เจอกันอีกทีเธอหนีไปมีไอ้ตัวเล็กแล้ว #จิระปุณ

Closer closer closer

วันนี้เป็นวันที่น้องจิณจะได้ถ่ายแบบกับคุณจิระ ปุณได้เตรียมตัวให้น้องจิณตั้งแต่เช้าเพราะจะเริ่มถ่ายกันตอน 9 โมง ตอนนี้ปุณกับน้องจิณได้เดินทางมาถึงสตูที่ถ่ายแบบแล้ว เดียร์ได้โทรมาหาปุณตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะขอโทษปุณที่ตัวเองจะไม่ได้มาดูน้องจิณในการถ่ายโดยเดียร์ได้ฝากให้ดีไซน์เนอร์อีกคนของร้านเข้ามาดูการถ่ายแบบแทนเดียร์ เพราะเดียร์เป็นคนคะยั้นคะยอให้น้องจิณมาถ่ายแบบให้แต่กลับไม่ได้มาดู เดียร์จึงรู้สึกผิดและได้โทรมาขอโทษปุณเพราะเดียร์ต้องเดินทางไปต่างประเทศกระทันหัน แต่ปุณก็บอกปัดไปว่าไม่เป็นไร ปุณเข้าใจเพราะมันเป็นเหตุการฉุกละหุก เดียร์ก็ยังรู้สึกผิดไม่หาย จึงได้บอกว่าหลังจากที่ตนกลับมาแล้วจะพาน้องจิณไปเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่ และเพื่อความสบายใจของเพื่อนปุณจึงได้ตอบตกลงไป ปุณได้พาน้องจิณมาถึงก่อนเวลาถ่ายประมาณ 30 นาที เผื่อมีเหตุสุดวิสัยขึ้นมา แต่ดูเหมือนจะมีคนที่มาถึงก่อนปุณกับน้องจิณอีก เมื่อปุณเดินเข้ามาในสตูก็เจอกับคุณจิระที่มาถึงก่อนหน้าปุณกับน้องจิณ เมื่อจิระเห็นปุณกับน้องจิณเดินเข้ามาจิระจึงเดินเข้าไปหาทั้งสองคน

"สวัสดีฮับคุณลุง" เป็นน้องจิณที่เอ่ยทักจิระก่อน

"สวัสดีครับน้องจิณ สวัสดีครับปุณ" จิระจึงทักทายทั้งสองคนไป

"ผมคิดว่าผมจำได้นะครับว่าผมอายุมากกว่าคุณจิระอีก คุณจิระจะมาเรียกชื่อผมเฉยๆ ไม่ได้นะครับ"ปุณบอกจิระที่ไม่เรียกปุณว่าพี่

"ใครเขาเรียกแฟนว่าพี่กันครับ" จิระบอกกับปุณพร้อมยักคิ้วให้

"เดี๋ยวเถอะ คุณจิระนี่โมเมจังนะครับ ใครแฟนคุณจิระกันไม่ใช่น้องเมย์ทายาทร้านอาหารชื่อดังหรอครับ เหมือนผมจะเข้าใจว่าเป็นแบบนั้นนะครับ" ปุณเอ่ยประชดจิระ

"โธ่ ปุณครับผมก็บอกคุณไปหมดแล้วไง" จิระโอดครวญ

"ไม่รู้ไม่ชี้ครับ ป่ะน้องจิณเราไปเตรียมตัวกันดีกว่า" ปุณบอกจิระพร้อมกับพาน้องจิณไปเตรียมตัวยังห้องแต่งตัว จิระที่แต่งตัวเสร็จแล้วจึงเดินตามทั้งสองคนเข้าไปเพื่อที่จะช่วยน้องจิณกับปุณในการเตรียมตัวเดินแบบครั้งแรก

