ตอนที่ 15 “ซัน แห่งแก๊งวายุ”

1806 Words

สถานที่: คฤหาสน์คุโรซาวะ – เวลา 14:48 น. บ่ายวันหนึ่ง ที่ควรสงบเหมือนทุกวันในรั้วคฤหาสน์มาเฟีย…แต่ทันใดนั้น—เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มก็ดังขึ้นจากรั้วหน้า วรู๊มมมมมมมมมมมมมมมม—!! เสียงท่อแต่งของมอเตอร์ไซค์สไตล์คัสตอมกระแทกโสตประสาทอย่างจัง รถยนต์กันกระสุนของแก๊งคุโรซาวะที่จอดอยู่เรียงรายถึงกับสั่นสะเทือนเล็กน้อยตามจังหวะเบรกหัวทิ่มของขบวน ชายหนุ่มที่ขี่นำ ถอดหมวกกันน็อกอย่างช้าๆ ผมสีเงินซีดถูกลมตีปลิวพลิ้วเบาๆ เหมือนฉากเปิดตัวของวายร้ายที่สาวๆ พร้อมจะตกหลุมรักในทันที นัยน์ตาสีอำพันทอแสงแหลมคม—เหมือนเหยี่ยวที่มองเป้าหมายแม้จะอยู่ไกลหลายไมล์ ซัน… เดินอย่างไม่เร่งรีบ ท่ามกลางสายตาระแวดระวังของบอดี้การ์ดเกือบสิบชีวิต เขายกมือขึ้นเหมือนจะบอกว่า ‘ใจเย็น’ แต่รอยยิ้มบางบนใบหน้านั้น… กลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังบอกว่า ‘ถ้ายิงมา… ฉันจะสวนหมด’ เสียงกระซิบของคนเฝ้าระวังดังในวิทยุ: “บุคคลตรงหน้า…คือ ‘วายุ ซัน’ หัวหน้าแก๊งวายุ ย้ำ—หัวหน้าแก๊งวายุ กำลังเข้าพื้นที่!!” 💥 [Flashback สั้น] 📍 หลายปีก่อน - ในวงล้อมการฝึกงานของโลกใต้ดิน เรย์จิ และ ซัน เคยยืนเคียงข้างกัน—ไม่ใช่เพราะศรัทธา แต่เพราะผลประโยชน์ตรงกัน สองคนที่เก่งพอๆ กัน ฉลาดพอๆ กัน แต่แตกต่างกันสุดขั้วใน ‘แนวคิด’ เรย์จิ เชื่อใน ‘การควบคุม’ เพื่อให้ทุกอย่างสงบนิ่ง ซัน เชื่อใน ‘ความวุ่นวาย’ เพื่อทดสอบความเข้มแข็งของใจ จนวันหนึ่ง การตัดสินใจของซัน ทำให้ภารกิจล่ม…มันจบลงด้วยเลือด ความเสียหาย… และการจากลากันโดยไร้คำลา เรย์จิ: “นายมันคนอันตราย… เพราะนายไม่รู้จักคำว่า ‘พอ’ ” ซัน: “ก็ใช่ไง—ฉันถึงสนุกกับชีวิตได้มากกว่านายไง” 💥 ปัจจุบัน – เบื้องหลังจุดประสงค์ของซัน หลังจากภาพของ ‘มินาเอะ’ ถูกส่งมาถึงโต๊ะทำงานของซันจากสายข่าวในงานเลี้ยงมาเฟีย… เขามองภาพหญิงสาวแว่น เด็กเนิร์ดใส่ชุดหรูจนน่าเอ็นดู ท่าทางไม่เข้ากับโลกมาเฟียแม้แต่นิดเดียว แต่สิ่งที่ซันรู้สึกทันทีคือ— “แววตาของไอ้เรย์จิในภาพนั้น… มันเปลี่ยนไป” จากที่เคยเย็นชา เยียบเย็น ราบเรียบ… มันกลับดู อ่อนโยน นุ่มนวล และ— หวงแหน “หึ…” ซันเอนหลังพิงโซฟา หมุนไฟแช็กในมือเล่น ดวงตาเปล่งประกายแบบนักล่าที่ได้กลิ่นเหยื่อใหม่ “แปลกดีนะ…” เขาพูดกับตัวเองขณะจ้องภาพมินาเอะในมือ “แค่ดูรูปยังน่ารำคาญขนาดนี้ แล้วตัวจริงจะสนุกขนาดไหนกันวะ…” เมื่อซันเดินถึงหน้ากล้องวงจรปิดที่คฤหาสน์คุโรซาวะ เขาเงยหน้าขึ้น ยกนิ้วขึ้นมาทำท่าทักทายแบบกวนๆ แล้วพูดใส่กล้อง: “ฉันมาทวงบางอย่างคืน” ก่อนจะยิ้มมุมปาก แล้วกระซิบเบาๆ “…หัวใจที่นายไม่ควรมี” วันนั้น— หลังจากกลับจากมหา’ ลัย มินาเอะก็นั่งเล่นเกมอยู่ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์คุโรซาวะ (ใช่… ที่ที่เธอยังหนีออกไปไม่ได้นั่นแหละ 😩) จอยเกมในมือ เธอคลิกๆ อย่างสติหลุดๆ เสียงเอฟเฟกต์ในเกมดังก้อง พร้อมกับหัวใจที่ยังปั่นป่วนจากเมื่อคืน… เพราะเธอเพิ่งตื่นขึ้นมาจากเตียงเดียวกับเรย์จิ!! 😳💥 “โอ๊ยยยย ทำไมชีวิตฉันมันบรรลัยขนาดนี้วะเนี่ย!!” มินาเอะกด pause เกม แล้วเอาหัวโขกพนักโซฟาเบาๆ แต่ในจังหวะนั้นเอง— ประตูบานใหญ่ของคฤหาสน์ก็เปิดออกช้าๆ … พร้อมกับเสียงฝีเท้าแผ่วเบาแต่มั่นคง ดังขึ้นชัดเจน “โอ้ะ โอ้ะ~ บ้านนี้ดูสงบขึ้นเยอะเลยแฮะ” เสียงผู้ชายแหบเล็กน้อยแต่มีเสน่ห์ กึ่งขี้เล่น กึ่งยั่วโมโห มินาเอะหันขวับทันที ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผมสีเงินอ่อนยุ่งๆ ใส่แจ็กเก็ตหนังทับเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมสองเม็ด นัยน์ตาสีอำพันเจ้าเล่ห์ ยืนยิ้มบางๆ แบบไม่เกรงใจใคร เขาคือ “ซัน” หัวหน้าแก๊งวายุ และเขา… กำลังมองตรงมาที่เธอ— “เอ่อ…” มินาเอะกระเถิบถอยหลังนิดๆ “นาย…ใครอะ?” “หืม? แฟนเรย์จิไม่รู้จักฉันเหรอ?” เขายิ้มมุมปากขณะเดินเข้ามาใกล้แบบไม่รีบไม่ร้อน ใกล้เกินไปแล้ววววววว!!! 😱🔥 “ถอยออกไปนะเว้ย!” มินาเอะยกจอยเกมขึ้นมาเหมือนจะปาใส่ “ใจเย็นน่า” ซันยกมือสองข้างขึ้นแสดงความบริสุทธิ์ (?) “ฉันแค่อยากมาทักทาย 'คนที่ทำให้เรย์จิประกาศตัวเป็นแฟนกลางงานเลี้ยง' น่ะ” “……” “น่าสนใจจริงๆ” เขาก้มหน้าเข้ามาใกล้จนมินาเอะสะดุ้ง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ผสมกลิ่นเครื่องยนต์จางๆ โคตรจะสายแบดบอยมาเฟีย!!! “หน้าตาเธอดูธรรมดา… แต่ดันทำให้ผู้ชายเย็นชาคนนั้นคลั่งได้” "หรือว่าเธอมีของดีซ่อนอยู่ข้างใน?” 😏 “ไอ้—!!!!” มินาเอะหน้าแดงแปร๊ดทันที “นายมันมาเฟียโรคจิตอีกคนใช่มั้ยเนี่ย!!?” “เอ๊ะ… งี้แสดงว่าเธอเพิ่งโดนอีกคนทำอะไรไปแล้ว?” ซันยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกระซิบเบาๆ “หรือว่า… เธอกำลังเริ่มหวั่นไหว?” “!!!!!!!!!” จู่ๆ บรรยากาศเย็นยะเยือกก็ดังขึ้น… “ถอยออกจากเธอซะ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากประตูอีกฝั่งของห้อง มินาเอะหันขวับ— เรย์จิยืนอยู่ตรงนั้นในชุดสูทสีดำสนิท ดวงตาคมกริบมองซันแบบพร้อมยิงเลเซอร์ “เฮ้~” ซันยิ้มกว้าง