Closer
3781 Words
หลังจากที่ปุณพาน้องจิณกลับถึงบ้านแล้ว ปุณจึงต่อสายหาเดียร์ทันทีเพราะปุณอยากรู้เกี่ยวกับสาเหตุที่เดียร์ให้จิระมาเป็นนายแบบคู่กับน้องจิณ
"ว่าไงปุณ พึ่งแยกกันพักเดียวเองปุณคิดถึงเราแล้วหรอ" เดียร์เอ่ยหยอกล้อปุณเพราะเดียร์รู้ว่าสาเหตุที่ปุณโทรมาหาเธอคือเรื่องอะไร
"โน โน เราไม่คิดถึงเดียร์ซักนิด" ปุณตอบเดียร์ไปด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
"โธ่ ปุณ"
"ไม่ต้องเลย เรายังไม่คิดบัญชีกับเดียร์เลยนะ ทำไมเดียร์ถึงเลือกคุณจิระมาถ่ายแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นนี้คู่กับน้องจิณ" ปุณถามเดียร์ในสิ่งที่ตัวเองสงสัย
"นี่เราทำเพื่อปุณเลยนะ ทำไมปุณไม่ชอบหรอ"
"เราจะชอบทำไมล่ะเดียร์" ปุณเอ่ยถามเดียร์อย่างสงสัย ทำไมเขาจะต้องชอบด้วยที่ได้คุณจิระมาถ่ายแบบกับน้องจิณ
"ก็ปุณเป็นแฟนคลับคุณจิระไม่ใช่หรอ แล้วก็ไม่ต้องมาเถียงเลยนะ เราแอบเห็นเดียร์ชอบแอบไปเสพข่าวของคุณจิระอยู่บ่อยๆนะ อัลบั้มของเขาปุณก็ซื้อ ถ้าไม่ได้เป็นแฟนคลับแล้วปุณทำไปทำไม" นี่เดียร์เห็นที่เขาทำแบบนั้นหรอเนี่ย น่าอายชะมัด แต่จะให้ปุณบอกเหตุผลที่ทำแบบนั้นไปก็คงไม่ได้ ให้เดียร์เข้าใจไปแบบนั้นก่อนดีกว่า ปุณคิดในใจ
"แหม เดียร์เราก็ชอบไปเรื่อยตามประสาเราอ่ะ แกไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย" ปุณกัดฟันตอบไป
"ไม่ได้หรอก แกเป็นเพื่อนฉันฉันจะทำให้แกเป็นแฟนคลับที่รู้สึกคอมพลีทที่สุดด้วยการที่ลูกชายของแกได้ถ่ายแบบกับคนที่แม่ตัวเองเป็นแฟนคลับ แค่นี้ก็คอมพลีทสุดแล้วว่าไหม" เดียร์บอกถึงจุดประสงค์ของตัวเองที่ทำให้กับจิณ คอมพงคอมพลีทอะไรล่ะ เห้อ แกไม่คิดจะมาถามความเห็นของฉันบ้างเลยหรอเดียร์ ปุณคิดในใจ
"แหะ แหะ ขอบคุณมากนะเดียร์ แต่ทีหลังไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องทำแล้ว แค่นี้เราก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว" ปุณเอ่ยตอบเดียร์
"งั้นแค่นี้ก่อนนะเดียร์เดี๋ยวเราไปดูน้องจิณก่อนนะ" ปุณบอกเดียร์แล้วกดวางสายแล้วเดินไปหาน้องจิณที่กำลังนั่งรออยู่ห้องรับแขก
"ป่ะ น้องจิณไปอาบน้ำกันครับ" ปุณชวนน้องจิณให้ไปอาบน้ำกันเพราะเห็นว่าค่ำแล้ว น้องจิณก็เดินตามคุณมี๊อย่างว่าง่าย