เริ่มการถ่ายทำในช่วงแรก การถ่ายทำในช่วงแรกนั้นยังเป็นไปได้อย่างล่าช้าเพราะน้องจิณยังใหม่กับการถ่ายแบบจึงทำให้ทำงานค่อนข้างลำบาก ปุณได้แต่มองลูกชายด้วยความกังวล ปุณกลัวว่าลูกจะรู้สึกดดันจนเกินไป เพราะกว่าจะผ่านไปได้แต่ละชุดนั้นใช้เวลาไปนานเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน นอกจากที่ปุณจะคอยลอบมองลูกชายตัวเองแล้วปุณยังคอยสังเกตดูอาการของจิระด้วยว่าเป็นอย่างไรเมื่อลูกชายเขาทำงานได้ล่าช้า แต่ปุณกับไม่เห็นสีหน้าท่าทีที่หงุดหงิดหรือเบื่อหน่ายของจิระเมื่อต้องถ่ายใหม่หลายๆรอบเพราะรูปที่ถ่ายไปใช้ไม่ได้ ปุณนึกขอบคุณจิระที่ใจเย็นกับน้องจิณและคอยแนะนำเรื่องการถ่ายแบบ การแสดงอารมณ์ เมื่อจิระเห็นว่าน้องจิณเกร็งจนเกินไปจิระก็จะช่วยทำให้น้องจิณผ่อนคลายขึ้นทำให้น้องจิณสามารถถ่ายแบบออกมาได้ดีแม้จะใช้เวลานาน

การถ่ายแบบในเซ็ทแรกผ่านไปได้ด้วยดีแต่ยังถ่ายต่อไม่ได้ในเซ็ทที่สองเพราะเกิดเหตุการณ์ผิดพลาดทางเทคนิคเล็กน้อยทีมงานจึงขอเลื่อนเวลาในการถ่ายออกไปอีก 1 ชั่วโมง ปุณจึงพาน้องจิณมาพักผ่อนรอ

"น้องจิณมาหามี๊เร็วครับ เป็นยังไงบ้างครับเหนื่อยไหม" ปุณเอ่ยถามลูกชายตัวเองด้วยความเป็นห่วง

"น้องไม่เหนื่อยนะมี๊ น้องสนุก ตะ..แต่น้องทำให้ทุกคนรอน้อง น้องกลัวพี่ๆ จะโกรธ" น้องจิณบอกกับมี๊พร้อมกับทำหน้าเศร้า

"โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะครับลูก วันนี้น้องจิณเก่งมากเลยครับ ไม่มีพี่ๆ คนไหนโกรธน้องจิณเลยนะครับ เห็นไหม"ปุณปลอบใจลูกชายตัวเอง

"น้องทำได้ดีจริงๆ ใช่ไหมฮับมี๊" น้องจิณถามคุณมี๊ของตัวเองอีกครั้ง

"จริงสิครับ น้องจิณเชื่อมี๊นะ"

"น้องเชื่อมี๊ฮับ" น้องจิณบอกกับคุณมี๊ จิระที่พึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินมาหาปุณกับน้องจิณ

"เป็นไงบ้างครับน้องจิณ" จิระถาม

"น้องโอเคฮับ คุณมี๊บอกว่าน้องเก่งแล้ว" น้องจิณบอกกับจิระ

"ใช่ครับ น้องจิณเก่งแล้วนะครับ ถ้าถ่ายอีกรอบลุงเชื่อว่าน้องจิณจะถ่ายได้คล่องปรื๊อเลยครับ"จิระเอ่ยชมน้องจิณ

"น้องขอบคุณคุณลุงนะฮับที่ช่วยน้อง คุณลุงใจดีมากๆ เลยฮับ"

"ไม่เป็นไรเลยครับ ลุงยินดี ถ้าน้องจิณอยากให้ลุงช่วยอะไรบอกลุงได้เลยนะครับ" จิระบอกกับน้องจิณ

