เจอกันอีกทีเธอหนีไปมีไอ้ตัวเล็กแล้ว #จิระปุณ

Orbit

Orbit

ปุณพาน้องจิณมาเดินเล่นที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆบ้าน เพื่อที่จะมาซื้อของไปรอเพื่อนในการทำอาหารกินกันวันนี้

"น้องจิณอยากกินอะไรบ้างครับวันนี้" ปุณหันไปถามลูกชายของตัวเองขณะกำลังเดินเลือกซื้อของ

"น้องจิณอยากกินสามชั้น!!!"

"สามชั้นของน้องจิณ"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอเคครับ เดี๋ยวมี๊หยิบสามชั้นให้เยอะๆเลยดีไหมครับ" ปุณถามน้องจิณพร้อมกับเดินไปหยิบถุงสามชั้นมาใส่รถเข็น

"มี๊ครับ น้องอยากกินอันนั้นด้วยฮับ คุณกาตุ่ย" น้องจิณว่าแล้วก็ชี้ไปยังถุงลูกชิ้นปลามีลักษณะเป็นรูปร่างเหมือนตัวการ์ตูนต่างๆ เมื่อคุณมี๊เห็นดังนั้น คุณมี๊เลยไปหยิบลูกชิ้นรูปกระต่ายมาใส่รถเข็นพร้อมกับพูดกับลูกชายว่า

"น้องจิณไม่ลืมใช่ไหมคะว่าน้องจิณกินอะไรไม่ได้บ้าง"

"น้องไม่ลืมฮับคุณมี๊ น้องแพ้ๆถั่วน๊า"

"น้องจำได้ คุณมี๊บอกว่าถ้าน้องกินถั่วเข้าไปน้องจะทรมาน ต้องไปโรงพยาบาลหาลุงหมอ "

"มี๊ น้องไม่อยากไปโรงพยาบาลนะ น้องไม่ชอบ" พอปุณเริ่มเห็นลูกชายกำลังทำหน้าเบะก็เข้าไปกอด

"โอ๋ๆ นะครับ น้องจิณไม่ได้ไปโรงพยาบาลหรอกครับ ถ้าน้องจิณไม่กินถั่ว คุณมี๊แค่ทวนความจำน้องจิณเฉยๆนะครับ ยังไงคุณมี๊ก็ไม่ยอมให้น้องจิณเป็นอะไรแน่นอนครับ" คุณมี๊อธิบายให้ลูกชายตัวเองฟังพร้อมกับกอดปลอบเด็กน้อย

"ป่ะ งั้นเราไปซื้อของต่อกัน" คุณมี๊ชวนลูกชายพร้อมกับจูงมือไปเดินเลือกของต่อ

ในขณะที่ปุณกำลังเลือกของอยู่นั้น น้องจิณก็เหลือบไปเห็นตัวมาสคอตที่กำลังแจกของให้ลองชิมอยู่พอดี ด้วยความสนใจในตัวเจ้ามาสคอตนี้ทำให้น้องจิณเดินหนีห่างจากคุณมี๊มาและวิ่งเพื่อที่จะเข้าไปหาเจ้ามาสคอตแบบไม่ทันระวัง จึงทำให้ไม่เห็นรถเข็นที่กำลังเข็นของเพื่อที่จะเอาเข้าไปจัดเข้าชั้นที่กำลังเข็นมาทางฝั่งขวาของตัวเอง

"ระวัง!!!" เป็นเสียงปริศนาที่เอ่ยขึ้นมาเตือนน้องจิณแล้วตามด้วยเจ้าตัวที่มาช่วยอุ้มเด็กน้อยไว้ เด็กน้อยเกือบจะโดนรถเข็นชนเข้าแล้วถ้าไม่ได้ชายหนุ่มที่ใส่ชุดดำ ใส่หมวกปิดหน้าคนนี้ช่วยไว้ ตามด้วยเสียงกรี๊ดตกใจของคนที่อยู่แถวนั้นเพราะกลัวว่าเด็กน้อยจะได้รับอันตราย

ขณะที่ปุณกำลังเลือกซื้อของอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงคนกรี๊ดจึงตกใจแล้วหันมาดูลูกชายตัวเองแล้วพบกับความว่างเปล่า

