ตอนที่ 3 ฉันต้องรอด!?
1591 Words
ฉันจ้องตาไอ้มาเฟียหน้าหล่อที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงหน้าอย่างหวาดระแวงสุดชีวิต…
“สรุปคือฉันต้องเป็นแฟนนาย… แค่เพราะหมาของนายติดฉัน!?”
“อืม”
เรย์จิ… นายแม่งตอบง่ายไปไหมฟะ!? 😱💀
“ไม่เอาโว้ยยย!!” ฉันลุกพรวดขึ้นทันที
“ฉันไม่อยากเป็นแฟนมาเฟีย! ฉันแค่อยากกลับบ้านไปเล่นเกม!!”
“นั่งลง”
“ไม่!!”
หมับ!
เฮ้ยยย! อิบ้านี่มันดึงแขนฉันให้นั่งลงไปอีกแล้ว!!
“เธอกล้าปฏิเสธฉันต่อหน้าแบบนี้ตลอดเลยนะ” เขาพูดเสียงเรียบ สายตาคมกริบเหมือนจะกรีดวิญญาณฉันเป็นชิ้นๆ ได้
“เธอรู้ไหมว่าไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับฉันมาก่อน”
แล้วฉันต้องภูมิใจรึไงฟะ!? 😱
“แต่ก็ดี” เรย์จิพยักหน้าเบาๆ
“ฉันชอบ”
ชอบพ่อง!!
ฉันอยากจะกรีดร้องลั่นร้าน! ทำไมหมอนี่ถึงเป็นคนที่ตรรกะพังขนาดนี้วะ!? 😵💫💀
“ฟังนะ…” ฉันพยายามสูดลมหายใจเข้า อธิบายให้คนตรงหน้าฟังอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ (ถึงแม้ฉันอยากจะฟาดหน้าหล่อๆ นั่นสักทีมากกว่าก็ตาม!)
“นายเป็นมาเฟีย ฉันเป็นแค่เด็กเนิร์ดที่วันๆ นั่งเล่นเกมกับอ่านมังงะ ฉันไม่มีทางใช้ชีวิตร่วมกับนายได้แน่ๆ เข้าใจไหม!?”
เรย์จิเท้าคางมองฉัน ราวกับกำลังวิเคราะห์ข้อมูลอะไรบางอย่างอยู่
“ทำไมจะไม่ได้?”
“ก็นายยิงปืนเป็น ฟันดาบเป็น ส่วนฉันใช้แต่จอยเกมกับคีย์บอร์ด!” ฉันโวยวายสุดเสียง
“แค่นี้ก็ไปกันไม่รอดแล้ว!”
“งั้นก็ฝึกซะ”
“...หา!?” ฉันกะพริบตาปริบๆ
“ถ้าคิดว่าเข้ากับฉันไม่ได้เพราะใช้ปืนไม่เป็น ก็ฝึกซะ” เรย์จิพูดหน้าตาย
“ฉันจะสอนให้เธอยิงปืนเอง”
“ไม่เอาโว้ยยยย!!” ฉันแทบจะร้องไห้ออกมาแล้วนะ! ฉันแค่เด็กเนิร์ด ไม่ใช่นางเอกหนังแอ็กชันนะเว้ย!! 😭
“ใจเย็น” เรย์จิยกมือขึ้นเหมือนจะปลอบ แต่สีหน้ามันดันนิ่งสนิทจนฉันไม่รู้เลยว่าหมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่
“จะให้ใจเย็นได้ไงฟะ!!!”
…แล้วอยู่ดีๆ เขาก็หยิบมือถือออกมา กดโทรหาคนบางคน
📞 “คิน จัดการเรื่องแฟนฉันให้เรียบร้อยที”
“เฮ้ยยย! เดี๋ยวๆๆๆ! นายจะให้ลูกน้องมาฆ่าฉันเรอะ!?” ฉันแทบจะกระโดดข้ามโต๊ะหนี!
เรย์จิเลิกคิ้ว “ใครว่า?”
📞 “ฉันหมายถึงให้เตรียมห้องที่บ้านไว้ เธอจะย้ายมาอยู่กับฉัน”
“.....”
“ห้ะ!?!?!?!?!” 😱
เสียงกรีดร้องในหัวฉันดังก้องเป็นล้านเดซิเบล!
เดี๋ยวๆๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ!? ฉันแค่เผลอไปช่วยหมาของมาเฟีย แล้วตอนนี้ฉันต้องย้ายไปอยู่บ้านมันเนี่ยนะ!?!? 😵💫🔥
ฉันจ้องเรย์จิด้วยสายตาเหลือเชื่อสุดชีวิต แต่เจ้าตัวกลับนั่งไขว่ห้างชิล ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือข้างหนึ่งถือมือถือแนบหู ส่วนนิ้วอีกข้างเคาะโต๊ะเบาๆ อย่างใจเย็น ราวกับนี่เป็นแค่ธุรกรรมธุรกิจทั่วไป
แต่สำหรับฉัน… นี่มันคือการลักพาตัวชัด ๆ !!!!