"ได้ฮับ แต่ตอนนี้ คุณมี๊น้องหิวง่ะ มี๊มีอะไรให้น้องกินไหมฮับ ท้องน้องร้อง จ๊อก จ๊อก แล้ว" น้องจิณตอบกลับจิระแล้วหันไปหาคุณมี๊พร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเองให้คุณมี๊เห็นว่าตัวเองหิวแล้ว

"ป่ะงั้นเราไปทานข้าวรอกันดีกว่าครับ คุณมี๊ทำข้าวมาให้น้องจิณด้วย" ปุณบอกกับน้องจิณพร้อมกับพาน้องจิณไปยังห้องพักเพื่อที่จะได้ให้น้องจิณทานข้าว

เมื่อปุณและน้องจิณเข้ามายังห้องพัก ซักพักก็มีใครบางคนตามเข้ามา เมื่อปุณเห็นจึงได้ทักขึ้น

"ห้องพักคุณจิระไม่น่าจะใช่ห้องนี้นะครับ คุณเข้าผิดห้องหรือเปล่า"

"ผมอยากทานข้าวกับน้องจิณครับ นี่ผมกลับไปเอาข้าวที่ห้องพักผมมาเลยนะครับ น้องจิณให้คุณลุงทานข้าวด้วยได้ไหมครับ" จิระหันไปถามน้องจิณ

"น้องจิณโอเคฮับ ตะ แต่ น้องแล้วแต่คุณมี๊เลยฮับ" น้องจิณบอกกับจิระพร้อมกับหันไปทางคุณมี๊

"เห้อ งั้นตามสบายเลยครับ" ปุณบอกกับจิระพร้อมกับแกะกล่องข้าวให้น้องจิณที่ปุณเตรียมเองในตอนเช้าพร้อมกับยื่นให้กับน้องจิณ

"ขอบคุณฮับมี๊ วันนี้มีของโปรดน้องอีกแล้ว"

"มี๊ทำเป็นกำลังใจให้น้องไงครับ เผื่อน้องถ่ายแบบแล้วเหนื่อยๆ น้องจะได้ทานของอร่อยๆ ไงครับ"

"น้องหัวใจคุณมี๊ครับ" น้องจิณบอกคุณมี๊พร้อมกับทำมือเป็นรูปหัวใจส่งให้คุณมี๊ คุณมี๊เห็นแล้วก็ยิ้มให้กับท่าทางของน้องจิณที่ดูน่าเอ็นดูนั้นพร้อมกับตอบกลับน้องจิณ

"มี๊ก็หัวใจน้องจิณครับ"

"ลุงก็หัวใจน้องจิณกับคุณมี๊ครับ" จิระเห็นดังนั้นจึงทำตามน้องจิณบ้าง พร้อมกับส่งสายตาไปหาคุณมี๊

"คุณจิระเกี่ยวอะไรด้วยครับเนี่ย" ปุณเฉไฉถามไปยังจิระ พร้อมกับพึมพำในใจ ผู้ชายคนนี้อะไรก็ไม่รู้

"ผมก็อยากหัวใจน้องจิณกับคุณมี๊ด้วยไงครับ" จิระตอบกลับพร้อมกับยิ้มกว้าง

"ไม่ต้องเลยครับทานข้าวของคุณไปเลยนะครับ น้องจิณครับมาทานข้าวเร็วครับ" ปุณบอกจิระพร้อมกับบอกให้ลูกชายมาทานข้าวได้แล้ว

"ได้เลยฮับมี๊ แต่ทำไมหน้ามี๊แดงจังเลยฮับ" น้องจิณถามคุณมี๊เมื่อเห็นคุณมี๊หน้าแดง

"คุณมี๊คงร้อนมั้งครับ น้องเริ่มทานข้าวได้แล้วนะครับ เดี๋ยวจะหมดเวลาก่อน" คุณมี๊รีบบอกให้ลูกชายทานข้าวเพื่อที่จะเลี่ยงหัวข้อการสนทนานี้ แต่ปุณก็ได้ยินเสียงเอ่ยขัดขึ้นมาจากใครบางคน