"น้องจิณหายไปไหน" ปุณเอ่ยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงร้อนรน ไม่รอช้าปุณก็รีบวิ่งไปจุดที่ได้ยินเสียงกรี๊ดเมื่อกี้นี้ พอไปถึงกับเห็นลูกชายตัวเองน้ำตาคลออยู่ พอเห็นดังนั้นปุณจังรีบวิ่งไปหาลูกพร้อมกับกอดลูกชายไว้ แล้วได้แต่พึมพำๆว่า "แม่ขอโทษนะที่ไม่ดูน้องให้ดี" ตอนที่ไม่เห็นน้องจิณเขารู้สึกเหมือนใจจะขาด กลัวน้องจิณเป็นอะไรไป แล้วก็ได้แต่โทษตัวเองว่าดูแลน้องจิณได้ไม่ดี

"น้องจิณเป็นอะไรครับ ไหนบอกมี๊ซิครับ" ด้วยความที่กำลังตกใจอยู่น้องจิณเลยไม่ได้พูดอะไร พอไม่ได้คำตอบจากลูกชายปุณจึงกอดปลอบลูกชายเพื่อให้น้องจิณหายตกใจพร้อมกับหันไปถามคุณป้าที่ท่าทางใจดีที่อยู่ข้างๆตอนนี้

"ป้าครับ เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นครับ"

"เมื่อกี้ลูกเราอ่ะเกือบจะโดนรถเข็นชนแล้วนะ ถ้าไม่ได้เจ้าหนุ่มคนนั้นช่วยไว้"

"ใครหรือครับป้า" ปุณถามออกไปด้วยความสงสัยว่าใครมาช่วยลูกชายของตัวเอง และรู้สึกขอบคุณเขามากๆด้วยเช่นกัน

"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันหนู พอเขาช่วยลูกหนูเสร็จเขาก็ไปแล้วคลาดกันกับหนูแป๊บเดียวเองนะ"

"ป้าก็ดูไม่ออกหรอกว่าเขาเป็นใคร"

"ก็เขาเล่นซะใส่ชุดดำทั้งตัวขนาดนั้น แถมยังมีหมวกปิดหน้าไว้อีก ป้าจำไม่ได้หรอก" คุณป้ารีบตอบเพราะเห็นสีหน้างงๆของปุณ แปลกคนจริง ปุณเอ่ยกับตัวเองพร้อมกับเอ่ยขอบคุณคุณป้าคนนี้

"ขอบคุณครับป้า" ปุณบอกกับป้าพร้อมกับเก็บความสงสัยไว้ในใจเกี่ยวกับผู้ชายแปลกๆคนนั้น อย่างไรตอนนี้ลูกเขาก็สำคัญที่สุด ว่าแล้วหันมาดูลูกชายตัวเองที่กำลังเริ่มหายตกใจ พร้อมกับถามลูกชายว่า

"น้องจิณทำไมหนีมี๊มาแบบนี้ครับมันอันตรายเห็นไหมครับ มี๊บอกว่ายังไงครับ เวลาอยู่ข้างนอกถ้าน้องจิณจะไปไหนให้บอกมี๊ก่อน จำได้ไหมครับ"

"น้องจำได้ แต่น้องแค่คิดว่าจะมาดูเจ้าตุ๊กตานั้นแค่แป๊บเดียวเลยไม่ได้บอกมี๊ก่อนฮับ" น้องจิณบอกคุณมี๊พร้อมกับชี้ไปยังเจ้ามาสคอตตัวนั้น

"คุณมี๊ น้องขอโทษน๊าาาาาาาา อย่าโกรธน้องเลยนะฮับ" น้องจินเอ่ยขอโทษคุณมี๊พร้อมกับอ้อนคุณมี๊ลูกใหญ่เพราะกลัวคุณมี๊โกรธ

"เห้อ มี๊ไม่ได้โกรธ แต่มี๊เป็นห่วงครับ ไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะน้องจิณ ถ้าน้องจิณอยากไปไหน อยากดูอะไร น้องจิณต้องบอกมี๊ก่อนนะครับ เพราะมันอันตรายรู้ไหมครับ เห็นไหมเมื่อกี้น้องจิณเกือบจะโดนรถเข็นชนแล้ว ถ้าไม่ได้คุณลุงคนนั้นช่วยไว้"

"ใจมี๊ใจสลายนะครับถ้าน้องจิณเป็นอะไรไป" คุณมี๊บอกกับเจ้าลูกชายของตัวเองว่าคุณมี๊รู้สึกยังไง พอน้องจิณเห็นอาการของคุณมี๊เลยเข้าไปกอด

