How Did You Know (Saint Matthew University Series)

Chapter 2

HINDI  SIYA  agad  nakasagot.  Nabigla  siya  sa  tanong  nito.

            Ano  kaya  ang  sinabi  ni  Achilles  sa  lalaking  ito?  Bakit  tinatanong  nito  kung  nobya  siya  ni  Achilles?  Iyon ang  pumasok  sa  isip  niya.

            “Sori, ha?.  Hindi  yata  maganda  ang  tanong  ko,” mahinahong  sabi  nito  nang  hindi  siya  sumagot.

            “Hindi  naman  sa  ganoon.  Kaya  lang  hindi  ko  maintindihan  kung  saan  mo  nakuha  ang  ideyang  iyon.  Pero  magkaibigan  lang  talaga  kami  ni  Achilles.  Katunayan  ay  magkababata  kami.  Lumaki  kami  sa  iisang  lugar.”  Sa  mansion  ng  mga  Villavista, muntik  na  niyang  idugtong.

            Tumango-tango  si  Ulysses  sa  paliwanag  niya.

            “Kaya  pala  iniwan  mo  na  ako  dahil  nakahanap  ka  ng  magandang  kausap  mo.”

Sabay  silang  napalingon ni  Ulysses  sa  pinanggalingan  ng  tinig.  Nakatayo  na  sa  harapan  nila  ang  lalaking  kasama  kanina  ni  Ulysses.

“Brod, siya  pala  si  Penelope, iyong  tinutukoy  ni  Achilles  na  kaibigan  niya,” nakangiting  sabi  ni  Ulysses.

“Siya  iyong  sinamahan  ni  Achilles  na  mag-enroll?” nanlalaki  ang  mga  matang  tanong  ng  lalaking  iyon.

Bago  pa  makasagot  si  Ulysses  ay  inunahan  niya  ito.  “P-paano  ninyo  na-nalaman  ang  bagay  na  iyan?” gulat  na  tanong  niya.  Pinakatitigan  niyang  mabuti  ang  mukha  ng  lalaking  kasama  ni  Ulysses.  Pamilyar  sa  kanya  ang  mukha  nito.  Hindi  nga  lamang  niya  maalala  kung  saan  niya  ito  nakita.

“Sinabi  ko  sa  kanila.” Tinig  iyon  ni  Achilles  na  nagpalingon  sa  kanilang  tatlo.  Hindi  nila  namalayan  na  nasa  likuran  na  pala  nila  ito.

“Achilles…”  Kunot-noong  napatayo  siyang  bigla. Hindi  siya  makapaniwalang  ibinida  na  pala  siya  nito  sa  mga  kaibigan.

“Bumalik  muna  tayo sa  CAS  para  kumuha  ng  classcards  bago  tayo  umuwi,” seryosong  sabi  ni  Achilles.

Hindi  na  niya  nakuhang  sumagot  dahil  hinila  na  siya  nito.  Nang  lingunin  niya  ang  mga  kaibigan  ni  Achilles  ay  napansin  niyang  sumunod  sa  kanila  ang  mga  ito.

            “Nagkasya  ba  iyong  perang  ibinigay  ko?” tanong  niya  kay  Achilles  nang  nasa  loob  na  sila  ng  kotse  nito.

            Nilingon  siya  nito.  “May  kaunting  kulang.  Mahigit  twenty  thousand  ang  binayaran  ko,” sabi  nito  bago  muling  ibinalik  sa  unahan  ang  tingin.

            “Kung  gano’n, magkano  ang  utang  ko  sa  iyo?”

            “Huwag  mo  nang  isipin  iyon.  Hindi  naman  malaking  halaga  iyon,” parang  walang-anumang  sabi  nito.

            Napa-buntunghininga  siya.  Heto  na  naman  po  kami.

            “Ang  dami  ko  ng  utang  sa  iyo, ah.  Nahihiya  na  ako.”  Totoo  sa  loob  niya  ang  sinabing  iyon.  Kung  kukuwentahin  lamang  niya  ang  mga  tulong  at  kabutihan  nito  sa  kanya  ay  siguradong  baon  na  siya  sa  utang  dito.