"อ่อ แอร์ 21 องศานี่ร้อนจังเลยนะครับปุณ" จิระเอ่ยพร้อมกับทำหน้าล้อเลียนปุณ

"คุนจิระ........" เมื่อปุณได้ยินดังนั้นจึงมองหน้าจิระแล้วทำหน้านิ่ง พร้อมกับเอ่ยเรียกจิระเสียงเย็นเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง

"คร้าบ คร้าบ ทานข้าวแล้วครับ" เมื่อจิระเห็นดังนั้นจึงยอมแพ้แต่ไม่วายยังทำเสียงแซวปุนอีก

เห้อ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ ปุณคิดในใจ

เมื่อน้องจิณกินข้าวเสร็จได้พักนึงทีมงานก็มาตามให้ไปถ่ายเซ็ทต่อไป ทีแรกทีมงานก็สงสัยว่าจิระไปไหนเพราะไปตามจิระที่ห้องพักแต่กลับไม่เจอ แต่มาเจอที่ห้องของนายแบบตัวน้อยแทน

"คุณจิระ น้องจิณ สแตนบายถ่ายแบบชุดต่อไปได้เลยค่ะ" เมื่อเห็นทีมงามบอกดังนั้นปุณกับจิระจึงพาน้องจิณออกมาเตรียมตัว

การถ่ายแบบในเซ็ทที่สองใช้เวลาไม่นานกว่าที่คิดเพราะน้องจิณเริ่มถ่ายได้ดีขึ้นกว่าเซ็ทแรกจึงทำให้ใช้เวลาไม่นานในการถ่ายให้เสร็จทั้งหมด

"เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณนะครับ เก่งกันมากทุกคนเลยครับ" ทีมงานเอ่ยชมทุกคน เมื่อปุณเห็นว่าถ่ายทำเสร็จแล้วจึงเดินไปหาน้องจิณ

"น้องจิณเสร็จแล้วครับ เก่งมากเลยนะครับ น้องอย่าลืมขอบคุณทุกคนนะครับที่ช่วยดูแลน้อง" เมื่อน้องจิณได้ยินดังนั้นจึงตะโกนขึ้นมาว่า

"ทุกคนครับ!" ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นจึงหันมามองน้องจิณ

"น้องขอบคุณครับที่ดูแลน้อง ทุกคนเลย" น้องจิณบอกพร้อมกับยกมือไหว้ เมื่อทุกคนเห็นดังนั้นจึงยิ้มเอ็นดูน้องจิณกัน

"น้องจิณครับทีหลังไม่ตะโกนนะครับ มันเสียงดัง น้องพูดน้ำเสียงปกติพี่ๆเขาก็ได้ยินนะครับ" ปุณเอ่ยเตือนลูกชายตัวเอง

"โอเคฮับ น้องจะจำไว้" น้องจิณตอบกลับคุณมี๊พร้อมกับท่องไว้ในใจว่า ห้ามตะโกน

หลังจากที่เอ่ยล่ำลาทีมงานเสร็จปุณก็ตั้งใจว่าจะพาน้องจิณไปทานข้าวนอกบ้านเพื่อเป็นกำลังใจให้น้องจิณแต่จิระกับชวนขึ้นก่อน

"น้องจิณครับไปทานข้าวกับคุณลุงไหมครับ ปุณด้วยนะครับ ผมอยากทานข้าวด้วย ฉลองที่ถ่ายแบบด้วยกันเสร็จก็ได้ นะ นะครับ" จิระหันไปอ้อนปุณ คิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะน่ารักหรอ ปุณคิดในใจ

