เวย์เดินทางมาถึงบ้านของสไมล์ในหนึ่งชั่วโมงถัดมาหลังจากที่วางสายพร้อมกับหิ้วอาหารและเครื่องดื่มที่มีประโยชน์มาให้สไมล์มากมาย สไมล์มองดูเวย์และแม่บ้านของเธอที่หิ้วของเข้ามาในบ้านพะรุงพะรัง บ้านสองชั้นสไตล์โมเดิร์นต้อนรับแขกในรอบหลายปีตั้งแต่พ่อแม่เธอย้ายไปอยู่ต่างประเทศ
“นี่คุณกะจะให้ฉันทานเป็นเดือนเลยหรือไงคะ ซื้ออะไรมาตั้งเยอะแยะฉันอยู่กับแม่บ้านแค่สองคน”
“ช่วยเอาอาหารไปจัดใส่จานทีครับ” เวย์ไม่ได้ตอบคำถามสไมล์แต่กลับหันไปบอกแม่บ้านพร้อมกับยื่นถุงอาหารในมือให้
“ทานข้าวบ้างหรือยัง” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่กันลำพังแค่สองคน
“ทานแล้วค่ะ”
“แน่ใจนะที่ตอบแบบนั้น วันนี้วันพระ” สายตาดุมองจ้องหน้าหญิงสาวเขม็งเพื่อรอคำตอบอีกครั้ง
“ทานแล้วจริง ๆ ค่ะ” เสียงหวานตอบกลับแววตาล่อกแล่กดูมีพิรุธ
“สไมล์” เสียงทุ้มนุ่มกดเสียงต่ำพร้อมแววตาดุดันเมื่อเด็กดื้อยังยืนกรานที่จะโกหก
“ทานนมไปแล้ว พอใจหร
