บทที่2 สิ้นสุดทางเพื่อน
1704 Words
“งั้นก็ไม่ต้องกินยา” เอเดนหยิบยาใส่กระเป๋ากางเกงเขา “ปล่อยท้องไปเลยถ้าต้องห่างกัน”
“เอเดนทำบ้าอะไรเอายามาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ต้องไปอเมริกานะเบล เรียนต่อที่ไทยเถอะ” เขาพูดขอร้องทั้งน้ำเสียงแล้วก็สีหน้า
“ไปแค่สองปีเองนะ เราก็ติดต่อกันตลอดได้ บินหากันได้” มาเบลรีบอธิบาย
เอเดนเริ่มหนักใจ เพราะไม่อยากห่าง ถ้าห่างเขาน่าจะคิดถึงมาก
“เอายามาสิ อย่าแกล้งกันสิ”
“อยากได้มาล้วงเอาเองสิ” เอเดนยักไหล่ท่าทางกวนใส่
“คิดว่าฉันไม่กล้ารึไง” มาเบลสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเขา
“ไม่มีเอเดนใส่ไว้ตรงไหนเนี่ย”
“ล้วงดีๆ นะโดนของใหญ่ฉันขึ้นมาต้องรับผิดชอบนะ ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่สนหรอกก็ให้ล้วงเอง”
“เฮ้ย! เบลโดนลูกชายฉันแล้วเนี่ย ตั้งใจใช่ไหม”
“เจอแล้ว” มาเบลหยิบยาออกมาจากกระเป๋ากางเกงเขา “เม็ดเดียวเองเหรอ”
“อืม! ใช่” เธอรีบแกะใส่ปาก “นายกลับไปได้แล้ว”
“จะให้ไปไหน”
“ก็ไปห้องนายไงไปได้แล้ว”
“ไล่ทำไมก็อยู่ด้วยกัน”
“ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว ผู้หญิงเขาต้องการความเป็นส่วนตัวไม่เข้าใจรึไง”
“ไม่มีแล้วเบล มาส่วนตงส่วนตัวอะไร มีแต่เราต้องอยู่ด้วยกัน ให้เลือกเธอจะย้ายไปรึให้ฉันย้ายมา”
“ไม่ต้องหรอก อยู่เหมือนเดิมดีแล้ว”
“ไม่ต้องอะไรเบล แล้วมานั่งใกล้ๆ หน่อยไปยืนไกลๆ ทำไม”
“ฉันจะไปนอนแล้ว นานออกไปล็อกประตูให้ด้วยละ”
“ใครจะออกไป” เอเดนดึงแขนมาเบลเข้ามาในห้องนอน
“ทำอะไรเนี่ย เอเดน”
“ก็บอกง่วงนอน จะพามานอนไงเบล”
“ฉันหมายถึงฉันจะนอนคนเดียว”
“ไม่มีทาง”
“เอเดนคือฉันยังไม่ชิน” มาเบลพูดไม่เต็มเสียง
“มานอนๆ เร็วๆ จะไม่ชินอะไร ฉันก็ง่วงเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนเหมือนกัน”
เอเดนรวบเอวเธอให้มานอนใกล้ๆ เขา กอดเธอไว้ไม่ห่าง มาเบลขยับตัวยุกยิก
“เบลเมื่อไหร่จะหลับ”
“ก็กอดแน่นไปมันอึดอัด”
“งั้นมานี่” เอเดนดึงเธอให้หันหน้ามาทางเขาจับแขนมาเบลให้กอดเขาแทน
“เอเดนนายชอบฉันจริงๆ เหรอ?”
“ชอบสิ ชอบมาตลอด” เอเดนตอบน้ำเสียงหนักแน่น “ฉันชอบเธอมาเบลฉันก็เลยไม่เคยคบใครเลย เธอไม่สังเกตบ้างรึไง”
“นายชอบฉันตรงไหน?”
