จิระที่นอนหนุนตักปุณอยู่ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็พูดขึ้นว่า
"คิดถึงน้องจิณจังไม่ได้เจอหน้าลูกหลายวันแล้ว ลูกจะเป็นยังไงบ้างนะ" จิระบ่นคิดถึงลูก
"อยู่กับพ่อแม่เรายังไงก็สบายดีอยู่แล้วแหละ" ปุณบอกจิระให้หายห่วง
"นั่นสินะ คุณพ่อคุณแม่ปุณก็อยู่กับลูกมาตั้งแต่แรก"
"โธ่ หัวก็ไม่ล้านนะคุณน่ะ"
"หึ" จิระส่งเสียงหึในลำคอพร้อมกับทำหน้างอน
"อยากคุยกับลูกไหมล่ะครับ" ปุณถามจิระ
"ได้หรอครับจะไม่เป็นไรใช่ไหม" จิระถามอย่างเป็นกังวลเพราะขนาดวันที่ไปส่งน้องจิณปุณยังไปคนเดียวโดยไม่ให้เขาไปด้วยเพราะกลัวว่าจะมีปัญหากับพ่อแม่ ถ้าขืนโทรไปแล้วพ่อแม่ปุณอยู่ด้วยคงไม่ดี
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจัดการเอง" ปุณบอกจิระพร้อมกับยกมือถือขึ้นมาเพื่อจะต่อสายหาน้องจิณ
"มี๊ฮับ สวัสดีฮับ" เป็นน้องจิณที่ทักทายเป็นคนแรกด้วยน้ำเสียงสดใส
"สวัสดีครับลูกเป็นยังไงบ้างครับ"
"น้องสบายดีนะมี๊ คุณยายให้ของอร่อยน้องกินมากๆนะ ทุกว
