Part 3: Ang Lihim Sa Camp Crame
712 Words
Hindi ko inakalang darating ang araw na makikita ko si Adrian dito mismo, sa pinakagitna ng mundo naming dalawa bilang mga pulis—sa Camp Crame.
Alas-dos ng hapon. Mainit ang araw, at kagagaling ko lang sa meeting ng unit ko. Naka-uniporme ako, kumpleto sa badge at baril, habang naglalakad papunta sa opisina ng mga intel. Habang nasa hallway, bigla akong napahinto.
May dumaan sa tapat ko. Matangkad. Broad shoulders. Familiar na porma ng katawan. At nang mag-angat siya ng tingin...
Si Adrian.
Naka-full PNP uniform din siya, crisp at malinis, parang pang-poster boy ng kapulisan. At putang ina, lalo siyang gumuwapo. Nakagupit ng mas maikli, freshly shaven, at yung tikas niya habang nagmamartsa sa hallway? Hindi mo aakalaing siya rin yung lalaking minsang hinila ko sa dilim para halikan ng patago.
Nagtagpo ang mga mata namin. At doon, para bang bumilis ang oras.
⸻
"David?" halos bulong niya, pero may halong gulat at kaba.
"Adrian?" sagot ko, sabay mabilis na tingin sa paligid. Ang daming kasamahan, lahat abala, pero pwedeng may makapansin.
Lumapit siya ng bahagya, tipid ang ngiti. "Dito ka rin pala naka-assign?"
"Shift lang. Ikaw?"
"CIDG." Kumindat siya nang palihim, sabay lakad na parang walang nangyari.
Pero bago siya tuluyang makalayo, bigla siyang sumenyas gamit ang hintuturo. Mabilis lang, parang utos. Sundan mo ako.
At kahit kabado, sinunod ko siya.
⸻
Dinala niya ako sa likod ng isang gusali, malapit sa storage area ng lumang equipment. Tahimik. Walang tao. Doon siya tumigil, sabay lingon para siguraduhing walang makakakita.
At bago pa ako makapagsalita, hinila niya ako sa anino ng pader at itinulak dahan-dahan hanggang nakadikit ang likod ko.
"Adrian—" bulong ko, pero natigil nang bigla niya akong halikan.
Mainit. Mabigat. Para bang ilang linggo niyang pinigilan ang sarili niya.
⸻
"s**t, Adrian," bulong ko, halos wala akong hininga. "Nandito tayo sa Crame!"
"Alam ko," sagot niya, sabay dila sa labi ko bago ngumiti. "Mas delikado. Mas masarap."
Ramdam ko ang kaba. Naka-uniporme kami pareho. Kapag may nakakita sa amin—tapos na ang lahat. Hindi lang puso namin ang pwedeng mabasag, kundi pati ang buong karera naming pinaghirapan.
Pero sa paraan ng pagkakahawak niya sa bewang ko, sa higpit ng pagkakadikit ng dibdib namin, hindi ko kayang itulak siya palayo.
⸻
"Ang tagal kong inantay 'to," sabi niya habang nakatitig sa mata ko, halos nakadikit na ang ilong namin. "Simula nung huli tayong nagkita, araw-araw kitang iniisip."
"Adrian..." halos maiyak ako sa kaba at saya. "Bakit ngayon mo lang sinabi na pulis ka rin?"
Umiling siya. "Natakot ako. Akala ko kapag nalaman mong kapwa ko pulis, mas lalayo ka. Pero ngayon na nandito tayo..." Hinawakan niya ang pisngi ko, marahan pero mariin. "Hindi na ako makakatakas."
⸻
Nagtagal kami sa sulok na iyon, nag-uusap ng pabulong habang minsan ay napapasingit ng mabilis na halik. Para kaming dalawang magnanakaw ng oras, dalawang sundalong nagtatago sa digmaan ng sarili naming damdamin.
"Paano 'to?" tanong ko, habang pinipisil ang kamay niya. "Kung mahuli tayo, tapos na ang lahat. Hindi lang trabaho—pati pamilya ko, pati reputasyon mo."
Ngumisi siya, pero seryoso ang tingin. "Hindi ko sinasabing madali. Pero David, hindi rin ako papayag na itago ka lang sa alaala ng isang gabi. Gusto kong totoo. Kahit patago. Kahit dito lang, sa mga sulok na walang nakakakita."
⸻
Biglang may dumaan na dalawang pulis sa malayo. Pareho kaming napatigil, humiwalay agad na parang wala lang. Nanginginig ang dibdib ko sa kaba habang pinagmamasdan silang dumaan.
Pagkaalis nila, sabay kaming napahinga ng malalim. At sabay ding natawa nang mahina.
"Putang ina, muntik na 'yon," sabi ko, hawak pa rin ang dibdib ko.
Ngumisi siya, dahan-dahang inilapit ulit ang mukha niya. "Pero worth it."
At muli, kahit ilang segundo lang, ninakawan niya ako ng halik.
⸻
Sa sandaling iyon, doon ko na-realize: wala nang atrasan. Hindi na ito basta fling. Hindi na ito basta thrill.
Ito na yung simula ng isang kwento na masisira kapag nalaman ng iba. Pero ito rin yung kwento na mas lalong nagpapatibok ng puso ko.
At kahit nandito kami, sa pinakadelikadong lugar na pwedeng mahuli—sa Camp Crame mismo—wala na akong pakialam.
Kasi sa unang pagkakataon, hindi lang ako pulis. Tao rin akong marunong magmahal.
At ang minahal ko... ay kapwa kong pulis.
Itutuloy...
- Writer