ยกมือทักอย่างไม่สะทกสะท้าน “หึงเหรอเพื่อน?” “อย่าแตะต้องเธอ” เสียงของเรย์จิเย็นจัด “แม้แต่ด้วยสายตา” “โห่~ ขี้หวงชะมัดเลยนะนาย” “ฉันก็แค่… อยากดูว่า 'ของรัก' ของนายมีอะไรน่าสนใจบ้าง” “ซัน” เรย์จิเดินเข้ามาอีกก้าว “ฉันไม่เล่นกับนาย” “นั่นสินะ” ซันหัวเราะเบาๆ “แต่น่าเสียดาย… ฉันเริ่มสนใจแฟนนายเข้าให้แล้ว” 🐕🐕🐕🐕🐕🐕🐕🐕 ห้องนั่งเล่นกลางคฤหาสน์คุโรซาวะ แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านม่านผ้าสีงาช้าง ตกกระทบลงบนพื้นหินอ่อนแวววาว โซฟาหรูสีเทาหมอกกลางห้องกลายเป็น ‘จุดปะทะ’ ที่ทั้งสองสายตามาเฟียพุ่งตรงเข้าหากันราวกับเป็นสนามประลองเงียบๆ 🌀 ซัน ยืนชิล มือหนึ่งเสียบกระเป๋าแจ็กเก็ต อีกมือหยิบลูกอมขึ้นมาหมุนเล่นในมือ ริมฝีปากแตะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนคนที่กำลังยั่วให้คนอีกฝั่งขาดสติ สายตาเขาไม่ได้มองเรย์จิ… แต่ มองมินาเอะ อย่างจงใจ 🖤 เรย์จิ ยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว เสื้อสูทสีดำของเขารับกับเงาของผ้าม่านที่ปลิวเบาๆ จากลม มือหนึ่งซุกในกระเป๋ากางเกง อีกมือกำด้ามปืนพกในเสื้อสูทแน่นแบบไม่มีใครรู้ แต่แรงกดดันที่เปล่งออกมาจากแววตาสีเทาคมลึกนั้น— รุนแรงจนทั้งห้องเหมือนจะกลั้นหายใจ มินาเอะนั่งนิ่งตรงโซฟา จอยเกมยังคาอยู่ในมือ แต่เธอไม่กล้าแม้แต่จะกด pause อีกครั้ง… หัวใจเธอเต้นรัว ไม่ใช่เพราะเกม แต่เพราะกลิ่นอายของ สงครามเงียบ ที่กำลังจะระเบิดตรงหน้าต่างหาก! ซันยืนอยู่ข้างซ้าย ใกล้เกินไปจนเธอได้กลิ่นน้ำหอมกับกลิ่นเครื่องยนต์จากแจ็กเก็ตหนัง เรย์จิยืนอยู่ขวา… เงียบมาก แต่ตาโคตรดุ และสายตาทั้งสองที่ส่งข้ามเธอไปมา… เหมือนเธอกลายเป็น ของเดิมพันในเกมที่เธอไม่ได้สมัครเข้าร่วม ซัน (ยิ้มบาง ขณะเดินวนไปรอบโซฟา) : “ฉันไม่คิดนะว่าไอ้เพื่อนเย็นชาคนนี้จะมีจุดอ่อนน่ารักแบบนี้…” “เธอไม่ได้สวยจัดอะไรเลย แต่นายกลับ—” (เขาหันไปมองเรย์จิพลางหันมามองมินาเอะ) “—ยอมยิงสายตาฆ่าคนเพราะเธอคนเดียว…น่าสนใจดีนะ” เรย์จิ (เสียงเย็นจัด) : “เลิกเล่น” “มินาเอะไม่ใช่ของเล่นของใคร” ซัน (ยักไหล่) : “ของเล่นน่ะไม่—แต่ของที่มีคนหวงมากเกินไป… มันยิ่งน่าท้าทาย” เสียงนาฬิกาเดินเข็มดัง “ติ๊ก… ต๊อก…” แทบกลบเสียงหัวใจของมินาเอะไม่ได้ เธอค่อย ๆ ขยับลุกจากโซฟา เธอพยายามจะพูด…จะบอกว่าตัวเอง “ไม่ใช่ของใคร” แต่— หมับ!! เรย์จิเดินเข้ามา คว้าแขนเธอไว้แน่น! “อยู่ข้างฉัน…มินาเอะ” เสียงเขาเบา… แต่แน่น และหนักแน่นจนเธอพูดไม่ออก “หึ… ถ้าฉันรู้ว่าแค่เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งจะทำให้ 'คุโรซาวะ เรย์จิ' เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้…” เขาเงยหน้าขึ้น มองมินาเอะตรงๆ ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่อ่านใจคนทะลุทะลวง “ฉันก็ควรแย่งเธอตั้งแต่แรกแล้วสิ… ว่าไหม?” 