ตอนที่ 9
หมาหวงก้าง
“นั่งก่อนสิต้น”
วิมลยาผายมือให้ชายหนุ่มที่เดินมาด้วยกันไปนั่งยังมุมรับรองภายในห้องทำงาน ขณะที่พนักงานได้เดินตามเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟให้พอดี
“ขอบคุณครับ”
กรวิชญ์เอ่ยกับพนักงานสาวพลาคลี่ยิ้มอบอุ่นตามนิสัยของเจ้าตัว ขณะที่วิมลยาเดินมาหย่อนกายนั่งลงเคียงข้าง
“เป็นยังไงบ้างวิ สบายดีมั้ย”
สายตาของกรวิชญ์จับจ้องดวงหน้าหวานอย่างพินิจพิจารณา เขาสังเกตเห็นความไม่สบายใจที่แฝงอยู่ในแววตาคู่สวย เหมือนกับมีเรื่องราวเก็บซ่อนอยู่ภายในใจที่ไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้
กรวิชญ์กับวิมลยาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ก่อนจะห่างเหินกันไปได้หลายปีแล้ว เพราะฝ่ายชายไปทำธุรกิจร้านอาหารกับครอบครัวที่ต่างประเทศ ด้านวิมลยาเองก็ยุ่งอยู่กับกิจการของครอบครัวเลยไม่ค่อยได้ติดต่อถามข่าวคราวกัน จนวันนี้ชายหนุ่มกลับมาเยี่ยมญาติที่เมืองไทย คนแรกที่เขานึกถึงก็คือ วิมลยาเพื่อนเก่า ด้วยเหตุ
