🌿 ขณะเดียวกัน — ในสวนข้างคฤหาสน์ที่เงียบสงบ
อัยย์กำลังเดินจูงไทกะไปตามทางเดินหินใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมยามค่ำพัดเบาๆ ทำให้ใบไม้ไหวเหมือนกระซิบ คินเดินตามหลังห่างเพียงไม่กี่ก้าว ไม่มีบทสนทนา ไม่มีคำพูด
มีแค่ความเงียบ…และความรู้สึกบางอย่างที่อัยย์รู้สึกได้จากแผ่นหลังเธอ
ทันใดนั้น—
“โฮ่ง…” ไทกะเห่าเบา ๆ
มันเงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นบนของคฤหาสน์
อัยย์หันตาม...และคินก็เงยหน้าขึ้นไปในจังหวะเดียวกัน
เงาสองร่างในห้องของเรย์จิ ทาบซ้อนกันอยู่หลังม่านโปร่งสีขาว ก่อนที่ไฟในห้องจะดับลง...เงียบงัน
อัยย์กะพริบตาปริบๆ
แก้มเริ่มร้อนวูบวาบอย่างห้ามไม่ได้
ขณะที่คิน…ยกยิ้มมุมปากเบา ๆ อย่างรู้ทันเพื่อนรักของตัวเอง
นี่ไอ้มาเฟียนั่นกินเพื่อนฉันแล้วสินะ…
เธอคิดในใจแทบจะพ่นไฟออกจากหู แต่ปากยังทำเป็นนิ่ง…แม้ใจเต้นแรงกว่าไทกะตอนเห็นแมว
และในจังหวะที่เธอกำลังดึงสติ—
“ดูเหมือน...เรย์จิจะได้ ‘เมีย’ จริงๆ ซะที”
เสี