            “Bakit  ka  mahihiya?  Magkaibigan  naman  tayo.  Saka  hindi  naman  ako  naniningil  o  naghihintay  ng  bayad,” nakangiting  sabi  nito  nang  lumingon  sa  kanya.

            “Iyon  na  nga  ang  masama  doon  eh.  Hindi  ka  kasi  nagpapabayad  kaya  imbes  na  mabawasan  ang  utang  ko  ay  lalo  pang  nadadagdagan,” pangangatwiran  niya  dito.

            Nagkakamot  ng  ulong  napatingin  sa  kanya  si  Achilles.  “Ipunin  mo  na  lang  ang  pera  mo  dahil  higit  mong  kailangan  iyan, okay?”

            Napilitan  siyang  tumango  dahil  wala  na  siyang  maikakatwiran  pa  dito.

            Ilang  sandali  pa  ay  huminto  na  ang  kotse  sa  harapan  ng  pamilyar  na  gusali.

            Hindi  na  niya  hinintay  na  pagbuksan  siya  ng  pinto  ni  Achilles.  Nauna  na  siyang  lumabas.

            “Kaya  naman  pala  CAS  ang  sabi  mo  kanina  dahil  College  of  Arts  and  Sciences  ang  tinutukoy  mo,” sambit  niya  nang  mabasa  ang  pangalan sa  harap  ng  building.

            “Tama.  Kaya  nga  lahat  ng  first  year  ay  dito  nag-e-enroll  dahil  dito  rin  kayo  papasok,” wika naman ni  Achilles. 

“Ibig  mong  sabihin  lahat  ng  magiging  klase  ko  ay  nandito  lang  sa gusaling  ito?” hindi  makapaniwalang  tanong  niya.

            “Oo  naman.  Alam  kasi  ng  school  management  na  mahihirapan  ang  mga  first  year  kung  palipat-lipat  sila  ng  gusali  sa  bawat  subject,”  nakangiting  tugon  nito  bago  pumasok  sa  loob  ng  building. 

“How  nice!”  Hindi  niya  mapigilan  ang  pumalakpak  habang  sinusundan  si  Achilles.

Habang  naglalakad  ay  patingin-tingin siya  sa  bawat  kuwartong  madaanan.  Maluluwang  ang  mga  kuwarto  at  puno  ang  mga  ito  ng  mga  upuan  na  sa  tantiya  niya’y  mga  bago  pa  lamang. 

Maya-maya  pa’y  narating  na  nila  ang  mga  nakahilerang  mesa  na  nasa  gitna  ng  hallway.  Huminto  si  Achilles  sa  pila  ng  mga  estudyanteng  nasa harapan  ng  mesa  ng  enrollment  officer  kung  saan  sila  kumuha  ng  form  kanina.  Imbes  na  lumapit  sa  kaibigan  ay  pinili  na  lamang  niyang  umupo  sa  mga  sementadong  bangko  na  malapit  sa  kinaroroonan  nito.  Dito  na  lamang  niya  hihintayin  ang  kaibigan.

“Miss  Penelope, nasaan  na  si  Achilles?“

Gulat  na  napalingon  si  Penelope  sa  pinanggalingan  ng  tinig.  Noon  niya  napansin  si  Ulysses  at  ang  kasama  nito  na  hindi  niya  namalayang  nakatayo  na  pala  sa  tabi  niya.

“N-nandoon  siya.  Kumukuha  ng  classcards.”  Itinuro  niya  ang  kinaroroonan  ni  Achilles.  Napansin  niyang  dalawang  estudyante  na  lang  ang  sinusundan  nito  sa  pila.

“Kung  gano’n, maghihintay  na  rin  kami  dito,” wika  ni  Ulysses  bago  ito  umupo  sa  tabi  niya.

Napausod  siyang  bigla.  Inokupa  ni  Ulysses  ang  malaking  bahagi  ng  bench  kaya  ang  kasama  nito  ay  napilitang  umupo  sa  kabilang  bench.