"คุณลุงจะไปกินอะไรฮับ" น้องจิณเอ่ยถาม

"กุ้งถังร้านนี้เป็นไงครับ" จิระบอกกับน้องจิณพร้อมกับเอารูปให้น้องจิณดู

"หูวววว น่ากินจังเลยครับ น้องอยากกิน" น้องจิณเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น พร้อมกับหันหน้าไปหามี๊ ว่าคุณมี๊จะไปหรือเปล่า จิระนี่รู้จักหาวิธีมาล่อน้องจิณได้ทุกวันจริงๆ รู้ว่าน้องจิณชอบกินกุ้งก็ไปสรรหาเมนูมาชวนน้องจิณไปกินได้นี่นะ เมื่อเห็นท่าทางอยากกินของน้องจิณแล้วปุณก็คงต้องตามใจลูกชายตัวเอง นี่ปุณตามใจน้องจิณนะไม่ได้อยากไปไหนกับจิระเลยเถอะ

"งั้นไปก็ได้ครับ แต่น้องจิณต้องสัญญากับมี๊ว่าน้องจะไม่ซนนะครับ"

"น้องสัญญาเลยฮับ!" น้องจิณว่าพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับคุณมี๊

"คุณจิระแชร์โลเคชั่นร้านมาให้ผมด้วยนะครับ"

"ไปรถผมสะดวกกว่าไหมครับ" จิระบอกกับปุณ

"ถ้าไปกับคุณจิระผมก็ต้องจอดรถไว้ที่นี้สิครับ เดี๋ยวผมขับไปเองดีกว่าครับจะได้ไม่เสียเวลากลับมาเอารถอีกน่ะครับ"

"เอางั้นก็ได้ครับ" จิระตอบพร้อมกับส่งโลเคชั่นร้านไปให้ปุณ

"ถึงแล้วบอกพนักงานได้เลยนะครับว่าโต๊ะที่คุณจิระจองไว้"

"นี่คุณถึงขนาดจองร้านไว้เลยหรอครับเนี่ย แล้วถ้าผมกับน้องจิณไม่ไปด้วยคุณจะทำยังไงครับ" ปุณเอ่ยถามจิระเพราะเจ้าตัวเล่นโทรจองร้านไว้ก่อนที่จะมาชวนปุณกับน้องจิณอีก

"ผมก็จะทำให้ปุณกับน้องจิณไปด้วยให้ได้ไงครับ" จิระตอบ

เชื่อเขาเลย คนอะไร ปุณบ่นในใจ

"ผมไม่คุยกับคุณแล้วครับ เจอกันที่ร้านครับ" ปุณบอกจิระพร้อมกับพาน้องจิณไปยังรถเพื่อที่จะขับไปยังร้านที่ปุณได้โลเคชั่นมาจากจิระ

เมื่อจิระเห็นปุณขับรถออกไปแล้วจิระจึงขับตามออกไป

เมื่อถึงร้านอาหารแล้วปุณก็ได้บอกพนักงานตามที่จิระบอกไว้ พนักงานจึงนำทางปุณไปยังห้องที่จิระจองไว้ พอปุณเข้าไปข้างในก็เจอกับจิระที่มาถึงก่อนแล้ว

"เชิญนั่งเลยครับ" เมื่อจิระเห็นว่าเก้าอี้มันสูงเกินไปจิระจึงไปอุ้มน้องจิณขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้

"มาลุงช่วยครับ ฮึบ!" จิระอุ้มน้องจิณขึ้นบนเก้าอี้สำเร็จจึงกลับไปนั่งที่ตัวเองและปุณก็นั่งเก้าอี้ข้างๆน้องจิณ

"ปุณจะสั่งอะไรก็สั่งเลยนะครับ ผมสั่งไปแล้วบางส่วนเพราะกลัวอาหารจะมาช้า แล้วจะหิวกันครับ"

"อ้อ แล้วผมก็สั่งทุกอย่างแบบไม่เผ็ดแยกให้น้องจินด้วยนะครับ ผมกลัวน้องจิณจะกินไม่ได้น่ะครับ" จิระบอกกับปุณ

