แสงสว่างลอดผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาด้านในบ่งบอกว่าตอนนี้ก้าวเข้าสู่เช้าวันใหม่แล้ว
“จุ๊บ”
“อือ..อย่ากวน” เสียงห้ามปรามดังอู้อี้ในลำคอขณะที่ตาทั้งสองข้างยังหลับอยู่
“ตื่นได้แล้วครับ” เสียงทุ้มอบอุ่นกระซิบข้างใบหูไอร้อนเป่ารดต้นคอจนคนที่กำลังนอนรู้สึกได้
“วันนี้ฉันมีคิวถ่ายตอนบ่าย ขอนอนต่ออีกนิดนะคะ” สไมล์ต่อรองทั้งที่ยังไม่ทันลืมตาขึ้นมองดูนาฬิกาด้วยซ้ำว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว
“คุณยังต้องมีถ่ายอีกเหรอทำไมไม่ขอพักรักษาตัวให้หายก่อนเท้าบวมอย่างนี้คุณจะไปถ่ายยังไง ทางกองเขาไม่ห่วงนักแสดงบ้างหรือไง” เมื่อได้ยินสไมล์บอกว่าจะไปถ่ายละครช่วงบ่ายเวย์ก็ขมวดคิ้วเป็นปมและถามหญิงสาวน้ำเสียงขุ่นทันที
“มันเป็นแค่ฉากนั่งทานข้าวค่ะไม่ได้เดินหรือวิ่งฉันเลยบอกพี่หวานว่าให้บอกทางกองว่าฉันจะไปถ่ายให้ ไม่อยากให้ทางกองเขาเสียเวลาน่ะค่ะ”
“คุณควรจะห่วงตัวเองมากกว่าห่วงคนอื่นนะสไมล์ ลุกขึ้นมาทานข้าวเช้าก่อ