Sa  hindi  malamang  dahilan  ay  bigla  siyang  kinabahan.  Hindi  niya  tuloy  magawang  tumingin  sa  katabi.  Ang  mga  mata’y  itinuon  niya  sa  mga  palakad-lakad  na  estudyante  sa  harapan  nila.

“Anong  section  ang  napuntahan  mo?”  maya-maya’y  tanong  ni  Ulysses.

Napilitan  siyang  tumingin  dito.  “S-10  ang  nakalagay  sa  form  ko. ” Pagkasabi  nito’y  nilingon  niya  ang  kinaroroonan  ni  Achilles.  Nasa  unahan  na  ito  ng  pila.

“Nasa  science  section  ka  pala.  Anong  course  ba  ang  kukunin  mo?” muli’y  tanong  nito.

“Hotel  and  Restaurant  Management    ang  gusto  ko,” sagot  niya  nang  hindi  tumitingin  dito.  Nakatuon  ang  mata  niya  kay  Achilles  na  naglalakad  na  patungo  sa  kanila.

“Ah, okay.  Maraming  estudyante  ang  kumukuha  ng  ganyang  kurso dito,” sambit  nito. 

Hindi  na  siya  nakapag-react  sa  sinabi  nito  dahil  nakalapit  na  sa  kanila  si  Achilles.

“Nakakuha  na  ako  ng  classcards  kaya  pwede  na  tayong  umuwi,” walang kangiti-ngiting sabi  ni  Achilles.  Iniabot  nito  sa  kanya  ang  dala-dalang  mga  papel.

Kinuha  niya  ang  ibinibigay  nito  at  ipinasok  sa  loob  ng  kanyang  shoulder  bag.

“Tara  na,”  sambit  nito  sabay  hawak  sa  kanyang  siko.

Napilitan  siyang  tumayo  kahit  di  pa  niya  naisarang  mabuti  ang  shoulder  bag.

 Tumayo  na  rin  si  Ulysses  pati  na  ang  kasama  nito. 

“Paano  kami?” tanong  ng  kasama  nito  nang  lumapit  sa  kanila.

Binalingan  ito  ni  Achilles.  “Sumunod  na  lang  kayo  sa  bahay.  May  sasakyan  naman  kayo, di  ba?”

Hindi  na  nito  hinintay  ang  sagot  ng  mga  kaibigan  nito.  Mahigpit  na  hinawakan  siya  nito  at  iginiya  palabas  ng  building.  Pasakay  na  sila  ng  kotse  nang  mapansin  niyang  sumakay  sa  motorsiklo  ang  dalawang  kaibigan  ni  Achilles.

“Pupunta  sa  bahay  ninyo  ang  mga  kaibigan  mo?” usisa  niya  nang  nasa  loob  na  sila  ng  sasakyan.

“Magpapatulong  kasi  si  Henrich  sa  research  paper  niya  para  maayos  niya  iyong  incomplete  niyang  grade,” tugon  nito  nang  hindi  tumitingin  sa  kanya.

“Incomplete?  Anong  klaseng  grade  iyon?  Pasado  ba  iyon  o  bagsak?” sunud-sunod  niyang  tanong  dito.

Nakangiting  nilingon  siya  ni  Achilles.  “Ang  incomplete  ay  hindi  pasado  at  hindi  rin  bagsak.  Kaya  lang  kapag  may  requirements  sa  isang  subject  na  hindi  nai-submit  o  naibigay  ng  estudyante  ay  binibigyan  siya  ng  incomplete  bilang  grade  sa  subject  na  iyon.  Sa  kaso  ni  Henrich  ay  hindi  siya  nag-submit  ng  research  paper  kaya  nakatanggap  siya  ng  incomplete  sa  major  subject  namin,” mahabang  paliwanag  nito.

“Gano’n  pala  iyon.  Ngayon  naintindihan  ko  na  kung  bakit  nakabuntot  sa  iyo  ang  mga  kaibigan  mo,”  nangingiting  sabi  niya.