"โอ๋ๆ คุณมี๊ ไม่ร้องนะฮับ น้องไม่ได้เป็นอะไรนะ" น้องจิณบอกคุณมี๊พร้อมกับส่งรอยยิ้มให้คุณมี๊เพราะเห็นคุณมี๊ของตัวเองทำหน้าจะร้องไห้

"น้องขอโทษนะฮับมี๊"

"ไม่เป็นไรครับแต่น้องจิณไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะครับ" คุณมี๊บอกกับลูกชายพร้อมกับกอดลูกชายอีกครั้ง

"แล้วคุณลุงคนนั้นไปไหนแล้วฮับมี๊ คุณลุงที่มาช่วยน้องอ่ะ น้องยังไม่ได้ขอบคุณคุณลุงเลยฮับ" น้องจิณถามหาคุณลุงคนนั้นที่มาช่วยตัวเองเอาไว้

"คุณป้าคนนั้นบอกมี๊ว่าคุณลุงเขาไปแล้ว หลังจากที่ช่วยน้องจิณเสร็จ สงสัยคุณลุงเขาคงจะยุ่งเลยรีบไปน่ะครับ ถ้าเจอกันอีกครั้งน้องจิณค่อยขอบคุณคุณลุงเขานะครับ"

"แต่ตอนนี้น้องจิณมาสัญญากับมี๊ก่อนว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก" คุณมี๊เอ่ยกับน้องจิณพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อที่จะให้น้องจิณเกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก

"น้องสัญญาฮับ" น้องจิณยื่นนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของคุณมี๊

"ดีมากครับ งั้นเราไปจ่ายตังค์แล้วกลับกันเถอะ" ว่าแล้วปุณก็จูงมือลูกชายไปจ่ายตังค์แล้วพากลับบ้าน ขณะที่ปุณกำลังพาน้องจิณกลับบ้านมีสายตาคู่หนึ่งแอบมองดูทั้งสองคนขึ้นรถไปโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องจนสุดสายตา

หลังจากที่กลับจากซุปเปอร์มาร์เก็ตปุณก็ได้พาน้องจิณไปอาบน้ำก่อนที่จะมาเตรียมของรอเพื่อน แต่ตอนนี้ปุณไม่ได้เป็นคนอาบน้ำให้น้องจิณเล้วเพราะเจ้าตัวเขาขออาบน้ำเองตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ตอนนี้ปุณมีหน้าที่แค่คอยดูว่าเจ้าตัวอาบน้ำปลอดภัยไหมพร้อมกับคอยดูไม่ให้เจ้าแสบอาบน้ำนานจนเกินไป เพราะเจ้าแสบชอบเล่นน้ำมาก

ปุณยังจำได้ดีตอนที่น้องจิณยังเล็กๆ ตอนที่ปุณจะพาไปอาบน้ำก็อ้อแอ้ดีใจเหมือนรู้ความ แต่พออาบเสร็จเท่านั้นแหละงอแงไม่อยากขึ้นจากน้ำ ปุณในตอนนั้นคือต้องหาสารพัดวิธีมาหลอกล่อให้เจ้าตัวขึ้นมาจากน้ำ แต่วันนี้เพราะมีหมูกระทะเป็นอาหารเย็นคุณชายเขาเลยไม่อิดออดที่จะขึ้นจากน้ำ ^___^

เมื่อน้องจิณอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเสร็จแล้วปุณจึงได้พาน้องจิณไปนั่งดูวีดีโอเกี่ยวกับพัฒนาการเด็กที่ห้องเสริมพัฒนาการของน้องจิณที่ปุณทำไว้ตั้งแต่น้องจิณยังเด็กๆ ส่วนปุณจะได้ไปเตรียมอาหารที่จะทำกินกันเย็นนี้ หลังจากที่ปุณเตรียมของเสร็จเพื่อนๆของเขาก็ทยอยกันมา พอเข้ามาในบ้านทุกคนจะเอ่ยทักทายเขาแค่นิดหน่อยนอกจากนั้นคือมุ่งตรงไปยังเจ้าลูกชายของเขา