ขณะที่น้องจิณกำลังอาบน้ำอยู่นั้น ปุณก็ได้แต่นั่งดูน้องจิณอาบน้ำ น้องจิณจึงพูดขึ้นว่า
"น้องชอบคุณลุงเสียงเพราะมากๆเลยฮับคุณมี๊ คุณลุงใจดีกับน้องม๊ากมาก น้องชอบ" ปุณได้แต่ยิ้มกับคำพูดของน้องจิณ
"คุณมี๊ฮับน้องมีคำถาม"
"ว่าไงครับคนเก่ง"
"คุณพ่อของน้องจะใจดีเหมือนคุณลุงไหมฮับ" น้องจิณถามคุณมี๊ด้วยความใสซื่อ โธ่ น้องจิณของมี๊ มี๊ขอโทษนะครับลูกที่ยังบอกไม่ได้ว่าพ่อของลูกคือใคร ปุณได้แต่ขอโทษน้องจิณในใจ
"ใจดีสิครับ คุณพ่อของน้องจิณใจดีที่สุด" ปุณเอ่ยตอบลูกชาย
"เย่ น้องดีใจ น้องรอเจอคุณพ่อนะฮับคุณมี๊ งานคุณพ่อเยอะมากๆเลยหรอฮับ" น้องจิณเอ่ยถามด้วยความสงสัย ปุณได้แต่สงสารน้องจิณและไม่รู้จะบอกน้องจิณยังไงเกี่ยวกับพ่อของน้องจิณ
"ตอนนี้เหลือน้อยแล้วครับ อีกไม่นานน้องจิณก็จะได้เจอคุณพ่อแล้วนะครับ" ปุณบอกกับลูกชาย
"จริงหรอฮับมี๊ น้องรอนะฮับ" น้องจิณบอกกับปุณพร้อมกับทำหน้าตามุ่งมั่นที่จะรอเจอพ่อของตัวเอง น้องจิณรอมี๊อีกนิดนะครับ ปุณบอกกับลูกชายในใจ
หลังจากวันที่ไปทานอาหารที่ร้านของปุณนี่ก็วันเป็นที่ 3 แล้วที่เขายังไม่ได้คุยกับน้องจิณเพราะเขามีถ่ายงานที่ต่างจังหวัด และสถานที่ถ่ายงานไม่มีสัญญาณ ไวไฟก็อ่อนแรงเหลือเกิน และเพราะเป็นงานเร่งที่พี่ปิ่นผู้จัดการของเขาได้แอบไปตกลงรับงานแบบไม่รู้ตัว ความซวยจึงตกเป็นของเขา ทำให้เขาได้ถ่ายชนิดที่ไม่ค่อยได้พักเพราะเป็นงานเร่งด่วนทำให้เขาไม่ได้คุยกับน้องจิณเลย และวันนี้เป็นวันที่เขาถ่ายทำเสร็จ จึงทำให้เขาเร่งเดินทางกลับมาพักที่เพนท์เฮาส์ อยากคุยกับน้องจิณซะมัด เขารู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะเหนื่อยแค่ถ้าวันนั้นเขาได้คุยกับน้องจิณเขาจะรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ไม่รู้ว่าถ้าเขาโทรไปหาน้องจิณตอนนี้เด็กน้อยจะยังอยากคุยกับเขาอยู่ไหม ว่าแล้วจิระก็อยากจะลองเสี่ยงดูอีกซักครั้ง จิระจึงกดโทรศัพท์เพื่อที่จะกดโทรออกไปหาน้องจิณรออยู่นานแต่ปลายสายก็ไม่มีท่าทีว่าจะรับ จิระจึงรู้สึกใจแป้ว และกำลังจะกดวางสาย แต่ทันใดนั้นก็มีปลายสายตอบกลับมา
"สวัสดีฮับ น้องจิณฮับ" เมื่อได้ยินเสียงน้องจิณจิระรู้สึกดีใจแทนที่ความห่อเหี่ยวที่รู้สึกไปเมื่อกี้