“มาเบลก็น่ารำคาญดี ฉันชอบดูวุ่นวายดี”
“ไอ้บ้า ก็มัวแต่กวนประสาทแบบนี้ไงใครจะไปรู้ละว่าชอบ”
“หึ!” เอเดนหัวเราะจูบผมนุ่ม
“ถ้าชอบฉันแล้วทำไมไม่จีบจริงจังสักทีล่ะ”
“ก็กลัวน่ะ กลัวว่าเบลจะปฏิเสธ แล้วจะกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิมไม่ได้อีก กลัวว่าจะต้องกลายเป็นคนแปลกหน้ากัน ทำใจไม่ได้หรอกถ้าต้องเป็นแบบนั้น”
“แล้วฉันก็ทำตัวไม่ค่อยดีด้วย คิดว่ายังไงเบลก็ไม่เอาหรอก เป็นเพื่อนกันไป ฉันยอมรับแบบนั้นได้”
“ก็นายสาวเยอะ คุยกับผู้หญิงไปทั่ว ทำตัวไม่ดีจริงๆ ใครจะกล้าวางใจ”
“ไม่มีใครสักหน่อย”
“นายมันคุยไปทั่ว หยอดไปเรื่อย”
“ก็คนไม่มีแฟนคนโสดก็ไม่ผิดนะ ถ้ามีแฟนก็ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก เบลเชื่อใจได้ครับ”
“….”
“แล้วเธอทำไมไม่มีแฟนเลย โสดรอพี่เอเดนเหรอมาเบล”
“ใช่ที่ไหนล่ะ ก็เพราะอยู่แต่กับพวกนายมากเกินไปไง ก็เลยไม่มีใครกล้ามาจีบ”
“อ้าว! เบลแบบนี้ถ้าไปอเมริกา ถ้ามีใครมาจีบละเบล จะคุยกับเขางั้นเหรอ”
“ง่วงนอนมากเลยเอเดน” มาเบลแกล้งไม่ตอบเขาทำเป็นพูดไปอีกเรื่องเฉย
“เบลอย่าทำเป็นไม่ตอบ ฉันไม่ยอมหรอกนะเธอได้ฉันแล้ว” คนตัวโตโวยวายเธอไม่หยุด
“อะไรอีกเอเดน”
“ไม่ได้แล้วแบบนี้ไม่ต้องไปหรอกอเมริกา เดี๋ยวให้แม่เข้าไปคุยกับป๋าเบลนะ จะได้แต่งเลย”
“พอเลยเอเดนเรายังไม่ได้คบกันเลย จะข้ามขั้นตอนแบบนั้นได้ยังไง”
“เบลเรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว เธอชอบอะไรไม่ชอบอะไรฉันรู้หมด เหลือแค่มาใช่ชีวิตอยู่ด้วยกัน เธอจะกังวลทำไม”
“ก็ควรจะคบกันก่อนไหมล่ะ”
“คบอยู่แล้ว แต่คบแบบคนโตแล้ว เบลไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก ทบทวนเรื่องไปอเมริกาอีกทีแล้วกันเอเดนไม่อยากห่างเบล”
“ก็เบลอยากไป แล้วก็ตั้งใจไว้แล้ว ให้เบลไปเถอะเอเดน”
“เออน่ารักดี”
“อะไร?”
