“มาเบลตกลงกลับไทยวันไหน”
“ที่รักเบลมีเรื่องจะขอร้องเอเดนหน่อยค่ะ” เอเดนนั่งเงียบรอฟังเธอ
“เบลต้องไปฮาวายกับเพื่อนก่อน กลับช้ากว่าเดิมนิดเดียว ได้ไหมคะ” ฉันทำหน้าอ้อนเขา
“รำคาญมากเลยมาเบล”
“เอเดนฟังก่อน ตอนแรกเบลไม่ได้จะไปเลยนะ เพื่อนเบลเขาตั้งใจไปกันสองคน เบลไม่ได้จะไปด้วย แต่เพื่อนอีกคนดันไม่สบาย ไปไม่ได้แล้ว อีกคนต้องมาทิ้งทุกอย่างที่จองไว้แล้ว เลยมาขอร้องให้เบลไปเป็นเพื่อน ที่รักอนุญาตนะคะเยลสงสารเพื่อน”
“ขอร้องนะเอเดน ให้เบลไปนะ เบลสงสารเพื่อน ให้เบลไปนะคะ เบลกลับช้าแค่ไม่กี่วันเองค่ะ กลับไปจะชดเชยให้นะคะ”
“เอเดนจะห้ามได้ยังไงจริงไหม ก็ทำได้แค่รอ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ไม่ใช่ห้ามไม่ได้ แต่เป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ แต่เอาจริงๆ เบลอยากไปกับเอเดนมากกว่า แต่เพื่อนมาขอร้องเบลก็สงสาร” ฉันมองเขาอย่างลำบากใจ
เอเดนเงียบ
“ที่รักใจดีหน่อยสิคะ”
“ไม่คุยแล้วเบล อยากไปก็ไปเถอะ แค่นี้นะเบล