"ขอบคุณครับ แล้วคุณจิระสั่งอะไรไปบ้างแล้วครับ" ปุณเอ่ยถามจิระ จิระจึงไล่รายการอาหารที่พึ่งสั่งไปให้กับปุณฟัง

เมื่อปุณได้ฟังรายการอาหารที่จิระสั่งไปแล้วถึงกับพูดไม่ออก ปุณไม่คิดว่าจิระจะใช้คำว่า สั่งไปบ้างแล้วได้ เพราะที่จิระสั่งไปนั้นมันเกือบจะทุกเมนูในร้าน ซึ่งมากันแค่ 2 คน ผู้ใหญ่กับ 1 เด็กเล็ก ปุณคิดว่าพอกินเสร็จอาจจะมีการขอห่อกลับเพราะกินไม่หมดแน่นอน จิระกลัวเขากับน้องจิณหิวหรือกลัวตัวเองหิวกันแน่ นี่สินะที่เขาบอกว่า อย่าสั่งอาหารตอนหิว

"ผมคิดว่าน่าจะพอแล้วแหละครับ" ปุณบอกกับจิระ

"อ่า งั้นก็ได้ครับ"

รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ปุณกำลังจะเตรียมแกะกุ้งให้กับน้องจิณแต่จิระก็เอ่ยขึ้นมาว่า

"ปุณกับน้องจิณนั่งกินเฉยๆนะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง" จิระบอกพร้อมกับม้วนแขนเสื้อของตัวเองขึ้นพร้อมกับใส่ถุงมือเพื่อที่จะเตรียมแกะกุ้งให้กับสองแม่ลูก

"ไม่เป็นไรครับคุณจิระ เดี๋ยวผมทำเองได้ครับ" ปุณบอกอย่างเกรงใจ

"ปุณไม่ต้องเกรงใจนะครับผมทำให้ได้ แต่ถ้าอยากตอบแทนผมล่ะก็ ขอเป็นยิ้มหวานๆให้ผมก็พอแล้วครับ" จิระบอกกับปุณพร้อมกับส่งยิ้มให้

เอาอีกแล้วนะ วันนี้คุณลุงของน้องจิณรุกจีบปุณอย่างหนักอย่างที่จิระเคยบอกไว้ว่าจะจีบปุณจิระก็ทำให้เห็นจริงๆ ถ้าอยากแกะนักก็ได้ปุณจะให้แกะให้เข็ดเลย

"น้องๆ เดี๋ยวน้องยิ้มให้กำลังใจคุณลุงเองนะฮับ" น้องจิณที่ได้ยินอย่างนั้นก็เลยอาสาเป็นคนส่งยิ้มให้กับคุณลุงพร้อมกับยิ้มแฉ่งใส่คุณลุง

"ฮ่า ฮ่า ได้ครับน้องจิณแค่นี้ลุงก็มีกำลังใจแกะกุ้งให้น้องจิณได้หลายๆถังแล้วครับ" จิระบอกกับน้องจิณ

"เย่ๆ น้องดีใจ" ผู้ใหญ่สองคนได้แต่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มให้กับน้องจิณด้วยความเอ็นดู

เวลาผ่านไปซักพักอาหารเริ่มพร่องไปกว่าครึ่ง ที่จิระบอกว่าจะแกะกุ้งให้กับปุณและน้องจิณ จิระก็แกะแบบจริงจัง ตั้งหน้าตั้งตาแกะ แกะจนกุ้งที่แกะเสร็จแล้วจะล้นจานอยู่แล้ว จนปุณทนไม่ได้จึงได้บอกให้จิระเลิกแกะ แล้วเริ่มทานในส่วนของตัวเองได้แล้วเพราะปุณกับน้องจิณใกล้จะอิ่มกันหมดแล้ว จิระเมื่อเห็นปุณบอกดังนั้นจึงละมือจากการแกะแล้วเริ่มทานอาหาร พอเริ่มอิ่มกันทุกคนจิระจึงเรียกให้คนมาเช็คบิล ปุณเห็นดังนั้นจึงอยากจะขอแบ่งจ่ายค่าอาหารด้วยแต่จิระไม่ยอม