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆ!!!!” ฉันแทบจะพุ่งข้ามโต๊ะไปกระชากมือถือจากมือเขา
“นี่มันไม่ใช่เรื่องที่นายจะมาตัดสินใจเองนะโว้ยยย!!”
เรย์จิปรายตามองฉันเล็กน้อย ก่อนจะพูดลงโทรศัพท์ต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจนขนลุก
📞 “เอาห้องที่ติดกับฉันก็ได้”
“เห้ยยย!!!” ฉันแทบจะพ่นวิญญาณออกจากร่าง
“ไม่เอาโว้ยยย!! ใครบอกว่าฉันจะไปอยู่บ้านนายกันฟะ!?!”
เรย์จิวางสายโดยไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็กดล็อกหน้าจอมือถือวางลงบนโต๊ะอย่างใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... ในขณะที่ฉันกำลังจะบ้าตายแล้ว!!!
“ทำไมฉันต้องย้ายไปอยู่บ้านนายฟะ!?” ฉันโวยวายสุดเสียง
“ฉันมีบ้านของฉันเองนะ!”
“ไม่ปลอดภัย” เขาตอบเรียบๆ
“ไม่ปลอดภัยพ่องงง!!” ฉันจะบ้าตายแล้วจริง ๆ นะ!
“ตอนนี้เธอเป็น ‘แฟน’ ของฉัน” เรย์จิพูดต่อเหมือนนี่เป็นเรื่องที่ทุกคนควรเข้าใจ
“พวกศัตรูของแก๊งฉันต้องเริ่มสืบแล้วว่าเธอเป็นใคร ถ้าเธออยู่ที่เดิม อาจมีพวกมันไปหาที่บ้าน”
“...เฮ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวนะ!!” ฉันเริ่มสติแตก
“ทำไมแค่แมตช์กันในแอปเดต ฉันต้องมาเสี่ยงตายกับแก๊งมาเฟียด้วยฟะ!? ฉันไม่ได้สมัครเข้าชิงตำแหน่ง ‘ราชินีแก๊งมาเฟีย’ นะโว้ยยย!!!” 😭
“ก็ช่วยไม่ได้” เรย์จิยักไหล่
“เพราะเธอเป็นของฉันแล้ว”
“ไม่เป็นเว้ยยยยย!!!” 😱💀🔥
ฉันอยากจะกระโดดข่วนหน้าหมอนี่จริงๆ !!! ไอ้บ้านี่มันยึดติดกับตรรกะบ้าอะไรวะ!?
ให้ตายเถอะ!! นี่ฉันไปแมตช์กับตัวอะไรมาเนี่ย!? 😵💫 💀
หลังจากฉันเริ่มตั้งสติได้ รู้ตัวว่า ถึงสติแตกไป ไอ้หน้าหล่อนี่ก็ไม่มีวันสะทกสะท้าน ฉันต้องวางแผนใหม่
“นี่นาย ใครเขาย้ายไปอยู่บ้านแฟนตั้งแต่เดตแรกกันฟะ!?”
เรย์จิมองฉันนิ่งๆ เหมือนกำลังพิจารณาว่า ฉันกำลังประท้วงจริงๆ หรือแค่เล่นตัว ริมฝีปากบางยกยิ้มเล็กน้อย
“มีปัญหา?”
“มีโว้ยยยยย!!” ฉันกระแทกมือกับโต๊ะเสียงดังจนลูกน้องมาเฟียที่อยู่มุมร้านแอบขยับมือไปแตะปืนที่เอว
เฮ้ยๆ ใจเย็นนะทุกคนน!! ฉันแค่โวยวาย ไม่ได้จะก่ออาชญากรรมนะเฟ้ย!!!
ฉันกลืนน้ำลาย นี่มันอันตรายกว่าตอนเล่นเกม Battle Royale อีกนะเนี่ย…
ถ้าขืนเถียงกับไอ้บ้านี่ต่อ ฉันอาจได้ไปอยู่บ้านเขาแบบตัวเป็นๆ หรือไม่ก็ถูกแพ็กใส่กล่องไปเลยก็ได้!! 😱💀
ต้องหาทางต่อรอง… ต้องเอาตัวรอดให้ได้!!
ฉันพยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ขณะที่สมองกำลังประมวลผลหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ ‘ถูกบังคับย้ายเข้าบ้านมาเฟีย’ นี่ให้ได้!
โอเค มินาเอะ… คิดสิ!
การเถียงกับผู้ชายคนนี้ดูจะไม่ได้ผล เพราะตรรกะเขาโคตรพังและ ดื้อเป็นควาย ดังนั้น—ฉันต้องใช้ ‘สกิลพูดโน้มน้าว’ ที่ได้มาจากการเล่นเกมจีบหนุ่มมาตลอดชีวิตให้เป็นประโยชน์!
ฉันสูดลมหายใจเข้า เปลี่ยนสีหน้าให้ดูอ่อนโยน (?) แล้วฝืนยิ้มแห้งๆ ออกมา
“อะ…เอางี้ดีไหม” ฉันกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
“เราลอง… เอ่อ… คบกันไปก่อน แบบปกติ ไม่ต้องย้ายไปอยู่ด้วยกันก็ได้?”