"น้องจิณคิดถึงคุณน้าไหมคะ" แนนนี่เป็นคนเอ่ยถามหลานชายเป็นคนแรก

"น้าแนนนี่ๆ น้องคิดถึง" พูดจบน้องจิณก็วิ่งไปกอดน้าแนนนี่

"หว๊า คิดถึงแต่น้าแนนนี่หรอเนี่ย น้าเดียร์เสียใจจังเลย" เดียร์เอ่ยเย้าไปยังหลายชายตัวน้อย

"ไม่ๆ น้าเดียร์น้องก็คิดถึงน๊า น้องคิดถึงเท่ากันเลย คิดถึงน้าเดียร์ คิดถึงน้าแนนนี่ คิดถึงน้าติณ คิดถึงทุกคนเล้ยยยยย" น้องจิณเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

"น้องจิณของน้านี่อยู่เป็นจังเลยครับ" ติณเอ่ยขึ้นมากับหลานชาย

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะของทุกคุนไม่เว้นน้องจิณ น้องจิณหัวเราะพร้อมกับถามว่า

"อยู่เป็นแปลว่าอะไรฮับน้าติณ" ติณเมื่อได้ยินอย่างนั้นเลยหันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ หันไปทางแนนนี้ แนนนี่ส่งสายตามาหาติณประมาณว่า เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอานะจ๊ะ ส่วนเดียร์นั้นทำปาก ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ใส่ติณ เหมือนผู้นำประเทศบางประเทศที่เอาแต่ตอบ ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้

สุดท้ายติณหันไปหาปุณ ปุณทำท่าทาง ฝากน้องจิณด้วยนะ พร้อมกับเดินเข้าไปในครัว เอาแล้วไงติณเอ๊ย ไม่น่าพูดเลยว่ะ ติณคิดในใจแล้วหันกลับไปมองน้องจิณที่กำลังทำหน้ายิ้มแฉ่งให้คุณน้าเพื่อรอคำตอบ สองสาวเห็นดังนั้นเลยปล่อยให้น้องจิณอยู่กับน้าติณไปส่วนตัวเองก็ไปเตรียมของรอที่จะทำกินกันเย็นนี้

"เอ้อ ปุณ เราขอจองน้องจิณให้ไปถ่ายแบบกับเดินแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นล่าสุดของเราได้ไหม" เดียร์เอ่ยถามปุณขณะกำลังย่างสามชั้นให้กับน้องจิณ

"คอลเลคชั่นนี้เรามีเสื้อผ้าของเด็กด้วยนะ ออกแบบมาเพื่อน้องจิณเลยเฉพาะ" เดียร์บอกปุณอีกครั้งพร้อมกับทำหน้าตาอ้อนๆ

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ไหมเดียร์ อันนั้นมันงานของแกนะ จะออกแบบตามสไตล์น้องจิณทำไม

"ไม่รู้ ไม่สน หลานเรา เราอยากทำ"

"นะๆ ให้น้องจิณทำนะปุณ" เดียร์ทำท่าขอร้อง

"เราไม่แน่ใจเลยอ่ะเดียร์ เราไม่รู้ว่าน้องจิณชอบหรือเปล่า เราไม่อยากบังคับลูก เราอยากให้ลูกทำตามที่เขาอยากทำอ่ะ" ปุณบอกกับเดียร์

"งั้นเอางี้ไหมปุณ ลองให้น้องจิณไปถ่ายแบบเสื้อผ้าของเราซักชุดก่อน แล้วดูว่าน้องจิณชอบหรือเปล่า ถ้าน้องจิณไม่ชอบเราก็จะไม่บังคับให้น้องจิณทำ โอเคไหม" เดียร์เสนอทางออกให้กับปุณ

ปุณกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ถ้าน้องจิณเข้าไปในวงการนั้นอาจจะเจอกับคนๆนั้น แต่น้องจิณถ่ายแค่แป๊บเดียวอาจจะไม่เจอกันหรอกมั้ง ปุณคิดในใจ แนนนี่เมื่อเห็นปุณกำลังทำท่าคิดหนักก็เลยเอ่ยสมทบไป

"เราว่าเอาอย่างนี้ก็ดีนะจิณ ถ้าไปลองทำแล้วน้องจิณชอบก็จะได้ให้น้องจิณทำไปเลย แต่ถ้าไม่ชอบเราก็จะได้จำไว้ว่าน้องจิณเขาไม่ชอบทำแบบนี้"