Tumango  lang  si  Achilles.  “Kaya  pagbutihin  mo  ang  pag-aaral  mo  sa  SMU.  Iwasan  mong  may  bumagsak  kang  subject  o  kaya  ay  ma-incomplete  ka  para  hindi  na  madagdagan  pa  iyong  apat  na  taon  mo  sa  unibersidad.”

“Oo, hayaan  mo, mag-aaral  akong  mabuti. Saka  nandiyan  ka  naman  para  tulungan  ako.  Matagal  ka  pa  sa  SMU, hindi  ba?”

“Tatlong  taon  pa  bago  ako  mag-graduate.  Kaya  magkakasama  pa  tayo  ng  matagal.”

Napangiti  siya  sa  tinuran  nito.  “Mabuti  naman  kung  gano’n.”

“TINGNAN  mong  mabuti  ang  bag  mo.  Siguraduhin  mong  wala  kang  naiwang  gamit.  Baka  may  nakalimutan  ka.  Mahihirapan  ka  nang  balikan  dahil  malayo  na  ang  SMU  dito  sa  San  Gabriel,”  paalala  ng  Mama  ni  Penelope.  Kasalukuyan  siyang  naghahanda  ng  kanyang  gamit  para  sa  unang  araw  ng  pasok  niya  sa  SMU.  Excited  siya  bagaman  ninenerbiyos  dahil  sa  kauna-unahang  pagkakataon  ay  papasok  siya  sa  eskuwelahang  nasa  labas  na  ng  San  Gabriel.

Mula  pa  noong  nasa  elementarya  siya  hanggang  high  school  ay  sa  bayan  ng  San  Gabriel  siya  nag-aral.  Walking  distance  lang  sa  mansyon  ng  Villavista  ang  eskuwelahang  pinapasukan  niya  noon.  Balewala  sa  kanya  ang  maglakad  noon  araw-araw.  Pero  ngayong  nasa  kolehiyo  na  siya  ay  kinakailangan  na  niyang  bumiyahe  ng  malayo.  Salamat  na  lang  at  nandiyan  si  Achilles.  May  kasabay  na  siyang  papasok, malilibre  pa  siya  sa  pamasahe.  Kahapon  ay  nag-usap  na  sila  na  sasabay  siya  dito  pagpasok  niya  sa  umaga  at  magko-commute  na  mag-isa  pagdating  ng  uwian  ng  hapon.  Hindi  naman  kalayuan  ang  SMU  sa  San  Gabriel.  Aabot  lang  ng  kalahating  oras  ang   biyahe  sa  dyip.

  “Kompleto  na  po  ang  gamit  ko.  Wala  na  pong  problema,” nakangiting  tinuran  niya  matapos  maiayos  ang  mga  gamit  sa  loob  ng  kanyang  bag.

“O, siya  sige.  Lumakad  ka  na, baka  naghihintay  na  sa  iyo  si  Achilles  sa  labas.  Nakakahiya  namang  paghintayin  mo  iyong  tao.”

“Sige  po,  aalis  na  ako.”  Isinukbit  niya  ang  kanyang  bag  saka  hinalikan  sa  pisngi  ang  ina.  Pagkatapos  ay  lumabas  na  siya  ng  tinitirhan  nilang  bahay.

“Mag-ingat  ka, anak, ha?  Huwag  kang  magpapa-gutom.  Kainin  mo  iyang  baon  mo,” pahabol  ng  kanyang  ina.

“Opo,” wika  niya  nang  nilingon  ang  ina.

Pagdating  niya  sa  harapan  ng  mansyon  ay  wala  pa  roon  si  Achilles  pero  nakita  niyang  nakaparada  na  ang  kotse  nito  sa  driveway.  Sinipat  niya  ang  suot  na  relo.  Alas-sais  y  medya  pa  lang.  Maaga  pa.  Baka  kumakain  pa  lang  ang  kababata  niya.  Hihintayin  na  lang  niya  ito. 