“ที่พูดเมื่อกี้น่ารักดี ต่อไปนี้เรียกแทนตัวเองว่าเบลนะ แล้วเรียกพี่ว่าพี่เอเดน”
“ไม่เอาอ่ะไม่ชิน”
“ก็ฝึกไปอย่ามาดื้อ”
เอเดนหาวง่วงมากเลยนอนเถอะนะ เขาดึงแขนมาเบลให้กอดเขาแน่นขึ้น สองคนหลับนานเท่าไหร่ไม่รู้
เอเดนตื่นแล้วมาเบลยังหลับปุ๋ยกอดเขา ไม่ห่าง เอเดนลูบผมเธอเล่น คนตัวเล็กเริ่มขยับตัว กะพริบตามองเขา
“ตื่นนานแล้วเหรอ”
“อืม! เบลนอนกรนเสียงดังมาก พี่นอนไม่หลับเลย”
“เกินไปจ๊ะไม่เคยนอนกรนนะ”
เอเดนยิ้ม “ไปหาอะไรทานกันไหม เบลเลือกร้านสิ”
“ไม่เอาไม่อยากไป ขี้เกียจแต่งตัว”
“อืม! เพิ่งตื่นยังสวยเลยมาเบล” เขาชมเธอยิ้มๆ “ออกไปแบบนี้ก็ได้เบล”
“สั่งมาเถอะขี้เกียจ”
“โอเคครับ แล้วบอกให้เรียกพี่ทำไมไม่เรียก”
“ก็เราอายุเท่ากันจะเรียกพี่ทำไม”
“เอเดนเกิดก่อนหลายเดือนนะเป็นพี่ได้ อยากให้เรียกด้วย”
“ไม่เอาไม่เรียก”
“แน่ใจนะ” เอเดนมองเธอเอาเรื่อง
มาเบลทำท่าจะหนีลงจากเตียง เอเดนรู้ทันความคิดเธอ จับขามาเบลไว้ จับแขนเรียวล็อกไว้ด้วยมือข้างเดียว นั่งบนคร่อมร่างบางไว้ โน้มหน้าไปจูบหน้าท้องแบบราบ
“เอเดนหยุดนะจั๊กจี้”
“ไม่หยุดแน่นอน บอกว่าให้เรียกว่าอะไร?”
มาเบลแม้มปากส่ายหน้า เขาโน้มหน้าลงไปจูบหน้าท้องเธออีก รอบนี้ใช้ลิ้นลากแตะเบาๆ มาเบลสยิวจนบิดตัวส่ายไปมา
“เอเดนหยุด”
“ไม่หยุดแน่เบล พูดว่าพี่เอเดนหยุดได้ไหมคะ พูด” เข้าโน้มหน้าลงไปเล่นงานเธอด้วยปากและลิ้นต่อ
“โอเค พูด เบลจะพูดค่ะ”
“พูดแบบนี้ด้วย”
“ได้ๆ จะพูดค่ะ พี่เอเดนหยุดได้ไหมคะ”
เสียงเธอน่ารักจนเขาชะงักไป โน้มหน้าลงไปกระซิบข้างๆ หูเล็ก
“น่ารักจังเลยนะมาเบล” พร้อมกับขบเม้มติ่งหูเธอเบาๆ ปากหนาเลื่อนมาประกบปากเล็กน่าจูบ มาเบลพูดอึกอักอยู่ในลำคอ
เอเดนขโมยจูบเธอเขากอดจูบซ้ำๆ ไม่หยุด ลิ้นหนาไล้เลียริมฝีปากอิ่มลิ้มชิมรส หลังจากนั้นจึงสอดแทรกลิ้นร้อนเข้าหาความหวานที่เจ้าตัวเผลอเผยอปากรับจูบเขา เอเดนกัดริมฝีปากนุ่มหยุ่นของเธอๆ เป็นเชิงหยอกเย้า มือหนาลูกเข้ามาใต้เสื้อบีบเคล้นหน้าอกเธอ มาเบลสะดุ้งน้อยๆ
“เอเดนหยุดก่อน”
“เรียกว่าอะไรนะ” เขาหรี่ตามองเธอ
“พี่เอเดนหยุดก่อนได้ไหมคะ”
เขาเลิกคิ้วมองเธอยิ้มๆ “หยุดทำไมเสียวดีไม่ใช่เหรอ”
“ก็มันเจ็บอยู่ไง”
