มาเฟียตัวร้ายกับเลขาสุดเฉิ่ม

บทที่1

ตึก ตึก ตึก

รองเท้าหุ้มส้นสีขาวครีมดังกระทบกับพื้นกระเบื้องจนเกิดเสียง สองเท้าเรียวบางเดินเข้ามาภายในบริษัทซึ่งเป็นสถานที่ทำงานของเธอตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมาหลังจากดิ้นรนส่งตัวเองจนเรียนจบในต่างแดนและได้เข้ามาเป็นเลขาคนใหม่ของผู้บริหารหนุ่มหล่อของบริษัทผลิตและส่งออกน้ำเมาไปทั่วโลกเพียงแค่นั้นยังไม่พอ เจ้านายของเธอยังมีกิจการอีกมากมายซึ่งทำให้แต่ละวันเธอต้องมานั่งปวดหัวด้วยเครื่องกิจการร้อยล้านแปดของเขา

"ดารินจ้ะ"น้ำเสียงแปร่ง ๆ อย่างคนไม่ถนัดเรียกดังขึ้นจากด้านหลังของเธอจนทำให้ หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูตัวใหญ่กับกระโปรงทรงสอบรีบหันใบมองยังต้นเสียง นิ้วชี้ดันกรอบแว่นตาให้ขยับเข้าที่ ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นรุ่นพี่คนสนิทภายในที่ทำงานเดินเข้ามาหา

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่โซเฟีย"ดาริกา หรือ ดาริน สาวไทยแท้เพียงคนเดียวเอ่ยกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เธอเป็นสาวไทยแท้ได้เดินทางมาเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ เพื่ออยากจะหาประสบการณ์ให้กับตัวเองเธอจึงเลือกที่จะทำงานที่นี่มากกว่าที่จะกลับไปทำงานของกิจการที่บ้านตัวเอง ซึ่งตอนนี้ก็มีผู้เป็นพี่ชายสานต่อกิจการของที่บ้านอยู่นั่นเอง ส่วนตัวเธอนั้นได้สมัครเข้าทำงานในบริษัทผลิตและส่งออกน้ำเมาซึ่งเป็นบริษัทแถวหน้าและขึ้นชื่อของประเทศ ซึ่งตอนนี้เธอก็ได้ทำงานตามความฝันในตำแหน่งเลขาของตำแหน่งประธานบริษัทที่โด่งดังอันดับต้น ๆ ของประเทศ

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ"

"พี่โซเฟียเรียกดาริน มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ"ดารินเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินเข้ามาหาเธอโดยที่ในมือถือแฟ้มเอกสาร

"พี่รบกวนน้องดารินช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้บอสเซ็นด้วยนะ บอกบอสด้วยว่าเอกสารเร่งด่วน"

"ได้ค่ะ เดี๋ยวรินจะบอกบอสให้"ดารินยื่นมือไปรับเอกสารจากรุ่นพี่ที่ทำงานขึ้นมากอดเอาไว้ ในใจกำลังประมวลความคิดว่าเจ้านายของตนมาทำงานแล้วหรือยัง

"ถ้าอย่างนั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ ขอบใจน้องดารินมากจ้ะ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะพี่โซเฟีย"สองสาวส่งยิ้มให้โบกมือลากันแยกย้ายไปทำงานของตนเอง

ดารินหอบกระเป๋าใบเก่ากับเอกสารสำคัญที่ต้องเอาไปให้ผู้เป็นเจ้านายได้เซ็นเข้ามาในลิฟต์ด้วยความทุลักทุเลก่อนจะใช้นิ้วที่ยังเหลืออยู่กดปุ่มชั้นที่ต้องการจะขึ้นไป เพียงแค่ไม่กี่อึดใจลิฟต์โดยสารก็นำพาร่างของเธอขึ้นมาถึงชั้นบนสุดซึ้งเป็นที่ทำงานของเธอ

ข้าวของทุกอย่างถูกวางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนเลขาขาอย่างเธอจะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย สายตาเหลือบมองนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบเอกสารทั้งหมดขึ้นมาถือเพื่อจะนำเอาไปวางไว้ในห้องทำงานของประธานบริษัท