"นะ นะ น๊าาา ให้น้องจิณทำนะปุณ" เดียร์ขอร้องเพื่อน

"เห้อ โอเคให้ทำก็ให้ทำ แต่ถ้าน้องจิณรู้สึกไม่โอเคก็หยุดทันทีเลยนะ โอเคไหม" ปุณเอ่ยบอกเดียร์

"โอเคเลยครับผม" เดียร์ตอบพร้อมเต๊ะท่ารับทราบแล้วหันไปคุยกับน้องจิณที่ไม่สนใจการสนทนาของผู้ใหญ่แต่กำลังโฟกัสเจ้าหมูสามชั้นบนกระทะ ช่างเป็นเด็กช่างกินเหลือเกิน

"น้องจิณไปลองใส่เสื้อผ้าสวยๆแล้วถ่ายรูปกับน้าเดียร์ไหมคะ" เดียร์ถามน้องจิณ

"ที่นั่นมีขนมไหมฮับ" น้องจิณถามน้าเดียร์ แล้วตามด้วยเสียงหัวเราะของน้าๆกับคุณมี๊

"เด็กเห็นแก่กิน" คุณมี๊ว่าให้น้องจิณ

"คุณมี๊น้องจิณวัยเจริญเติบโตนะฮับ อีกหน่อยจะเป็นพี่ ป.1 แล้ว" น้องจิณบอกแม่ของตนเรื่องการจะเลื่อนชั้นเรียนของตนเอง

"จ้า จ้า พี่ป.1 ก็พี่ป.1" ปุณว่าพลางบี้แก้มลูกชายด้วยความหมั่นเขี้ยว

"ว่ายังไงครับน้องจิณ ไปทำงานกับน้าเดียร์ไหมครับ ขนมเพียบๆเลย" เดียร์ถามเจ้าตัวเล็กอีกครั้ง

"เย่ๆ ถ้าขนมเพียบๆน้องจิณไปฮับ" น้องจิณตอบคุณน้าพร้อมกับทำท่าทางดีใจ ผู้ใหญ่ 4 คนเห็นดังนั้นก็หัวเราะเอ็นดูเจ้าก้อนกัน แต่เดียร์พึ่งนึกขึ้นได้เกี่ยวกับการถ่ายแบบเลยบอกปุณว่า

"ปุณ งานนี้มีนายแบบร่วมด้วยนะ"

"ใครอ่ะ" ปุณถาม

"อ่ะ อ่ะ อ่ะ ยังไม่บอกนะ เซอร์ไพรส์น่ะ" เดียร์ขออุบอิบไว้ก่อน ใครจะไปบอกล่ะว่าเป็นนายแบบที่เพื่อนของเขาชื่นชอบคนนั้นล่ะ ถ้าถามว่าเขารู้ได้ยังไงน่ะหรอ ก่อนหน้านั้นเดียร์เห็นปุณชอบแอบอ่านข่าวของนายแบบคนนี้อยู่บ่อยๆไงล่ะ ถ้าไม่ชอบจะให้เรียกว่าอะไร เดียร์เลยต้องขออุบไว้ก่อน ให้คุณมี๊ลูกหนึ่งได้เซอร์ไพร์สในวันจริงดีกว่า คิดถึงวันนั้นแล้วเดียร์ก็อดดีใจไม่ได้เพราะคิดว่ายังไงเพื่อนของเขาต้องขอบคุณเขาอย่างแน่นอนที่ทำให้ลูกชายของตัวเองได้ถ่ายแบบกับนายแบบที่ตัวเองชื่นชอบ เพราะกว่าเขาจะไปขอร้องให้นายแบบคนนี้มาถ่ายแบบชุดคอลเลคชั่นล่าสุดของเขาได้ก็เลือดตาแทบกระเด็น ว่าแล้วเดียร์ก็แอบหัวเราะในใจ

"ได้ไงอ่ะเดียร์"

"เอาหน่าปุณเดี๋ยววันถ่ายปุณก็ได้เห็นรับรองว่าดีใจแน่" เดียร์บอกเพื่อนของตัวเอง ปุณได้แต่คิดตามว่าเป็นใครที่เดียร์บอกว่าถ้าเรารู้แล้วจะดีใจ เกิดมายังไม่เคยชื่นชอบนายแบบคนไหนเลย แล้วจะดีใจได้ไง เมื่อคิดยังไงก็ไม่ได้คำตอบ แล้วเพื่อนตัวดีของเขาก็ไม่มีท่าทางว่าจะบอกเขาเลยสักนิดเขาเลยเลิกคิดดีกว่า

