Continue
2634 Words
การถ่ายแบบในช่วงบ่ายผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้เหลือแค่เซ็ทเดี่ยวที่แยกกันถ่าย จิระได้ให้แนนนี่เป็นคนถ่ายก่อนเพราะเขากำลังจะหาทางเข้าหาน้องจิณ จากที่เขาได้แอบสังเกตุดูน้องจิณตอนที่กำลังถ่ายแบบ น้องจิณเป็นเด็กที่น่ารักสดใส น่าเริง ไม่ดื้อ แต่ก็มีซนตามประสาเด็กที่อายุเท่านี้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ฟังใครเลย ตอนนี้เขาได้ให้แนนนี่ไปถ่ายก่อนส่วนตัวเขานั้นกำลังหาทางเข้าหาเจ้าก้อน พอดีกับที่คุณเมย์ผู้จัดการส่วนตัวของแนนนี่ที่เป็นคนดูน้องจิณกำลังจะไปเข้าห้องน้ำแล้วกำชับกับน้องจิณว่าให้นั่งรอตนเองอยู่ตรงนี้ พอคุณเมย์ไปเข้าห้องน้ำเป็นโอกาสที่ดีที่จิระจะเข้าไปทำความรู้จักเจ้าเด็กนั่นสักหน่อย ว่าแล้วจิระก็เดินเข้าไปหาน้องจิณ พอมาอยู่ตรงหน้าเจ้าเด็กและได้สบตากันเขากับรู้สึกประหม่า พูดไม่ออก เขาไม่เคยรู้สึกประหม่าแบบนี้มาก่อน ขนาดตอนที่ขึ้นคอนเสิรต์ครั้งแรกเขายังไม่ประหม่าเท่านี้เลย
"สวัสดีฮับ คุณลุงจะมาเล่นกับน้องหรอฮับ"
"โอ๊ะ คุณลุงที่ร้องเพลงเยอะๆ เพราะๆ คนนั้นนี่หน่า น้องชอบเพลงของคุณลุงมากเลยฮับ"
"น้องเป็นแฟนครับๆ"
"แฟนคลับ ครับน้องจิณ
"ฮ่า ฮ่า น้องพูดผิดหรอฮับ"
กลับกลายเป็นว่าเจ้าก้อนเป็นคนเอ่ยทักทายเขาก่อนซะงั้น รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลยนะไอ้จิระเอ้ย! แล้วนี่น้องจิณเป็นแฟนคลับเขาด้วยหรอเนี่ย ตื่นเต้นชะมัด
"อ่า สวัสดีครับ น้าจิระนะครับ" ว่าแล้วจิระจึงเอ่ยแนะนำตัวเองไปกับเด็กน้อย
"แล้วหนูชื่ออะไรครับ" จิระเอ่ยถามเจ้าเด็ก
"น้องชื่อน้องจิณฮับคุณลุง" น้องจิณบอกชื่อตัวเองกับคุณลุง
"คุณน้าครับ ไม่ใช่คุณลุง"
"คุณลุงๆ"
"คุณลุงก็คุณลุงครับ"
จิระตอบกลับไป โธ่ ให้เขาเป็นคุณลุงไปซะแล้วหรอเนี่ย แต่เขาไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรเด็กน้อยเลยเขากลับรู้สึกเอ็นดูมากกว่า เอ๊ะ! นี่เขาคลั่งรักอีกแล้วหรอ ^___^
"แล้วนี่หนูกำลังทำอะไรอยู่ครับให้ลุงเล่นเป็นเพื่อนไหม"
"คุณลุงมีอะไรให้น้องเล่นหรอฮับ" น้องจิณถามด้วยความสงสัย
"แล้วน้องจิณอยากเล่นอะไรครับ"
"น้องจิณอยากเล่นร้องเพลงครับ น้องอยากลองร้องเพลงนี้ฮับ
"เพลงนี้ๆ" ว่าแล้วน้องจิณเอาอุปกรณ์ออกมาแล้วเปิดเพลงให้จิระฟัง โดยยื่นหูฟังให้คุณลุง
"คุณลุงจะสอนน้องจริงหรอฮับ" น้องจิณถามคุณลุงด้วยความดีใจ