Tinungo  niya  ang  fountain  na  ilang  hakbang  lang  ang  layo  sa  kinatatayuan  niya.  Umupo  siya  sa  garden  set  na  nasa  tabi  mismo  ng  fountain.  Inilabas  niya  ang  enrollment  form  at  muling  pinag-aralan  ang  schedule  ng  kanyang  klase.  Wala  pang  limang  minuto  ang  lumipas  nang  makarinig  siya  ng  tunog  ng  sasakyan.  Ipinasok  niya  sa  loob  ng  bag  ang  enrollment  form.  Eksaktong  pagtayo  niya  ay  siya  namang  pagbusina  ng  sasakyan  ni  Achilles.  Nagmamadaling  lumapit  siya  dito. 

Bubuksan  na  lamang  niya  ang  pintuan  sa  likurang  bahagi  ng  kotse  nang  biglang  bumukas  ang  pintuan  sa  tabi  ni  Achilles.  “Dito  ka  na  maupo  sa  tabi  ko,” sabi  nito.

Napilitan  siyang  umikot  sa  harap  ng  kotse  saka  binuksan  ang  pintuan  sa  passenger  seat.

“Pasensiya  na  kung  naghintay  ka.  Kumain  pa  kasi  ako.”

Napangiti  siya  sa  sinabi  nito.  “Ako  nga  ang  dapat  humingi  ng  dispensa  kasi  makikisabay  lang  ako  sa  iyo.  Maabala  ka  pa  sa  paghatid  sa  akin.”  

“No, hindi  ka  nakakaabala  sa  akin.  Nagpapasalamat  pa  nga  ako  kasi  may  kasabay  na  ako  sa  pagpasok.  Nakakainip  ang  magbiyaheng  mag-isa  sa  araw-araw.”

“Aha!  Kaya  pala  gustong-gusto  mo  akong  makasabay  ay  dahil  may  balak  ka  palang  gawin  akong  dakilang  alalay, ha?” pabirong  sabi  niya  rito.

Biglang  napakamot  ng  ulo  si  Achilles.  “Hindi  naman  sa  gano’n.  Kaya  lang  mas  masaya  naman  ang  magbiyahe  kung  may  kausap  ka, hindi  ba?  Saka  hindi  bagay  sa  iyo  ang  maging  alalay  lang.  Baka  mas  okey  pa  kung  maging  girlfriend  na  lang  kita,” nangingiting  sabi  ito.

Nasindak  siya  sa  narinig  mula  sa  kababata.  “Anong  sinabi  mo?”  nanlalaki  ang  mga  matang  tanong  niya.  Hindi  siya  makapaniwalang  may  ganoong  nararamdaman  ang  kaibigan  niya.  Dumating  na  ba  ang  kinatatakutan  niya,  ang  ma-inlove  sa  kanya  ang  kaibigan?  Kailan  pa  ito  nagsimula?

Nakangiting  lumingon  sa  kanya  si  Achilles.  “Nagbibiro  lang  ako.  Ikaw  naman  naniwala  agad.”

Malakas  na  buntunghininga  ang  pinakawalan  niya.   Nakahinga  siya  ng  maluwag.  Akala  niya  ay  seryoso  ang  kaibigan  sa  sinabi  nito.  “Huwag  ka  namang  magbiro  ng  ganyan.  Hindi  maganda  ang  ganyang  biro,” seryosong  sabi  niya  rito.

Muli  siyang  nilingon  ni  Achilles.  “Bakit  ayaw  mo  ng  gano’ng  biro.  Ayaw  mo  ba  akong  maging  boyfriend  kung  saka-sakali  lang?” pilyo  ang  ngiting  tanong  nito.

“Achilles!”  Pinandilatan  niya  ito.  Hindi  talaga  siya  makapaniwalang  may  ganoong  naiisip  ang  kaibigan  niya. “Bakit  ba  kung  anu-anong  kalokohan  ang  pumasok  sa  utak  mo?  Magkaibigan  tayo, hindi  ba?”

Biglang  sumeryoso  ang  mukha  nito.  “Bakit  Penelope…k-kaibigan  lang  ba  ang  turing  mo  sa  akin?  Hindi  ba  puwedeng…m-maging  tayo?”