"สวัสดีครับน้องจิณ นี่ลุงนะครับ" จิระเอ่ยทักทาย
"โอ๊ะ คุณลุงเสียงเพราะ น้องไม่ได้คุยกับคุณลุงตั้งนานเลยฮับ"
"ใช่ครับ คุณลุงไปทำงานที่ต่างจังหวัดมาครับเลยไม่ได้โทรหาน้องจิณ" จิระบอกถึงสาเหตุที่ไม่ได้โทรหาน้องจิณ
"แล้วคุณลุงเหนื่อยไหมฮับ"
"ได้คุยกับน้องจิณลุงก็หายเหนื่อยแล้วครับ"
"คุณลุงพูดเหมือนมี๊น้องเลยฮับ มี๊น้องก็ชอบบอกว่าถ้าได้คุยกับน้องมี๊ก็จะหายเหนื่อย"
"ครับ ลุงก็หายเหนื่อยจริงๆ"
"งั้นๆ ถ้าคุณลุงเหนื่อยคุณลุงต้องกินข้าวเยอะๆนะฮับจะได้หายเหนื่อยเร็วๆ"
"โอ๊ะ น้องจิณคิดออกแล้ว คุณลุงมาทานข้าวกับน้องจิณที่บ้านไหมฮับ วันนี้คุณมี๊ทำของโปรดของน้องเยอะแยะเลย" น้องจิณบอกถึงแผนที่คิดออก
"จะดีหรอครับน้องจิณ" ถึงจิระจะดีใจที่น้องจิณชวนไปทานข้าวที่บ้านแค่ไหนแต่เขาก็รู้สึกเกรงใจเจ้าของบ้าน ปุณคงไม่อยากให้เขาไปเท่าไหร่นักในความคิดของจิระ
"คุณลุงไม่อยากเจอน้องหรอฮับ แต่น้องคิดถึงคุณลุงนะฮับ" น้องจิณบอกกับจิระ เมื่อจิระได้ยินดังนั้นก็ดีใจ ไม่ได้มีแค่เขาที่คิดถึงน้องจิณ น้องจิณเองก็คิดถึงเขาเหมือนกันนี่หน่า
"คุณลุงก็คิดถึงน้องจิณครับ แต่คุณมี๊น้องจิณจะอนุญาตให้คุณลุงไปหรอครับ"
"คุณมี๊น้องใจดีนะฮับ คุณมี๊ให้คุณลุงมาแน่นอนฮับ" น้องจิณบอกกับคุณลุงว่าคุณมี๊ของน้องจิณใจดีแค่ไหน
"แต่ถ้าคุณลุงกลัวมี๊ดุ เดี๋ยวน้องจิณไปขอคุณมี๊ให้นะฮับ"
"เอางั้นหรอครับ" จิระตอบน้องจิณอย่างลังเล
"งั้นเดี๋ยวน้องไปขอคุณมี๊ก่อนนะฮับ เดี๋ยวน้องโทรไปหาคุณลุงใหม่น๊า" น้องจิณบอกพร้อมกดวางสายจากคุณลุงแล้วเดินไปหาคุณมี๊ที่ทำงานอยู่
"คุณมี๊ฮับน้องมีเรื่องจะขอฮับ"
"ว่าไงครับ" คุณมี๊เอ่ยถาม
"น้องชวนคุณลุงมาทานข้าวกับน้องที่บ้านฮับ คุณมี๊จะอนุญาตไหม" น้องจิณเอ่ยขออนุญาตจากคุณมี๊ ไม่ต้องถามน้องจิณว่าใครคือคุณลุง ปุณก็รู้ว่าเป็นใครเพราะมีคนเดียวที่น้องจิณเรียกว่าคุณลุงนั่นคือคุณจิระ
"น้องจิณไปรบกวนคุณลุงเขาไหมครับลูก" ปุณเอ่ยถามน้องจิณเพราะกลัวน้องจิณจะไปกวนคุณจิระ
"ไม่กวนฮับมี๊ คุณลุงก็อยากเจอน้อง คุณลุงบอกคิดถึงน้องนะ" สองคนนี้นะ ปุณคิดในใจ แล้วนี่อะไรอยากเจอน้องจิณแต่ให้น้องจิณมาขอกับเขาเองนี่นะ
