Worlds Above You

Simula

Simula

I walked inside of my father's room and saw him sitting in the corner holding a bottle of beer. Lumapit ako sa kanya at umupo sa tabi niya agad niyang ibinaling ang tingin niya sa akin. My father looked at me with a sad eyes but he tried his best to smile at me. He put his left arm around my shoulder and tapped my head with his right hand.

"What brings you here, Xia?" he asked.

I just shook my head and hugged him. I can't stand seeing my dad suffering like this. We're both in the same roof who still can't get over with my mom's death. No one in the family knew how my mom died and it hurts like hell that it's been a year when we found out mommy was dead but we had not yet found her body.

"Dad, tanggapin na lang natin. Isang taon na ang nakalipas nang mamatay si mommy pero ni isa wala tayong may natanggap na balita tungkol sa katawan niya." yumuko ako nang sinabi ko 'yun.

Kinuha ni dad ang braso niya naka-akbay sa akin at ininom ang alak na nasa bote. Nakaramdam ako ng awa kay daddy wala na siyang ginawa kundi isubsob ang sarili sa trabaho at sa pag-inom ng alak.

"Mas ikakapanatag ng loob ko kung makikita ko mismo ang mommy mo kahit patay man ito o hindi basta alam ko sa sarili ko na siya talaga iyon. So as long as I can't find her hindi ko tatanggapin na patay na ang mommy mo...." sabi ni dad at nagsimulang umiyak.

Kinuha niya ang kanyang salamin na nasa gilid niya at sinuot ito. Pinunasan niya ang kanyang luha saka siya tumayo at inabot ang kamay niya para tulongan ako makatayo.

"You need to sleep now, Xia. May klase ka pa bukas may gagawin pa 'ko." He said and he was about to walk out of his room pero niyakap ko siya likod.

"I love you daddy." I muttered.

Nakita ko siyang lumingon sa akin at ngumiti. Dad turned around to face me, he instantly smiled at me and messed my hair up.

I chuckled and felt my dads arm around me.

"You're exactly just like your mother. Isa kang regalo sa amin ng mommy mo at dapat tandaan mo ito anak..." he stopped and took a deep breath.

"Mahal ka namin ng mommy mo. Sobra sobra." my dad said and rest his head at the top of my head.

Pagkatapos ng gabing 'yun natulog ako at nagising ng maaga. Agad akong pumunta sa kitchen para makapaghanda ng umagahan hindi na ako nag-abala na gisingin ang mga katulong. Nang makatapos ako maghanda sumulyap ako sa taas at nakita ang office ni dad saka ako kumain.

When I'm done eating kinuha ko ang natirang niluto ko saka nilagay sa tray kasama ang kape at pinuntahan si dad sa itaas. Agad ko siya nakita na nakasuot ng lab suit habang tutok na tutok sa kanyang ginagawang pagbabasa. My dad is a scientist and he works for something that I can't even understand that makes me think why scientists keep discovering things that it seems hard to believe?

"Dad, kumain na po kayo."

"Just put it there, anak." tinuro niya ang small table na nasa gilid ko at hindi niya pa rin kinukuha ang tingin sa librong binabasa niya.

Nilapag ko lamang ang tray sa lamesa at nilibot ang tingin sa opisina ni dad. I can still remember entering this office with mom. Kusa akong ngumiti nang maalala ko si mommy. I miss her so much.

My mom and dad got divorced when I was 7 years old and it hurts me seeing them separating ways but I respect their decision. I can't blame them knowing my mother only wants my dad to stop his work just for a day to make some time for us but it seems like he failed to do those things that made my mom decided to stop their relationship.

Tinignan ko ulit si dad at abala pa rin siya sa babasa. I saw him lifted the book for him to read it carefully. My attention was immediately drawn to the book he was reading.

Parallel Worlds

"Dad?" I called.

"Hmm? Need anything?" he asked then stopped reading the book to look at me.

"What was that for?" I curiously asked.

Napakunot ang noo niya kaya agad kong itinuro ang librong hawak niya.

"Oh this?" tanong nito saka niya sinarado ang libro para tumayo at ipakita sa akin.

I nodded as an answer.

"This is the only way to see your mom once again." he said then he moved and sat down to the swivel chair for him to face the computer.

My brows furrowed when dad said that. There are a lot of fictions about parallel universe and multiverse where you can find your another self living the opposite of the world that we are in but I know there's no such thing existing in this world. Puro imahinasyon lamang iyon! I know my dad is a genius he discover things and make it possible pero makita ulit si mommy? Nababaliw na siya!

I looked at him fiercely but he was busy typing something in the computer.

"Dad you're getting crazy!" I tried to lower my voice.

He faced me and arched his brows.

"What do you mean anak? Hindi mo ba gus---"

"Dad what you're planning can't make mom bring back to life! Tanggapin na lang natin na wala na siya!" at this point I can't handle my emotions anymore.

Biglang tumayo si daddy at tinignan lang ako ng mabuti.

"You might not understand it now Xia but science can make things possible." he tried to explain.