🐕🐕🐕🐕🐕🐕🐕 หลังจากซันสร้างความปั่นป่วนไว้กลางห้องนั่งเล่นอย่างไม่เกรงใจ เรย์จิพามินาเอะออกจากห้องทันที แต่ก่อนจะพ้นประตู… เขาหันกลับไปสบตาซันเพียงแวบเดียว …ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียง แค่ดวงตาคู่นั้น—ที่บอกว่า “ตามมา” และแน่นอน… ซันก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินตามออกมาแบบชิลๆ [ทางเดินเงียบสนิท – ด้านข้างตัวคฤหาสน์] แสงไฟสีส้มสลัวจากโคมไฟติดผนังทอดเงายาวไปตามทางเดิน บอดี้การ์ดทุกคนถูกกันให้ออกไปไกล เหลือเพียงแค่— ซัน กับ เรย์จิ และ ความตึงเครียดที่แน่นข้นจนแทบหายใจไม่ได้ “หืม… มีอะไรเหรอ เรย์จิ?” ซันถามเสียงเบาๆ ขณะเท้าเอวพิงผนังหินอ่อนราวกับไม่มีอะไรต้องกลัว แต่ยังไม่ทันพูดจบ— หมับ! เรย์จิก้าวเข้ามาอย่างเงียบกริบ รวดเร็ว และ— คว้าข้อมือของซันไว้แน่น! แรงจับนั้นแน่นพอที่จะรู้สึกถึงเส้นเลือดเต้นตุบๆ ใต้ผิว “……เฮ่ย…” ซันชะงักไปเสี้ยววิ แต่สายตาของเรย์จิที่มองสบกลับมา…เย็นเยียบ นิ่ง และ อันตรายสุดขั้ว เรย์จิพูดด้วยเสียงต่ำมาก... เกือบจะกระซิบ “แตะเธออีกที… ฉันจะหักนิ้วนายทีละข้าง” “……” ซันเงียบไปทันที ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะคำพูดนั้น— มันจริงจังจนไม่ควรหัวเราะใส่ แววตาของเรย์จิไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย เขาไม่ใช่แค่พูดขู่เล่น เขา พร้อมจะทำจริง ทันทีที่ซันก้าวข้ามเส้น เรย์จิยังไม่ปล่อยข้อมือ “ถ้านายอยากเล่น… ก็ไปเล่นกับใครก็ได้” “แต่อย่าแตะต้องสิ่งที่ฉัน ‘เลือก’ ” ซันยิ้มเหยียดนิดๆ “ของของนาย… เหรอ?” เรย์จิเสียงเย็นจัด “ใช่” “และมันจะเป็นของฉัน… คนเดียว” จังหวะนั้นเอง— เรย์จิค่อยๆ ปล่อยมือจากข้อมือของซัน ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปโดยไม่หันมามอง แต่ทิ้งท้ายไว้เพียงประโยคเดียว “เพื่อนเก่า… แต่ไม่ใช่ศัตรูที่ฉันจะไว้ใจอีก” ซันยืนเงียบ มองข้อมือตัวเองที่เพิ่งถูกบีบแน่นเมื่อครู่ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “หึ… หึงแรงดีเหมือนกันนี่นะ คุโรซาวะ” “แบบนี้… ฉันยิ่งอยากแหย่นายให้สุดทางเลยว่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more