"แล้วทำไมคุณลุงถึงให้น้องจิณมาขอมี๊เองล่ะครับ " ปุณถามลูกชาย
"คุณลุงกลัวมี๊ดุๆ ตะ แต่น้องบอกคุณลุงแล้วนะว่ามี๊ไม่ดุมี๊ของน้องใจดีม๊ากมาก" ปุณได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ขำในใจ เขานี่นะดุ เขาไปดุคุณลุงคนนั้นตอนไหนไม่ทราบ
น้องจิณเมื่อเห็นคุณมี๊เงียบไปจึงอ้อนคุณมี๊ด้วยการเข้าไปกอดพร้อมกับขอร้องคุณมี๊ให้คุณลุงมาทานข้าวด้วย
"นะ น๊า คุณมี๊ ให้ลุงมาทานข้าวกับเรานะฮับ คุณลุงไปทำงานที่ต่างจังหวัดมาเหนื่อยๆ น้องจิณอยากให้คุณลุงได้ทานอาหารเย๊อะเยอะเหมือนน้อง แล้วๆคุณมี๊ของน้องก็ทำอาหารอร่อยที่สุดเลยฮับ" น้องจิณบอกกับคุณมี๊ เมื่อปุณได้ยินดังนั้นก็ใจอ่อน แล้วก็นะน้องจิณก็อ้อนเขาขนาดนี้แล้ว ว่าแล้วปุณก็หันไปมองหน้าน้องจิณที่ตอนนี้กำลังกระพริบตาปริบๆอ้อนรอคำตอบจากปุณอยู่ คงอยากเจอคุณลุงมากสินะ
"โอเคครับ มี๊ให้คุณลุงมาทานข้าวกับเราก็ได้ครับ"
"เย่ๆ น้องหัวใจคุณมี๊" ปุณที่กำลังจะตอบกลับน้องจิณกลับมีเสียงเรียกเข้าจากมือถือของเจ้าตัวขึ้นมาก่อน เมื่อปุณมองไปยังรายชื่อที่โทรเข้ามากลับไม่ใช่เบอร์ที่บันทึกไว้ ปุณชั่งใจอยู่พักหนึ่งแล้วจึงเดินออกมาก่อนที่จะรับ
"สวัสดีครับ" ปุณทักทายปลายสาย
"สวัสดีครับ ผมจิระนะครับ" เมื่อได้ยินปลายสายตอบกลับมาปุณถึงกับถอนหายใจ คุณลุงของน้องจิณนี่เอง คงโทรมาเรื่องนั้นสินะ
"ครับ คุณจิระ"
"อ่า คือผมไม่ทราบว่าน้องจิณไปคุยกับคุณปุณหรือยังเรื่องที่น้องชวนผมไปทานข้าวที่บ้านคุณน่ะครับ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมให้น้องจิณออกหน้าแทนไป พอดีผมพึ่งได้เบอร์ติดต่อคุณปุณมาจากคุณเดียร์แล้วก็รีบติดต่อคุณปุณมาทันทีเลยครับ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ถือวิสาสะขอเบอร์คุณมาจากคุณเดียร์" จิระตอบกลับปุณ ขอโทษทำไมเยอะแยะนะ หรือจะกลัวเราดุเหมือนที่น้องจิณบอกจริงๆ
"สำหรับเรื่องเบอร์ไม่เป็นไรครับเพราะยังไงคุณก็ต้องทำงานกับน้องจิณอยู่มีเบอร์กันไว้ก็ไม่แปลกครับ"
"ส่วนเรื่องทานข้าวที่บ้านน้องจิณมาขอผมแล้วครับ"
"ขอโทษอีกทีครับที่ผมติดต่อมาช้ากว่าน้องจิณ"
"ไม่เป็นไรครับหรือคุณไม่อยากมาครับ ผมจะได้คุยกับน้องจิณ" เมื่อจิระได้ยินดังนั้นก็รีบตอบกลับปุณ
"อยากไปครับ!"