"จริงสิครับ ลุงช่วยได้อยู่แล้ว"
"แล้วน้องจิณชอบร้องเพลงหรอครับ" จิระถามไปยังเด็กน้อย
"ใช่แล้วฮับ น้องชอบร้องเพลงมากๆ คุณมี๊ของน้องก็ชอบฟังเพลง ตอนเด็กๆคุณมี๊เปิดเพลงให้น้องฟังตลอดเลย น้องเลยอยากเป็นคนร้องให้คุณมี๊ฟังบ้าง" น้องจิณพูดถึงคุณมี๊ด้วยรอยยิ้มสดใส จิระมองด้วยความเอ็นดู
"คุณจิระคะ ถึงคิวถ่ายของคุณจิระแล้วค่ะ"
ทีมงานเอ่ยเรียกจิระให้เข้าไปถ่ายแบบเพราะแนนนี่ถ่ายเซ็ทเดี่ยวของตัวเองเสร็จแล้ว ทำไมเวลามันไวอย่างนี้นะ เขาพึ่งจะได้คุยกับน้องจิณแป๊บเดียวเอง จิระคิดกับตัวเองอย่างนึกเสียดาย
"น้องจิณเดี๋ยวลุงต้องกลับไปถ่ายต่อแล้วนะครับ ยังไงเราค่อยคุยกันต่อนะ" จิระพูดกลับน้องจิณอย่างเสียดาย
"บายฮับคุณลุง" น้องจิณบอกบ๊ายบายคุณลุงพร้อมกับโบกมือให้กับคุณลุง จิระเห็นอย่างนั้นจึงยิ้มด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะเดินกลับไปถ่ายต่อ
จิระกลับไปถ่ายต่อด้วยความคล่องแคล้ว แล้วพลางคิดแผนการที่จะได้อยู่ต่อกับน้องจิณ จิระคิดแผนการได้แล้ว โดยที่เขาได้ชวนทุกคนในสตูให้ไปทานข้าวเย็นด้วยกัน ที่เขาต้องชวนทุกคนก็เพราะจะได้เป็นข้ออ้างเนียนๆในการชวนแนนนี่กับน้องจิณให้ไปด้วยกันและทุกคนก็ตอบตกลงที่จะไปเพราะไม่ได้จะมีโอกาสง่ายๆที่จะได้ไปทานข้าวกับจิระ แล้วครั้งนี้ก็เป็นเจ้าตัวที่เป็นคนเอ่ยปากชวนทุกคนเอง ทุกคนจึงตอบตกลงที่จะไปแต่คนที่เขาอยากให้ไปด้วยยังไม่ได้มีคำตอบให้เขาเลย หรือว่าเขาต้องไปชวนเองกันนะ ว่าแล้วเขาจึงเดินตรงเข้าไปจุดที่แนนนี่และน้องจิณยืนอยู่
"ว่ายังไงครับคุณแนนนี่ ไม่สนใจไปทานข้าวด้วยกันกับพวกผมหรอครับ" จิระเอ่ยถามไปยังแนนและหันไปคุยกับน้องจิณ
"แล้วน้องจิณล่ะครับ อยากไปทานข้าวกับลุงไหม"
"น้องต้องถามคุณมี๊ก่อนนะฮับ" น้องจิณบอกกับคุณลุง
"เดี๋ยวแนนนี่ขอคุยกับปุณก่อนนะคะว่าปุณทำธุระเสร็จหรือยัง" แนนนี่บอกกับจิระและเดินปลีกตัวออกมาเพื่อที่จะโทรหาเพื่อนตัวเอง แนนนี่เองก็อยากไปทานข้าวกับทีมงานเหมือนกัน
"ปุณ เป็นยังไงบ้างพาคุณแม่ไปหาหมอเสร็จหรือยัง"
"เราพาคุณแม่ไปหาหมอเสร็จแล้วนะแนนนี่ แต่คุณแม่มีธุระต้องไปทำต่อเราเลยต้องมาด้วยอ่ะ นี่เรากำลังจะโทรหาแนนนี่พอดี แนนนี่ถ่ายเสร็จแล้วใช่ไหม"
"เสร็จแล้วจ้า ทีมงานเขากำลังจะไปทานข้าวเย็นด้วยกันทุกคนเลย"
"งั้นเดี๋ยวให้เราไปรับน้องจิณเลยไหม แนนนี่จะได้ไปทานข้าวกับทีมงานเลย"
"แล้วธุระของคุณแม่ล่ะปุณ"