"เห้อ โอเคๆ ไม่รู้แล้วก็ได้" แล้วปุณจึงหันไปถามแนนนี่ที่แนนนี่โทรมานัดปาร์ตี้วันนี้บอกว่าจะมีเรื่องที่อยากจะฉลอง

"แนนนี่ แล้วเรื่องที่แนนนี่บอกว่าแนนนี่จะบอกพวกเราแล้วก็อยากจะฉลองอ่ะเรื่องอะไรนะ" ปุณถามพร้อมกับหันหน้าไปหาแนนนี่

"แกจะฉลองอะไรอ่ะแนนนี่" เดียร์สงสัยเลยถาม

"ก็นี่แหละว่าจะบอกหลังทานเสร็จแต่ปุณถามมาแล้วเราบอกก็ได้" แนนนี่ว่าแล้วเงียบไปพักหนึ่ง เพื่อนทุกคนเลยมองหน้ากันพร้อมกับพูดพร้อมกันว่า

"ลีลา!!!"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"ให้เล่นตัวหน่อยสิ" แนนนี่ว่า แต่พอมองไปทางเพื่อนก็เลยต้องรีบบอกเพราะเพื่อนทำหน้าเหม็นเบื่อใส่แนนนี่ แนนนี่ผิดอะไร๊!!!

"อ่ะๆ เรื่องที่จะฉลองก็คือ เรามีถ่ายงานขึ้นปกนิตยสารกับนายแบบเบอร์หนึ่งอ่ะ เราดีใจมากเลยนะที่ได้ถ่ายแบบกับเขา เราชื่นชอบการทำงานของเขามากเลยอ่ะ วันถ่ายคงจะตื่นเต้นน่าดูเลย เลยถือโอกาสนี้ในการฉลองซะเลย ฉลองให้กับงานใหม่ และการได้ถ่ายแบบกับนายแบบเบอร์หนึ่ง" แนนนี่เล่าพร้อมกับทำหน้าเพ้อฝัน แต่โดนสะกิดด้วยเดียร์ที่กำลังจะพูด

"อย่าบอกนะว่านายแบบชื่อดังที่แกว่านั่นคือ จิระ จิรทีปต์ อ่ะ" เดียร์ถามแนนนี่ เมื่อแนนนี่ได้ยินเดียร์ถามแบบนี้เลยตอบไปว่า

"ใช่จ้ะ ตำแหน่งนายแบบเบอร์หนึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนนี้ จิระ จิรทีปต์" เมื่อเดียร์และติณได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกยินดีกับเพื่อนเป็นอย่างมากที่มีโอกาสได้ถ่ายแบบกับนายแบบจิระคนนี้ เพราะจิระไม่ค่อยรับงานถ่ายแบบ แต่ถ้าใครได้ถ่ายแบบคู่กับคนๆนี้ก็จะถือเป็นการก้าวไปอีกขั้นของคนๆนั้นในวงการนายแบบ

ทางด้านปุณเมื่อได้ยินชื่อนี้เข้ามาในหู ปุณรู้สึก หูอื้อ ชาวาบไปทั้งตัว เขารู้สึกยินดีกับเพื่อนเป็นอย่างมากที่เพื่อนก้าวหน้าไปได้ดีในวงการนี้ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้เพื่อนไปยุ่งกับคนๆนี้เลย เห้อ ปุณคิดไม่ตก ปุณได้แต่ภาวนาว่าไม่ให้พวกเขาต้องโคจรไปอยู่ในวงโคจรเดียวกันอีกเลย แค่ครั้งนั้นมันก็มากพอแล้ว ปุณได้แต่คิดแล้วมองไปยังลูกชายของตนที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย -___-

น้องจิณของไรท์เกือบได้แผลซะแล้ว อุแง้ เจ็บแผลผ่าคลอด 5555

ใครเป็นคนมาช่วยน้องจิณกันน๊า ครุ่นครี๊สสสส

และแล้ววันนี้พระเอกของเราก็ออกมาแล้วนะคะแต่ออกมาแค่ชื่อ อิ____อิ

วันนี่คุณมี๊ของเรามิเครแล้วนะ!!!

ฝากคอมเมนท์ติชม ให้กำลังใจได้เลยค่าาา