"เอ่อ ผมหมายถึงว่าถ้าไม่รบกวนคุณปุณจนเกินไปผมก็อยากไปทานข้าวกับน้องจิณครับ" จิระตอบปุณ
"ครับ ก็ตามนั้น น้องจิณมาขอผมขนาดนั้นแล้ว ถ้าผมไม่ให้คุณมาก็ดูจะเป็นคุณมี๊ใจร้ายไปหน่อยนะครับ คุณจิระว่างั้นไหมครับ" ปุณเอ่ยถามจิระ
เมื่อจิระได้ยินดังนั้นถึงกับไปไม่เป็น ทำไมต้องเย็นชากับเขาขนาดนั้นกันนะยัยคนนี้ เมื่อปุณเห็นปลายสายเงียบไปจึงเอ่ยขึ้นมา
"แล้วคุณจิระจะมากี่โมงครับ"
"คุณปุณสะดวกให้ผมไปกี่โมงครับ ผมแล้วแต่คุณปุณเลยครับ" จิระตอบกลับปุณเสียงอ่อย เมื่อปุณได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ขำในใจ
"คุณจิระมาถึงบ้านผมสัก 5 โมงเย็นล่ะกันครับ จะได้กลับไม่ดึกเกินไป" เขายังไม่ทันจะไปเลยปุณก็พูดถึงเรื่องกลับแล้วหรอเนี่ย แต่ไม่เป็นไรเพื่อน้องจิณเขาจะสู้
"ได้ครับ" จิระตอบกลับปุณ ทำไมเขาต้องเกร็งด้วยนะเวลาคุยกับยัยคนสวยคนนี้ จิระคิดแล้วพลางหงุดหงิดตัวเองในใจ
"แล้วนี่คุณจิระจะมาบ้านผมยังไงครับ คุณจิระรู้จักบ้านผมหรอครับ" ปุณถามจิระ
"อ่า ผมไม่รู้จักบ้านคุณปุณครับ ยังไงผมรบกวนคุณปุณส่งโลเคชั่นบ้านคุณปุณให้ผมได้ไหมครับ"
"ครับ เดี๋ยวผมส่งโลเคชั่นให้ครับ"
"ครับ ขอบคุณครับ แล้วเจอกันนะครับ" จิระบอกกับปุณ พร้อมกับกดวางสาย
เมื่อวางสายจากปุณจิระก็มีสายโทรเข้ามาหา เป็นน้องจิณนั่นเองที่โทรมาหาเขา คงจะโทรมาบอกเรื่องที่ไปขออนุญาตคุณมี๊สินะ จิระกดรับสาย
"สวัสดีครับน้องจิณ"
"สวัสดีฮับคุณลุง น้องจะโทรมาบอกคุณลุงว่า ทางสะดวกฮับ คุณมี๊อนุญาตแล้ว" น้องจิณบอกจิระด้วยความดีใจ
"น้องจิณเก่งมากครับ" จิระเอ่ยชมน้องจิณ
"เห็นมะ น้องบอกแล้วว่ามี๊ของน้องใจดี" น้องจิณชมคุณมี๊ของตัวเองให้จิระฟัง เมื่อจิระได้ยินดังนั้นจึงคิดในใจ ใจดีมากครับ ใจดีกับทุกคนยกเว้นคุณลุงคนเดียวเลย
"ครับ ลุงเชื่อแล้วครับ มี๊น้องจิณใจดีจริงๆครับ"
"น้องมาบอกคุณลุงแค่นี้นะฮับ เดี๋ยวน้องจะไปต่อเลโก้ต่อแล้ว"
"ครับ แล้วเจอกันนะครับน้องจิณ"
"ฮับ" น้องจิณตอบกลับจิระก่อนจะกดวางสาย
จิระเดินทางมาถึงบ้านของปุณก่อนเวลาประมาณ 15 นาที ตอนนี้เขาอยู่หน้าบ้านของปุณแล้ว จิระได้ส่งข้อความไปหาปุณว่าเขาอยู่หน้าบ้านแล้ว ไม่นานปุณก็มาเปิดประตูหน้าบ้านให้กับจิระ
"สวัสดีครับคุณปุณ" จิระเอ่ยทักทายปุณ เป็นครั้งที่สองที่เขาได้เจอกับปุณ
"สวัสดีครับคุณจิระ เชิญเข้าบ้านก่อนครับ ปุณทักทายจิระพร้อมกับพาจิระเข้าไปในบ้าน
บ้านของปุณเป็นสไตล์โมเดิร์น หน้าบ้านมีสระไหว้น้ำสำหรับเด็กและผู้ใหญ่ จิระเดินเข้าไปในบ้านพลางสำรวจหน้าบ้าน พอจิระเดินเข้าไปในตัวบ้านก็เจอกับน้องจิณ
"สวัสดีฮับคุณลุง" น้องจิณยกมือไหว้จิระ
