สิบวันผ่านไป
“อย่าร้องไห้สิเบล”
“สิบวันทำไมมันเร็วจัง เบลยังกอดเอเดนไม่พอเลย”
“เดี๋ยวเบลก็ได้กลับไทยไม่ต้องร้องแล้ว” เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ “จะโทรหาทุกวันนะครับ”
มาเบลพยักหน้า กอดเขาแน่น
@ประเทศไทย
เอเดนกลับถึงไทย ทั้งเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องแบบโรงแรมที่ต้องเริ่มแล้วเขาเลยค่อนข้างยุ่ง เขียนแบบดึกทุกวัน งานที่ต้องส่งอาจารย์ก็เยอะมาก
แต่ไม่ลืมที่จะวิดีโอคอลคุยกับ มาเบลทุกวัน เปิดกล้องทิ้งไว้บ้างตอนเขาทำงาน และตอนเธอหลับ
“เอเดนทำงานอยู่เหรอ”
“อืม เบลทานอะไรรึยัง”
“ทานแล้วค่ะ เอเดนจะนอนกี่โมง”
“คงจะดึก”
“เบลจะอยู่เป็นเพื่อนนะคะ”
“เบลเหนื่อยก็นอนนะ เปิดกล้องทิ้งไว้นะ”
“ไม่เอาค่ะ เบลจะอยู่เงียบๆ เป็นเพื่อน” ช่วงนี้เขาดูจริงจัง ไม่เล่นไม่ตลกเลยแฮะ มาเบลนั่งมองแฟนตัวเองเพลิน เวลาตั้งใจมีเสน่ห์จังนะ โตขึ้นเยอะเลยนะเอเดน
“มาเบล”
“อืม!”
“มองขนาดนั้นคิดถึงมากสินะ”
“คิดถึงสิคะ คิดถึงเอเดนม
