ตอนที่ 17
สัมพันธ์มัดใจ (3)
วิมลยาต้องหน้านิ่วขึ้นมาในทันใด หลังจากลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกขมอยู่ในลำคอยิ่งนัก หญิงสาวค่อยๆ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พลางขยับกายหันไปอีกฟากด้วยรู้สึกปวดเมื่อยไปตามลำตัว ไข้ที่ยังไม่สร่างดีทำให้อ่อนเพลียจนแทบไม่อยากขยับเขยื้อนกายมากไปกว่านี้
หลังจากปรับสภาพสมองให้หายมึนงงแล้ว หญิงสาวเหลียว
มองไปรอบห้อง เห็นเขายังคงอยู่ในชุดแบบลำลอง พลางคิดว่าเขาคงไม่ได้ไปทำงานดังเช่นทุกวัน เพราะถ้าเป็นวันอื่นป่านนี้หล่อนคงไม่เห็นแม้เงาของเขาแล้ว
เหมือนจะรู้ว่าถูกจับจ้อง ชายหนุ่มจึงละสายตาจากคอม พิวเตอร์แล้วหันมามอง ก่อนลุกแล้วเดินตรงมาหาที่เตียง หญิงสาวรีบผลุนผลันลุกขึ้นนั่งอย่างลืมป่วยไปชั่วขณะ เพราะยังเข็ดกับการที่เขาเข้าประชิดตัวเมื่อคืนก่อนไม่หาย
“ตื่นแล้วเหรอวิ ค่อยๆ ลุกหน่อยสิครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงผิดแปลกไปจากทุกวัน ราวคนละคนก็ไม่ปาน ทำให้คนป่วยทำห