"ผมเลี้ยงน้องจิณครับที่วันนี้เป็นนายแบบตัวน้อยคนเก่ง" เมื่อปุณได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขัดขึ้นมา

"ถ้าคุณจิระเลี้ยงน้องจิณ งั้นผมก็ขอจ่ายในส่วนของผมครับ"

"คุณนี่มันดื้อจริงๆเลยนะ" จิระบอกกับปุณที่กำลังทำหน้าบึ้งอยู่

"ถ้าปุณกลัวติดค้างผมงั้นคราวหน้าปุณเลี้ยงผมคืนล่ะกันนะครับผมจะรอ" จิระบอกกับปุณ

เจ้าเล่ห์จริงๆ ปุณคิดในใจ

"ขอบคุณคุณลุงนะครับ วันนี้น้องจิณอิ่มม๊ากมาก" น้องจิณขอบคุณจิระพร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเองให้คุณลุงดู

"ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไรครับ ถ้าน้องจิณอยากกินอะไรอีกก็บอกลุงได้เลยนะครับ"

"ได้เลยฮับ แต่ตอนนี้น้องขอบ๊ายบายก่อนนะฮับ" น้องจิณบอกกับจิระพร้อมกับยกมือบ๊ายบายคุณลุงเสียงเพราะ

"ครับ บ๊ายบายครับ" จิระบอกกับน้องจิณพร้อมกับลูบหัวน้องจิณแล้วหันไปหาปุณ

"ขับรถกลับดีๆนะครับ ผมเป็นห่วง แล้วก็เอาไว้เจอกันอีกนะครับ" จิระบอกปุณพร้อมกับส่งยิ้มให้

"ครับ คุณก็เช่นกันครับ" ปุณบอกกับจิระ

"เช่นกันนี่ขับรถกลับดีๆหรือเอาไว้เจอกันอีกครับ" จิระเอ่ยถาม

"แล้วแต่คุณจิระจะคิดเลยครับ" ปุณตอบพร้อมกับส่งยิ้มตาหยีไปให้จิระ

เมื่อจิระเห็นดังนั้นถึงกับเสียอาการไปไม่เป็นที่โดนคุณที๊แอคแทค คุณมี๊นี่แสบใช่ย่อยเลยนะ จิระคิดในใจ

เมื่อปุณเห็นอาการของจิระจึงยิ้มออกมา เขาจะไม่ยอมให้จิระทำเขาเสียอาการฝ่ายเดียวแน่ จิระจะต้องโดนซะบ้าง

เมื่อเอ่ยล่ำลากันแล้วทุกคนก็ได้แยกย้ายกันกลับบ้านโดยที่ไม่รู้เลยว่าได้มีคนแอบถ่ายพวกเขาเอาไว้

--------------------/////-------------------

คุณเขารุกจีบลูกเราอย่างหนักหน่วงเหมือนที่พูดไว้จริงๆเลยต๊ะ

ถึงคุณจิระจะสู้ขนาดไหนแต่คุณมี๊เราสู้กลับนะคะเนี่ย

ไหนๆใครมาแอบถ่ายอะไรลูกชั้นอีกเนี่ย

วันนี้เอาแฟมิลี่ทามมาฝากนะคะ พอให้ได้จุ๊บจิ๊บหัวใจกัน

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์ก็ไม่รู้จะถูกใจกันหรือเปล่า แต่ไรท์จะพยายามทำให้เต็มที่นะฮะ

เอ็นจอยรีดดิ้งน๊าาาาา ^____^

ด้วยรัก

ไรท์เท๊อะ