Umiling ako sa mga sinasabi ni dad. Gosh I can't believe him.

"No dad! Hindi... This is full of bullshit!" hindi ko na napigilan ang pagmura ko kaya matalim niya akong tinignan.

Umupo si dad sa swivel chair at napahilot na lamang sa sintido niya. He took a deep breathe and he took his eyeglasses then put it on the side.

"You never know how painful it is when I lose your mother, Xia.... Not just her but also you." dad said and tried to avoid eye contact with me.

Biglang nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya. Nang maghiwalay sila mom and dad isinama ako ni mommy sa kanya at tanging naiwan dito ay si daddy. We were really happy back then but I guess best families are the ones God builds using unexpected pieces of our hearts.

I closed my fist and sigh.

"Ngayon nagsisisi ka sa mga ginawa mo noon. How pathetic, dad." I said in plain voice, walang halong emotion.

Dad stared at me and seeing his eyes in pain hurts me. Huminga muna ako ng malalim at inayos ang tray na nasa gilid. I was about to walk out when he suddenly spoke.

"You can't blame me, Xia."

Napakapit ako sa doorknob at dahan dahan siyang nilingon.

"If only you did your best to be a good father edi sana buhay pa si mommy ngayon." hindi ko na napigilan ang luha ko at tuloyan nang lumabas sa opisina niya.

Bigla akong naguilty sa sinabi ko kay daddy. This is my first time blaming dad for what happened to mom. I wiped my tears then get my bag and called a grab when I got out of the house. Sumakay agad ako nang huminto ang taxi sa harapan ko.

"Benilde lang po kuya." sabi ko.

Pinaandar na ng driver ang sasakyan at buong byahe nakatunganga lamang ako sa labas. Mabuti hindi masyadong matraffic ngayon kasi maaga pa naman. Napatingin ako sa relo ko at 6am pa lang ng umaga. I laughed at the back of my head, ano kaya pumasok sa ulo ko na pumasok ng maaga eh 8am pa klase ko.

Nang huminto ito sa harap ng school, inabot ko na ang bayad kay kuya saka ako lumabas at pumasok na sa campus.

Wala pang masyadong tao nang naglalakad ako sa hallway maliban na lang sa mga students na maaga ang pasok nila. Papunta ako sa building namin nang may bigla akong naapakan. Bumaba ang tingin ko at yumuko para kunin ang papel na naapakan ko.

Isa itong pahina na galing sa libro kaya binasa ko agad ang nakasulat.

Orpheus and Eurydice

I'm really not into Greek myths but this one seems interesting.

"Orpheus, singer, musician and poet, carrying a lyre on his shoulder, had recently married Eurydice, but on the day of their wedding, 'in the very bloom of her life', she was bitten by a viper and died of its venom." I read the first paragraph.

Napatingin ako sa paligid ko bago ako nagbasa ulit. Inayos ko ang dalang bag ko at patuloy lang sa paglalakad.

"Distraught with grief, Orpheus descended into the underworld determined to restore her to mortality. He pleaded with Pluto and Proserpine for her return and his eloquence 'melted the hearts of the gods and the denizens of the underworld, and all fell silent'. Even Cerberus, the fierce three-headed dog that guards the gates of Hell, lies meekly--- What the hell?" I immediately stopped reading when someone bumped me in my shoulders.

Agad akong napaupo sa daan at lumipad ang papel na hawak ko. Tumayo ako para sundan ang papel pero nahulog ito sa small canal. Lumingon agad ako sa lalakeng nakabangga sa akin na patuloy lamang sa paglalakad.

"Hoy!" sigaw ko habang tinuturo siya.

Mukhang hindi niya ako naririnig kaya tinawag ko siya ulit.

"Hoy! Wala man lang sorry?" Patanong kong sigaw sa kanya at inayos ang sarili ko.

He didn't even look back. Wow ang kapal! Hinabol ko siya at hinila ang damit niya kaya agad siya lumingon sa akin.

"The f**k what you want?" inis niyang tanong.

"Luh? Ikaw pa galit ikaw na nga ang nakabunggo sa akin." angal ko.

He just smirked and crossed his arms. Napatingin siya sa kamay ko na nasa damit niya kaya agad ko ito kinuha.

"So you're expecting me to say sorry to you?" masungit niyang tanong.

"Oo! Kita mo 'yun?" tinuro ko ang papel na nakalutang sa canal.

"Nahulog 'yan ng dahil sa'yo!" dugtong ko.

Seryoso niya akong minasdan saka siya napataas ng isang kilay.

"Ano gusto mong gawin ko? Kukunin ko 'yan para sa'yo?"

Luh? Ang sungit naman this boy.

"Alam mo tangina ka!" minura ko siya.

"Sorry na nga lang di pa masabi." bulong ko sa sarili.

I rolled my eyes and crossed my arms. He put his hands in his waist at biglang tumawa.

"May nakakatawa?" irita kong tanong.

He sighed and closed his eyes before he spoke.

"Look woman...It's not a big deal and sorry I'm not sorry so please just let this thing go. I still have a class." sabi niya at iniwanan ako.