เอเดนหัวเราะ “มาเบลมันไม่ได้เจ็บทุกครั้งซะหน่อย”
“ครั้งต่อไปจะเสียวแล้ว พี่จะแสดงฝีมือให้ดูนะ จะให้ทำให้เรียกพี่ทั้งคืนเลย”
“หยุดพูดทีเอเดน”
“อะไรนะ”
“พี่เอเดนหยุดพูดได้ไหมคะ” มาเบลพูดกระแทกเสียง
“จูบกันอีกไหม” เขาถามยิ้มๆ เดี๋ยวจะไปสูบบุหรี่แล้ว
“ไม่จูบ จะไปสูบบุหรี่ก็ไป”
“เราชอบจูบเหอะบอกมาตรงๆ”
“ห้ามพูดแบบนี้นะ”
เอเดนหัวเราะ
“ปล่อยแขนเบลได้ไหมคะ” ฉันทำเสียงอ้อนเขา
“ได้สิคะ เสียงน่ารักขนาดนี้”ตกลงจะทานอะไรคิดออกรึยัง สั่งมาที่ห้องพี่นะ ทานเสร็จแล้วจะได้ดูหนังกันดีไหม”
มาเบลขำ ทำไมถึงต้องอยากเป็นพี่นักหนา”
“งั้นก็ไม่ต้องเรียก” เอเดนทำท่าจะลุกจากที่นั่งคร่อมเธออยู่ มาเบลรีบดันตัวเองลุกขึ้นกอดเขาไว้
“พี่เอเดน พี่เอเดนคะ”
แค่นี้เอเดนก็ยอมทุกอย่างแล้ว มาเบลจุ๊บหน้าอกแกร่ง
“เบลไปห้องพี่นะคะ”
“ไปสิ”
สองคนทานอาหารเสร็จเอเดนเปิดหนัง นั่งดูหนังกัน
“เบลหายเจ็บรึยัง”
“จะถามทำไมบ่อยๆ เนี่ยเอเดน”
“แล้วคิดว่าจะถามทำไมกันละ”
“ลามกสุดๆ เลยเอเดน” มาเบลเอามือปิดปากตัวเองเมื่อลืมเรียกเขาว่าพี่อีกแล้ว “ก็ต้องให้เวลากันสิ ก็มันชินเรียกแบบนี้มาตั้งหลายปีนะ”
“งั้นเรียกผิดจูบดีไหม”
“ไม่ดีเลย”
“ขอเรียกเหมือนเดิมนะคะ เปลี่ยนแค่ไม่มีฉันไม่มีนาย เอาเป็นอะไรแทนดี” มาเบลทำท่าคิด
“เปลี่ยนเป็นที่รัก” เอเดนเสนอ
“ขนลุกนิดหนึ่งแต่ก็ได้ค่ะ ขืนเราเปลี่ยนเยอะ ไปพูดต่อหน้าคนอื่นมีหวังโดนแซวแย่เลย”
“ใครจะมาแซวทุกคนอยากให้เราคบกันจะตาย”
“ก็เลโอไงแซวแน่ๆ เบลเขินอะ”
“จัดการให้เองไม่ต้องห่วง”
เอเดนนอนหนุนตักมาเบล มาเบลลูบผมเขาเล่น
ครื่น ครื่น เสียงเรียกสายโทรศัพท์เอเดน น้องฝ้าย เอเดนดีดตัวลุกขึ้นจากตักเธอ หันมามองมาเบล
"รับสิคะ” มาเบลใช้ให้เขารับสาย
เอเดนรีบส่ายหน้า
“ส่งโทรศัพท์มา ส่งโทรศัพท์มาค่ะ”
เอเดนส่งโทรศัพท์ให้เธอ มาเบลกดรับสาย มองสบตาเขาอย่างคาดโทษไว้ก่อน
“พี่เอเดนคะ ออกมาหาหน่อยสิคะฝ้ายคิดถึง”
“พี่เอเดนออกไปไม่ได้ค่ะ”
“เธอเป็นใครทำไมมารับโทรศัพท์พี่เอเดน”
“เป็นเมียค่ะ ชื่อมาเบล แล้วคุณเป็นใครคะ” ปลายสายอึกอักไม่กล้าตอบ “ถ้าตอบไม่ได้ทีหลังก็ไม่ต้องโทรหาสามีคนอื่นอีกนะคะ”
- Writer
