“ได้ยังไงล่ะครับน้า น้าพากับเพ็ญเป็นแขก น้าจะลากไปไหน” ชายหนุ่มค้าน เขาไม่อยากให้น้าสาวพูดอะไรให้เข้าหูลลิตาและสำอาง กลัวคนทั้งสองจะเข้าใจผิด เพราะเขารู้ดีว่าน้าน้อยเชียร์ใคร ถึงแม้ไม่ทำท่ารังเกียจรังงอนสำอางและลลิตา แต่เขาก็มั่นใจว่าไม่คิดจะเชียร์...
นางน้อยค้อนขวับ พลางบอก
“ลากไปไหนที่ไนห พระยังไม่มา เอ็งไปดูแลบนเรือนเถอะ ลงมาวุ่นวายอะไรข้างล่าง เป็นเจ้าภาพไปอยู่บนเรือนโน่น แล้วพาเพ็ญไปด้วย ไปพา ไปในครัวกัน” ไม่ทันที่หลานชายจะค้านอีกครั้ง นางน้อยก็จูงมือนางพาตรงไปยังครัวที่มีลลิตาและสำอางกำลังช่วยกันอยู่ข้างใน
เรืองฤทธิ์ถอนหายใจยาว เขามองตามน้าสาวอย่างไม่สบายใจนัก แต่เมือ่หันมาเห็นวันเพ็ญเขาจึงต้องส่งยิ้มให้แล้วบอก
“ไปบนเรือนกันดีกว่า”
วันเพ็ญยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วเดินตามต้อยๆ ตกเป็นเป้าสายตาของญาติพี่น้องในงาน ที่ต่างก็ซุบซิบก่อนจะหัวเราะคิกคัก เพราะต่างรับรู้กันว่าวันนี้มีรถไฟถึงสามข