เรย์จิเลิกคิ้วนิดๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร
เฮ้ย… หมอนี่กำลังพิจารณาข้อเสนอของฉันใช่มะ!? 😳
ฉันรีบพูดต่อทันที
“แบบว่าค่อยๆ ศึกษากันไปไง! นายเองก็น่าจะอยากลองใช้ชีวิตแบบคู่รักทั่วไปบ้างใช่มะ?”
...
...
เวรแล้ว… ฉันพูดอะไรออกไปฟะเนี่ย!?
ไอ้มาเฟียหน้าหล่อทำหน้าเหมือนกำลังคิดตามจริงๆ! เขาแตะคางตัวเองเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววพิจารณา
โคตรเท่— เอ้ย! นี่ไม่ใช่เวลาชมพระเอกนะเว้ย!
“หืม…”
เรย์จิเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
“อืม ก็น่าสนใจ”
เว้ยเฮ้ย! ดูเหมือนฉันจะรอดแล้วใช่มะ!? 😆🎉
“แปลว่า นายตกลงแล้วใช่ไหม!?” ฉันถามย้ำเสียงลุ้นสุดๆ ตื่นเต้นเหมือนเพิ่งผ่านด่านบอสใหญ่ได้สำเร็จ!
แต่ยังไม่ทันได้ดีใจครบสามวินาที…
เรย์จิปรายตามองฉันนิ่งๆ ก่อนจะพูด ข้อเสนอใหม่ ออกมา
“งั้นก็ดี” เขาพยักหน้าเบาๆ
“แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”
...
ฉันรู้แล้วว่าแม่งต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล!!!
ฉันรีบขยับตัวออกห่างทันที “ข้อแลกเปลี่ยนอะไรฟะ!?”
เรย์จิเอนตัวพิงเก้าอี้ ก่อนจะพูดเรียบๆ ราวกับกำลังเสนอข้อตกลงทางธุรกิจ
“ถ้าเธอไม่ย้ายมาอยู่กับฉัน ก็ต้องมีลูกน้องของฉันตามอารักขาตลอด 24 ชั่วโมงแทน”
...
หา!?!?!? 😱 😱 😱
“อะ อารักขาอะไร!? ฉันไม่ต้องการบอดี้การ์ดนะเว้ย!”
“แต่ฉันต้องการ”
“ทำไมฟะ!?”
เรย์จิจ้องตาฉันนิ่งๆ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“เพราะเธอเป็นแฟนฉัน”
“.........”
โอ๊ยยยย!!! ไอ้บ้านี่มันจริงจังสุดๆ ไปเลย!!! 😭
ฉันกัดริมฝีปากตัวเอง นี่ถ้าปฏิเสธไปอีก ฉันอาจโดนแบกไปคฤหาสน์มาเฟียเลยก็ได้…
ฉันชั่งใจอยู่สามวินาที ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วพยักหน้ารับข้อเสนอครึ่งทาง
“ก็ได้…” ฉันยอมแพ้
“แต่ห้ามเยอะเกินไปนะเว้ย! ฉันไม่อยากไปเรียนแบบมีมาเฟียใส่สูทเดินตามหลังเป็นสิบ!”
เรย์จิยกมุมปากขึ้นนิดๆ เหมือนพอใจกับการตกลงครั้งนี้
“หึ…”
เฮ้ย!? หมอนี่มันแอบยิ้ม!?!?!? 😳
ฉันสะดุ้งเฮือก—ไม่ใช่ว่ากลัวนะ! (อาจจะนิดหน่อย) แต่มันเป็นรอยยิ้มที่…
โคตรหล่อ!
บรรยากาศรอบตัวหมอนี่ตอนปกติก็น่ากลัวอยู่แล้ว แต่พอเห็นรอยยิ้มมุมปากนั่น มันเหมือน…
‘แบดบอยสายอันตรายที่หลุดออกมาจากมังงะ’ ชัดๆ!!! 😵
ให้ตายเถอะ!!! นี่ฉันต้องมานั่งหวั่นไหวกับมาเฟียเหรอฟะ!?
“ดีมาก” เรย์จิพูด ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเบาๆ แล้วพูดเสียงราบเรียบ
📞 “คิน เปลี่ยนแผน ไม่ต้องเตรียมห้องที่บ้านแล้ว แต่ให้จัดคนดูแลเธอแทน”
ฉันกลอกตา ให้ตายเถอะ… นี่ฉันได้แฟนหรือได้บอดี้การ์ดส่วนตัวกันแน่!? 😩
แต่ยังไม่ทันได้โวยวายอะไรต่อ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
📱 [คุณได้รับคำขอเป็นเพื่อนจาก: คิน - หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของแก๊งคุโรซาวะ]
...
เห้ยยยย!!! นี่มันอะไรกันฟะ!? 😱 😱 😱
- Writer