"ก็เดี๋ยวเราไปรับน้องจิณแล้วพาคุณแม่กลับมาทำธุระต่อก็ได้น่ะ"
"เสียเวลากลับไปกลับมาเปล่าๆไหมปุณ เอางี้ไหมให้น้องจิณไปกับเรา"
"จะรบกวนแนนนี่เกินไปหรือเปล่า วันนี้ก็ทั้งวันแล้วนะแนนนี่เราเกรงใจ"
"ไม่รบกวนเลย ทีมงานที่นี้เขาเอ็นดูน้องจิณกันทั้งนั้น น้องจิณไม่ดื้อเลย แต่ถ้าปุณคิดว่ารบกวนเราก็ตอบแทนเราด้วยการให้น้องจิณมาอยู่กับเราบ่อยๆสิ"
"ไม่ต้องเลยนะแนนนี่ หาเรื่องตลอด"
"ก็เราอยากอยู่กับหลานนี่หน่า"
"งานคุณเยอะจะตายเหอะคุณแนนนี่ จะเอาเวลาที่ไหนมาเล่นกับหลานครับ"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นตกลงตามนี้นะ วันนี้เราจะกินเต็มที่เลย คุณจิระเอ่ยชวนทั้งที"
"ใครนะ!" ปุณถามแนนนี่
"ก็คุณจิระไง นี่อย่าบอกนะว่าปุณลืมว่าวันนี้เราถ่ายแบบกับคุณจิระน่ะ" แนนนี่ถามอย่างแปลกใจ
ปุณยอมรับว่าลืมจริงๆว่าวันนี้แนนนี่ได้ถ่ายแบบกับคุณจิระเพราะเขามัวแต่ยุ่งเรื่องคุณแม่เลยลืมไปซะสนิทว่าวันนี้แนนนี่ถ่ายแบบกับใคร แล้วยังเอาลูกไปฝากกับแนนนี่อีก โอ้ยไอ้ปุณเอ้ยแกนี่เบ๊อะบ๊ะเหลือเกิน แล้วนี่เขาจะได้มายุ่งกับน้องจิณไหมนะ ปุณคิดอย่างกระวนกระวายใจ
"เราลืมไปเลยแนนนี่" ปุณตอบแนนนี่ด้วยการพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ
"งั้นเราว่าเราไปรับน้องจิณดีกว่า เรากลัวน้องจิณไปรบกวนเขา" ปุณรีบบอกเพราะอยากรีบไปรับน้องจิณ
"รบกวนอะไรล่ะปุณ คุณจิระเขาก็ดูเอ็นดูน้องจิณ นี่เขายังมาชวนเรากับน้องจิณแบบส่วนตัวอีกนะ เราว่าลูกแกตกคนให้มาเอ็นดูได้อีกคนแล้วแหละ" แนนนี่ตอบปุณ ใครอยากให้มาเอ็นดูกันล่ะ ปุณคิดในใจ
"แต่เราก็เกรงใจอยู่ดีนะแนนนี่ ให้เราไปรับน้องจิณเหอะนะ"
"ไม่ต้องเลยนะปุณ วันนี้เป็นวันของเรากับน้องจิณ ปุณรออยู่บ้านนั่นแหละนะ ถ้าเราทานเสร็จแล้วเราจะพาน้องจิณไปส่งเองนะ"
"แค่นี้นะ บาย" แนนนี่รีบตัดบทและรีบวางสายไปก่อนที่เธอจะไม่ได้พาน้องจิณไปทานข้าวด้วย แล้วเธอก็เดินไปหาน้องจิณ ในขณะที่ปุณยังไม่ทันได้เอ่ยเปฏิเสธอะไรเลย
"ป่ะ น้องจิณ คุณมี๊อนุญาติแล้วครับ เราไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะ" แนนนี่หันไปพูดกับน้องจิณ
"เย่ เย่ น้องดีใจ น้องอยากจะไปทานข้าวกับคุณลุงเสียงเพราะ" น้องจิณเรียกจิระว่าคุณลุงเสียงเพราะ จิระได้ยินดังนั้นก็เกิดรอยยิ้มขึ้นมา เมื่อคุยกันเสร็จแล้วทุกคนจึงแยกย้ายกันเดินทางไปยังร้านอาหารที่ตกลงกันไว้
ทุกคนมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่นัดกัน พอทุกคนไปถึงก็ได้เว้นที่นั่งไว้ให้จิระได้นั่งตรงแถวหัวโต๊ะ แล้วฝั่งซ้ายมือของจิระเป็นน้องจิณโดยเป็นการจัดแจงของจิระเองและตามด้วยแนนนี่แล้วผู้จัดการของเธอ ฝั่งขวามือของจิระเป็นผู้จัดการของเขา ระหว่างรออาหารจิระก็ได้ชวนน้องจิณคุย
"น้องจิณครับ ถ้าคุณลุงอยากเป็นเพื่อนกับน้องจิณคุณลุงต้องทำยังไงครับ" จิระถามถามน้องจิณ
"คุณลุงเป็นเพื่อนกับน้องจิณไม่ได้นะฮับ คุณลุงเป็นผู้หย่ายแล้ว"
"คุณลุงไม่ถือครับน้องจิณ งั้นให้คุณลุงเป็นเพื่อนตัวโตของน้องจิณดีไหมครับ" น้องจิณได้ยินดังนั้นก็ทำท่าคิดหนัก พร้อมกับทำตาวาวเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของคุณลุงเสียงเพราะ
"คุณลุงมีขนมเยอะแยะเลยนะ สนใจไหมครับ ถ้าให้คุณลุงเป็นเพื่อนคุณลุงจะเอาขนมมาให้เยอะๆเลย ตกลงไหมครับ"
"น้องตกลง! น้องจะให้คุณลุงเป็นเพื่อนฮับ แต่คุณลุงต้องเอาขนมมาให้น้องเยอะๆนะ แลกกัน" น้องจินพยักหน้าหงึกหงักตอบตกลงการเป็นเพื่อนกับเพื่อนตัวโต จิระได้ยินดังนั้นจึงดีใจและคิดว่าตัวเองเดาถูกว่าเด็กน้อยดูท่าจะชอบกินขนมเพราะในกระเป๋าติดตัวของเด็กน้อยมีขนมพกมาด้วย
"จัดไปเลยครับ เดี๋ยวลุงเอามาให้"
"เราเป็นเพื่อนกันแล้วเราต้องมีข้อมูลติดต่อกันนะครับน้องจิณ น้องจิณใช้โทรศัพท์ไหมครับ"
"น้องมีฮับ คุณมี๊ให้น้องติดตัวไว้เวลาน้องไม่ได้อยู่กับคุณมี๊ฮับ คุณมี๊บอกว่าถ้าน้องคิดถึงคุณมี๊มากน้องโทรไปหาคุณมี๊ได้เลย"
"แต่ถ้าเป็นงั้นนะคุณลุง น้องต้องได้โทรหาคุณมี๊ตลอดเลย เพราะน้องอ่ะคิดถึงคุณมี๊ม๊ากมาก ตลอดเวลาเลยฮับ" น้องจิณบอกกับจิระพร้อมยกโทรศัพท์ขึ้นโชว์ให้จิระดู จิระยิ้มเอ็นดูเด็กน้อย ที่ไม่ว่าจะพูดเรื่องอะไรก็แล้วแต่ในบทสนทนาก็จะมีชื่อของคุณมี๊เข้ามาเกี่ยวด้วยตลอด เจ้าเด็กคงรักมี๊ของเขามากๆเลยสินะ จิระคิดในใจพลางถามไปยังเจ้าเด็ก
"งั้นเรามาแลกเบอร์โทรกันดีไหมครับ เป็นเพื่อนกันแล้วน้องจิณโทรมาหาลุงได้ตลอดเลยนะครับ หรือถ้าอยากให้ลุงสอนร้องเพลงก็ได้นะครับ"
"ได้เลยฮับ เดี๋ยวน้องโทรหาน๊า" น้องจิณบอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้กับจิระ ขณะที่จิระกำลังเอาโทรศัพท์น้องจิณมาแลกคอนแทร็คอยู่นั้น แนนนี่ก็ได้เอ่ยแซวจิระขึ้นมา
"คุณจิระกำลังจีบหลานแนนนี่หรอคะเนี่ย มีการเอาขนมมาล่อ อยากเป็นเพื่อนตัวโต แนนนี่รู้ค่ะว่าหลานแนนนี่น่ะน่ารัก" แนนนี่เอ่ยแซวจิระ