"สวัสดีครับน้องจิณ วันนี้คุณลุงมีของมาฝากด้วยนะครับ มีของคุณปุณด้วยนะครับ" จิระบอกน้องจิณแล้วหันกลับมาคุยกับปุณ
"พอดีผมไปถ่ายงานที่ต่างจังหวัดมาน่ะครับเลยนึกถึงน้องจิณแล้วก็คุณปุณเลยซื้อมาฝากครับ" จิระบอกกับปุณถึงขนมที่เขาซื้อมาฝากจากต่างจังหวัด ปกติถ้าไปถ่ายงานต่างจังหวัดจิระไม่เคยซื้อของมาฝากใคร แต่ครั้งนี้พอไปแล้วขากลับจิระเห็นขนมจึงได้ซื้อมาฝากน้องจิณเพราะเจ้าตัวชอบกินขนมเขาเลยซื้อมาให้พร้อมกับซื้อมาฝากปุณด้วย
จิระได้ยื่นขนมให้กับน้องจิณและก็ปุณ
"ขอบคุณฮับคุณลุง" น้องจิณบอก
"ขอบคุณครับ" ปุณบอกจิระ
"งั้นเดี๋ยวคุณจิระเล่นกับน้องจิณไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมอาหารก่อน"
"ให้ผมไปช่วยไหมครับ" จิระเอ่ยถาม
"ไม่เป็นไรครับ อยู่เล่นกับน้องจิณไปเลยครับ ผมทำไว้หมดแล้ว เหลือนิดๆหน่อยๆครับ" ปุณบอกจิระ
"ครับ" จิระตอบกลับพร้อมกับเดินไปหาน้องจิณ ปุณก็เดินเข้าครัวไปจัดอาหาร
จิระเล่นกับน้องจิณได้ซักพักก็ได้ยินเสียงคุณมี๊เรียกให้ไปทานข้าว
"น้องจิณ คุณจิระ มาทานข้าวได้แล้วครับ" เมื่อได้ยินเสียงคุณมี๊ทั้งน้องจิณและคุณจิระจึงหยุดการเล่นไว้เท่านั้นแล้วพากันไปยังห้องทานอาหาร
"น้องมาแล้วครับมี๊" น้องจิณบอกคุณมี๊พร้อมกับขึ้นไปนั่งที่ประจำของตัวเองพร้อมกับจิระที่นั่งคนล่ะฝั่งกับน้องจิณ จะมีปุณที่นั่งหัวโต๊ะและมีน้องจิณนั่งฝั่งซ้ายมือของปุณจิระนั่งฝั่งขวามือของปุณ
"ทานข้าวได้แล้วครับ" ปุณบอกกับน้องจิณแล้วหันไปทางคุณจิระ
"คุณจิระก็ด้วยนะครับ ทานได้เลยครับ ไม่รู้ว่าอาหารจะถูกปากคุณจิระไหมนะครับ วันนี้ส่วนใหญ่ผมทำแค่ของโปรดของน้องจิณน่ะครับ" ปุณบอกกับจิระ
"สบายมากครับ ผมทานอะไรก็ได้ ว่าแต่ว่าของโปรดของน้องจิณเหมือนกันกับเมนูที่ผมชอบเลยนะครับ บังเอิญจังครับ" จิระตอบพร้อมกับมองไปยังเมนูที่วางอยู่ตรงโต๊ะอาหาร
"ครับ เริ่มทานได้เลยครับ" ปุณตอบกลับจิระ และให้เจ้าตัวเริ่มทานอาหารได้แล้ว เพราะตอนนี้น้องจิณลูกชายของเขาได้ทานข้าวนำหน้าทุกคนไปหมดแล้ว ไอ้ลูกหมูเอ้ย ปุณมองไปทางลูกชายของตัวเอง และได้ลงมือทานอาหารเงียบๆ ขณะทานอาหารจะไม่ได้ยินเสียงน้องจิณเลยเพราะปุณบอกลูกเสมอว่าไม่ให้พูดคุยขณะทานอาหาร จึงไม่ได้ยินเสียงของน้องจิณเลย
ขณะที่น้องจิณกำลังทานข้าวอยู่เงียบๆนั้น ผู้ใหญ่ทั้งสองคนก็กำลังทานข้าวแบบเงียบๆเช่นกันและต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่ในความคิดของตัวเอง
ทางฝั่งของจิระก็ได้ทานข้าวแบบเงียบๆและมีบางจังหวะที่แอบมองไปยังปุณอยู่บ่อยๆ ปุณทำอาหารอร่อยมากเขาไม่ได้ชมเพียงเพราะเขาชอบปุณนะ แต่ปุณทำอาหารอร่อยจริงๆ คงจะดีไม่น้อยถ้าเขาได้ทานอาหารฝีมือปุณทุกวัน จิระได้แต่คิดว่าจะทำยังไงให้เขาได้เข้าใกล้ปุณมากกว่านี้
