
“Adrian,” basag ko sa katahimikan. “Dinner lang ba talaga ito?”
Huminto siya, nakatalikod, parang nagdadalawang-isip kung sasagutin ako. Sa huli, bumuntong-hininga siya. “Kung si Tito ang nag-imbita, ibig sabihin may dahilan. Hindi siya yung tipong tatawag lang para sa casual family night.”
Tumango ako. Ramdam ko rin iyon. General Villareal wasn’t just family—he was the Chief.
At higit pa roon… siya ang nagdala ng bigat ng pamana ng pamilya ni Adrian.
Habang nakaupo ako sa kama, pinagmamasdan ko si Adrian na nag-aayos ng mga sugat niya sa salamin—nakapulupot ang plaster sa braso, may pasa pa sa gilid ng leeg, pero matikas pa rin ang tindig. Na-realize ko, kung may sinuman sa mundong ito na haharap sa Tito niyang General, dapat kasama ako. Dahil kung haharapin namin ang susunod na laban, kailangang magkasama.
Lumapit ako sa kanya, hinawakan ko ang balikat niya—iyong hindi sugatan. “Handa ka ba?”
Napatingin siya sa akin, diretso, walang kurap. “Basta nandiyan ka, David… kahit saan, kahit kanino, handa ako.”
Ngumiti ako, pero sa ilalim noon ay may kaba. Kasi alam ko:
Sunday dinner man ito, pero para sa amin, ito ang magiging umpisa ng mas malaking laban.
At habang pinipilit kong ipikit ang mga mata kinagabihan, isang tanong lang ang paulit-ulit na bumabalik:
Sa hapag ni General Villareal, matitikman ba namin ang pagkain… o ang simula ng bagong digmaan?
Itutuloy...
- Writer
