“ก็กลัวเอ็งถูกทิ้งน่ะสิ ตอนนี้เอ็งสามสิบหกสามสิบเจ็ด เด็กนั่นยี่สิบห้า ห่างกันสิบสองปี รอบหนึ่งเลยนะ น้าเห็นตัวอย่างมาเยอะ ที่พอเริ่มแก่ตัวหน่อย สุดท้ายก็ถูกเมียเด็กทิ้งไปให้อับอายขายหน้า คิดดีๆ นะฤทธิ์ อีกอย่างสองคนนั้นไม่มีอะไรเลย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ที่น้าพูดเพราะเป็นห่วงเอ็งทั้งนั้น”
เรืองฤทธิ์นิ่งฟัง เขาเข้าใจน้าน้อยว่าหวังดีต่อเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็มีเพียงน้าน้อยและน้ายุทธที่ปรารถนาดีต่อเขา จึงไม่คิดโกรธที่อีกฝ่ายพยายามพูดให้เขาเปลี่ยนใจ หรือคิดให้มากขึ้น
“ผมไม่รู้หรอกว่าอนาคตจะเป็นยังไงต่อไปถ้าตัดสินใจเลือกเด็กคนนี้ แต่นอกจากลูกตาล ผมก็ไม่มีใครแล้ว กับคนอื่นผมเฉยๆ แต่กับลูกตาลเหมือนมีบางอย่างดึงดูดผมเข้าไปหาเสมอ ทำอะไรก็คอยแต่จะคิดถึง เคยพยายามไม่คิดนะ แต่ยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งทุรนทุราย ก็เลย...ลองทำตามใจตัวเองดูสักที”
นางน้อยนิ่งอึ้งเมื่อฟังเช่นนั้น ครุ่นคิดไปมาแล่วก็ได้แต่ถอ