ทางด้านของปุณก็คิดไปอีกแบบ ที่จิระมาใกล้ชิดลูกชายเขาแบบนี้ จิระต้องการอะไรกันแน่ เขาต้องรู้คำตอบให้ได้ ก่อนที่ลูกชายเขาจะสนิทกับอีกคนไปมากกว่านี้ แค่นี้น้องจิณก็ชอบคุณลุงคนนี้มากไปเกินแล้ว ถึงกระทั่งชวนคุณลุงมาทานข้าวที่บ้าน เพราะปกติน้องจิณไม่เคยชวนใครมาทานข้าวที่บ้านเลย ถ้าอีกคนเข้าหาน้องจิณแบบไม่มีจุดประสงค์อะไรเขาก็ไม่เป็นอะไรแต่ถ้ามีคุณจิระคนนี้ต้องเจอเขาหน่อยแล้ว
หลังจากที่จิระทานข้าวเสร็จแล้วเขาได้อยู่เล่นต่อกับน้องจิณอีกนิดหน่อยแล้วจึงขอตัวกลับ เพราะเขาเกรงใจเจ้าของบ้าน
"งั้นคุณลุงกลับก่อนนะครับน้องจิณ เอาไว้เราค่อยเจอกันใหม่นะครับ"
"คุณลุงจะกลับแล้วหรอฮับ"
"ครับ วันนี้ดึกแล้ว ไว้เดี๋ยวว่างๆคุณลุงจะมาหาน้องจิณใหม่นะครับ โอเคไหม" จิระเอ่ยถามน้องจิณ
"โอเคฮับ งั้นเดี๋ยวน้องจะไปส่งคุณลุงนะฮับ" ว่าแล้วน้องจิณก็จะเดินออกไปส่งคุณลุง พร้อมกับบอกคุณมี๊
"คุณมี๊น้องไปส่งคุณลุงนะฮับ" คุณมี๊เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเดินออกไปหาทั้งสองคนพร้อมกับเดินไปส่งจิระพร้อมกับน้องจิณ
"ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะครับคุณปุณ อาหารอร่อยมากครับ" จิระบอกกับปุณพร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวน้องจิณ
"คุณลุงกลับแล้วนะครับน้องจิณ แล้วเจอกันใหม่ครับ ผมกลับแล้วนะครับคุณปุณ"
"ขับรถดีๆครับ" ปุณบอกกลับจิระ
"บ๊ายบ่ายครับคุณลุง" น้องจิณบอกคุณลุง จิระจึงเดินไปขึ้นไปรถแล้วขับรถออกมาพร้อมกับสองแม่ลูกที่เดินเข้าไปในบ้าน
ขณะที่จิระขับรถอยู่นั้นก็มีสายเรียกเข้ามาเมื่อเห็นเป็นใครจิระจึงรับสาย
"ครับ"
"พรุ่งนี้เข้าบ้านด้วย แม่อยากเจอแก" ปลายสายบอกกับจิระ
"ผมต้องเช็คตารางงานกับพี่ปิ่นก่อนครับ"
"ฉันเช็คกับคุณปิ่นแล้ว แกว่างหลัง 4 โมงเย็น ทำงานเสร็จแกก็เข้ามาบ้านเลยละกัน"
"ครับ เดี๋ยวผมเข้าไป" จิระตอบปลายสายพร้อมกับกดวางสาย ถ้าไปเช็คตารางงานของเขากับพี่ปิ่นขนาดนี้แล้วเขาก็คงปฏิเสธไม่ได้แล้วสินะ จิระคิด พรุ่งนี้เข้าบ้านใหญ่ไปคุณแม่ของเขาต้องพูดถึงเรื่องนั้นแน่นอน และเขายังไม่มีคำตอบนั้นให้คุณแม่เลย จิระพลางคิดหนัก ก่อนจะกลับรถกลับเพนท์เฮาส์
---------------/////---------------
น้องจิณของยายจะผันตัวมาเป็นกามเทพหรอต๊ะ
สู้อีกนิดนะคุณลุง มีน้องจิณเป็นฝ่ายซับพอร์ทซะอย่างกลัวอะไร 5555
เหมือนเดิมเลยฮับ ฝากคอมเม้นท์ติชมได้เลยฮะ เอ็นจอยรีดดิ้งนะค๊าาาาา
ด้วยรัก
ไรท์เท๊อะ
- Writer