Para  siyang  nabingi  sa  narinig  mula  sa  kaibigan.  Ilang  sandaling  natahimik  siya.  Hindi  niya  alam  kung  paano  sasagutin  ang  tanong  nito.  Nakatitig  lang  siya  sa  seryosong  mukha  ni  Achilles.  Anong  sasabihin  niya?  Anong  isasagot  niya  sa  tanong  nito?

Humugot  siya  ng  malalim  na  hininga.  “Alam  mo  bang  sa  araw-araw  ay  ipinagpapasalamat  ko  sa  Diyos  na  nagkaroon  ako  ng  kaibigang  katulad  mo, napakabait  at  napakamaalalahanin. Pero  hindi  natuturuan  ang  puso  dahil  kusa  itong  tumitibok.  Ayoko  mang  masaktan  ka  pero  hindi  ko  naman  maaring  dayain  ang  sarili  ko.  Sana  maintindihan  mo…na  k-kaibigan  lang  talaga  ang  turing  ko  sa  iyo.”  Hinawakan  niya  ang  kamay  nitong  nakapatong  sa  manibela.

Biglang  dumilim  ang  anyo  ni  Achilles  sa  sinabi  niya. Walang  imik  ito  at  seryosong  nakatitig  lang  sa  unahan  ng  sasakyan.

Gustung-gusto  niyang  bawiin  ang  sinabi  sa  kaibigan.  Nahihirapan  siyang  makita  itong  nasasaktan.  Pero  wala  siyang  magagawa  para  burahin  ang  kalungkutan  sa  mukha  ng  kaibigan.  Naisip  niyang  mas  mabuti  na  ring  masaktan  niya  si  Achilles  ngayon  kaysa  naman  paasahin  niya  ito  sa  wala. Kung  maaari  nga  lamang  na  mahalin  din  niya  ito  pero  alam  niyang  hindi  mangyayari  iyon.  Sa  kaibuturan  ng  kanyang  puso  ay  kaibigan  lang  talaga  ang  turing  niya  dito.

Hinigpitan  niya  ang  hawak  sa  kamay  ng  kaibigan.  “Guwapo  ka, matalino, may  pinag-aralan  at  galing  sa  mayaman  at  kilalang  pamilya. Sa  dami  ng  magagandang  katangian  mo, maraming  babae  ang  magkakagusto  sa  iyo.   Ipapanalangin  kong  makakahanap  ka  ng  babaeng  nararapat  sa  iyo.  Iyong  mamahalin  ka  niya  tulad  din  ng  pagmamahal  na  ibibigay  mo  sa  kanya.”

“Bakit  hindi  ba  puwedeng  ikaw  na  lang  ang  babaeng  iyon?” seryosong  tanong  ni  Achilles  nang  lingunin  siya  nito.

Kagat-labing  umiling  siya.

“Bakit  gano’n?  Mga  bata  pa  lang  tayo  ay  mahal  na  kita.  Nangarap  akong  balang  araw  ay  magiging  magkasintahan  tayo.  Pero  bakit  ayaw  mo?” Gumaralgal  na  ang  boses  ni  Achilles  habang  nagsasalita.  “Kung  marami  akong  magagandang  katangian, bakit  hindi  mo  ako  kayang  mahalin?”  Halos  pumiyok  na  ang  boses  nito.

Nang  titigan  niya  ito  ay  napansin  niyang  nangingilid  na  ang  mga  mata  nito  ng  luha. “I-I’m  sorry.” 

Tuluyan  nang  nalaglag  ang  mga  luhang  namumuo  sa  mata  ng  kaibigan  niya.  Iniiwas  niya  ang  mata  rito.  Hindi  niya  kayang  tingnan  na  umiiyak  ang  kaibigan.

 “Balang  araw  maiintindihan  mo  rin  kung  bakit  ko  ginawa  ito.  Darating  din  ang  araw  na  ipagpapasalamat  mo  na  hindi  ako  nag-take  advantage  sa  pag-ibig  na  inaalay  mo  sa  akin  ngayon,” sabi  niya  rito  nang  hindi  tumitingin  sa  kaibigan.