Ang kapal ng mukha like seryoso? Is it difficult to apologize?

Bumuntong-hininga ako at tinignan ko ang papel na nakalutang saka umalis na tumambay muna ako sa library at hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Nagising lamang ako dahil sa patuloy na pagtunog ng cellphone ko kaya agad ko itong kinuha sa bag at sinagot.

"Hmm?" tinatamad kong sagot.

"Hoy babae! Nasaan ka na? Dumiretso raw tayo sa theater room may lecture tayo dun."

Bigla ako natauhan sa boses ni Sophie napakamot ako ng ulo at tinignan ang oras sa cellphone ko. s**t. 8:10 na pala.

Dali dali akong tumayo at kinuha ang bag ko.

"Nasaan ka Soph?" Natataranta kong tanong.

Lumabas na ako sa library at tumatakbong papunta sa theater room.

"Malamang nandito na, kanina pa kita tinatawagan akala ko nandito ka na kaya ako dumiretso dito. Saan ka ba Galaxia?"

Napasimangot ako at dali daling pumasok sa loob.

"Nandito na 'ko sa likod. Nasaan ka?"

Sinubukan kong hanapin si Sophie kasi nakapatay lahat ng ilaw at tanging ang stage lamang ang may mga ilaw.

"Xia dito!" rinig ko ang pabulong na boses ni Sophie kaya hinanap ko 'yun at nakita ko siya nakakaway sa akin.

Umupo ako sa tabi niya. Nakikita ko na naglelecture na ang prof namin kaya umayos na ako ng umupo at nilabas ang notebook ko para makapag take down notes.

"Saan ka ba galing ha?" bulong ni Sophie sa tenga ko.

"Nakatulog ako sa library girl." sabi ko at nagsimula nang makinig.

Nakita kong tumango si Sophie kaya binaling na lamang namin ang tingin sa prof namin. Nakinig ako sa buong klase namin hanggang sa matapos ito. We attended our next classes after that and waited for it to end.

Niligpit na namin ang mga gamit namin ni Sophie nang matapos ang last class ko I don't know kung may klase pa ang babaeng 'to.

"May klase ka pa after?" I asked.

Tumango siya. "Ikaw?"

"Wala na." sabi ko saka umiling.

"Okay sige girl. Una na 'ko baka malate ako sa last class ko." Sophie said and tapped my shoulders then she left.

Lumakad na ako papalabas ng classroom nang may biglang tumawag sa akin. Kinuha ko ang cellphone ko at tumambad ang pangalan ni Kuya Emman, daddy's right hand.

"Hello?"

"XIA!" agad kong nilayo ang cellphone ko sa tenga ko nang sumigaw siya.

Problema nito?

"May problema ba?" I asked.

"S-si -s-si M-mr. Madrigal...." nanginginig ang boses niya.

"Huh? Anong nangyari?"

"P-pumunta k-ka na dito, Xia!" sabi nito tsaka binaba ang tawag niya.

Agad akong lumabas sa campus at pumara ng taxi at sinabi ang address ng bahay. Hindi ako mapakali sa sinabi ni Kuya Emman.

"Manong pwede pakibilisan?" sabi ko sa driver.

"Sige po ma'am"

Binilisan ng driver ang pagmamaneho pero mukhang naabotan kami ng traffic kaya napasandal ako sa bintana. Parang nasusuka ako sa pahinto hinto ng sasakyan kaya hinilot ko ang ulo ko.

Pinarking ng driver ang taxi sa gilid ng bahay saka ko inabot ang bayad.Napansin ko na merong ambulansya sa tapat ng bahay namin. Agad ako pumasok sa loob at may iilang katulong nasa labas nakita ko rin ang tiyahin ko na nakatayo sa gilid ng gate.

"Anong nangya----" napahinto ako nang makita si daddy na duguan. Tinakpan ng puti na tela ang katawan ni dad saka pinagtulungan na ipasok sa ambulansya.

My eyes widened and gasped.

Pumasok ako sa loob ng bahay at hinanap si Kuya Emman.

"Kuya!" mangiyak ngiyak na tawag ko.

Bigla niya 'kong niyakap at nagsimula na siyang umiyak.

"Your dad committed suicide."

Kumawala ako sa yakap ni Kuya at napaupo sa sahig. Napatakip ako ng bibig at nanghihina. Kusang tumulo ang aking mga luha. Bigla ako naguilty sa sinabi ko kay dad.

Agad ako tumayo at tumakbo papunta sa laboratory ni dad. Naramdaman kong sinusundan ako ni Kuya Emman. Pagkapasok ko meron nang mga balakid kaya hindi ako basta bastang makakapasok.

"Ma'am hindi ka pwede rito." sabi ng nagiimbestiga.

"Xia..." nanginginig ang boses ni Kuya Emman mula sa likuran ko.

Wala na si dad... wala na siya....

I stopped myself in entering the door and started to cry. I saw a lot of blood scattering on the floor and there are two things who caught my attention. The machine that has a gun inside and the book named.....

Quantum Suicide Machine