"ผมรู้สึกถูกซะตากับแกน่ะครับ ผมรู้สึกเอ็นดูแกมากเลยครับ แต่ถ้าผมทำอะไรที่มันล้ำเส้นไปคุณแนนนี่บอกผมได้เลยนะครับ" จิระตอบกลับแนนนี่
"แนนนี่แค่แซวเล่นน่ะค่ะ แนนนี่ดีใจซะอีกที่มีคนเอ็นดูหลานแนนนี่เพิ่มน่ะค่ะ แต่ถ้าน้องจิณดื้อหรือรบกวนคุณจิระมากเกินไปบอกแนนนี่ได้นะคะ" แนนนี่บอกกับจิระเพราะเธอกลัวว่าหลานของเธอจะรบกวนคุณจิระเกินไปเพราะขนาดที่พึ่งรู้จักกันครั้งแรกน้องจิณยังดูชอบคุณจิระขนาดนี้ เผื่อนานไปคุณจิระอาจจะรำคาญหลานของเธอก็ได้
"ไม่รบกวนเลยครับ ผมเต็มใจ" จิระตอบกลับแนนนี่ และอาหารก็มาเสิร์ฟพอดี
"น้องจิณกินถั่วไม่ได้นะครับ จำได้ใช่ไหม" แนนนี่เอ่ยถามน้องจิณเมื่อเห็นรายการอาหารที่นำมาเสิร์ฟมีบางอย่างที่มีถั่วผสม
"น้องจำได้ฮับน้าแนนนี่ น้องไม่กินๆ"
"เก่งมาครับ คนเก่งของน้า"
ทุกคนกำลังเริ่มลงมือทานอาหาร ขณะทานอาหารอยู่นั้น จิระก็ได้แอบมองน้องจิณ เด็กคนนี้ทำไมน่าเอ็นดูขนาดนี้ทานอาหารก็ทานอย่างมีมารยาททำให้รู้ได้เลยว่าได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เขาไม่คิดว่าตัวเองจะถูกซะตากับเด็กคนนี้ขนาดนี้ เขารู้สึกว่าเขากับน้องจิณมีอะไรคล้ายๆกัน เขาชอบร้องเพลงน้องจิณก็ชอบร้องเพลง เขาแพ้ถั่วน้องจิณก็แพ้เหมือนกัน เขารู้สึกว่าเขากับน้องจิณน่าจะเข้ากันได้ดี
ทางด้านปุณจากที่ได้รู้ว่าวันนี้น้องจิณได้เจอกับใครปุณก็รู้สึกไม่สบายใจ กระวนกระวายใจอยากไปรับน้องจิณกลับ แต่ก็กลัวว่าแนนนี่จะสงสัยปุณจึงได้แต่ปล่อยให้เลยตามเลยไปทั้งๆที่ใจของปุณนั้นไม่เป็นแบบนั้นเลย ปุณคิดว่าอาจจะแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่เขาคนนั้นจะได้เจอกับน้องจิณเพราะต่อไปคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว และถ้าหากว่าน้องจิณจะได้ไปอยู่กับแนนนี่อีกเขาจะไม่ลืมถามแนนนี่ก่อนทุกครั้งว่าแนนนี่ทำงานอยู่กับใคร ปุณคิดแผนล่วงหน้าไว้หวังจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก มันยังไม่ถึงเวลา ปุณพูดกับตัวเอง เขาก็พยายามจะรักษาสัญญามาโดยตลอด แต่ทำไมนะ ทำไม
-----------------/////--------------------
น้องจิณหลานยายตุ๊บๆเหม่งนะครับบบบ
คุณพรี่ไม่รู้สึกเอ๊ะใจอะไรหน่อยหรอคะ คุณพรี่จิระ เห้อมมมมมม
แล้วเป็นอะไรกับเขาถึงได้อยากจะไปทำนุ้นนี้นั่นกับหลานอิชั้นน่ะเฮอะ
คราวหน้านายอย่าหวังว่าจะได้เจอหลานชั้นอีกนะ คุณมี๊เขาวางแผนไว้หมดแล้วนะนายจิระ ^___^
- Writer