แต่ด้วยความที่ไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ทำให้เธอเปิดประตูเข้าไปโดยพลการไร้การส่งเสียงสัญญาณใด ๆ จึงทำให้ดารินถึงกับตกใจเมื่อได้เห็นภาพบาดตาภายในห้องทำงานยามรุ่งเช้า

ร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มรูปหล่ออย่าง'โดมินิค'กำลังนอนราบอยู่บนโซฟา โดยมีร่างอวบอิ่มของนางแบบแถวหน้าอย่าง 'ซอลญ่า'กำลังนั่งขย่มอยู่บนท่อนเอ็นขนาดเขื่องอย่างเมามัน เสียงร้องครวญครางอย่างสุขสมของทั้งคู่นั้นราวกับใบมีดกรีดลงกลางใจของเธอจนเกิดแผล แต่ด้วยเสียงเปิดประตูทำให้ทั้งคู่ต้องตกใจ ร่างเปลือยเปล่าของซอลญ่าโน้มตัวลงมาบนแผงอกใหญ่เพื่อปกป้องกายของตัวเองไม่ให้ใครเห็น เสียงกรีดร้องของเธอทำเอา ดารินได้สติรีบเอ่ยกล่าวขอโทษทั้งสอง

"กรี๊ด นังบ้าแกเข้ามาได้ยังไง ห้ะ"

"ขอโทษค่ะ รินไม่รู้ว่าพวกคุณสองคนกำลังทำอะไรอยู่"ดารินก้มหน้ามองพื้น เท้าทั้งสองข้างก้าวถอยหลังฝ่ามือเอื้อมไปด้านหน้าเพื่อจะปิดประตู แต่ก็โดนเสียงเรียกของผู้เป็นเจ้านายดังขึ้น

"เดี๋ยวก่อน"เสียงเรียบนิ่งไม่สามารถเดาอารมณ์ได้ของโดมินิคเอ่ยขึ้น ฝ่ามือใหญ่ดันร่างกายของแม่นางแบบดังให้ลุกขึ้นออกไปจากตัว ก่อนที่เขาจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวสอบ สายตาคมกริบตวัดหันไปมองนางแบบสาวที่กำลังแสดงสีหน้าไปสบอารมณ์ ก่อนจะหันไปหาเลขาของตัวเองที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าประตู

"โดมินิคคะ"เพียงแค่เจอสายตาดุจดั่งสายตาเหยี่ยว ซอลญ่าถึงกับรีบหุบปากโดยทันที เธอถอนหายใจออกมาด้วยความไปสบอารมณ์ก่อนจะหยิบชุดอันแสนรักรูปของตัวเองขึ้นมาใส่อย่างไม่อายสายตาของใคร

"มีอะไร"น้ำเสียงเรียบนิ่งดั่งขึ้นทำเอาดารินถึงกับยื่นตัวสั่น อารมณ์ของโดมินิคกำลังอยู่ในความไม่พอใจ คงเป็นเพราะเธอที่เข้ามาขัดจังหวะของเขากับนางแบบสาว

"เอกสารสำคัญที่บอสต้องเซ็นในวันนี้ค่ะ"

"เอาไปวางไว้บนโต๊ะทำงาน เดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้"ดารินรีบนำเอกสารทั้งหมดไปวางไว้บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของผู้เป็นเจ้านายโดยทันที

"เมื่อไหร่คุณจะไล่แม่นี่ออกไปเสียทีคะ ซอลญ่าไม่ชอบ ดูสิ ผู้หญิงอะไรแต่งตัวอย่างกับป้า ดูชุดที่เธอใส่สิคะ อี๋"

"ออกไปได้แล้ว"ยังไม่ทันที่หญิงสาวปากแดงจะได้พูดจบ โดมินิคก็เอ่ยขึ้นก่อนที่เขาจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง

"ออกไปสิยะ นิคเขาไล่แกแล้ว ไป ๆ อีป้า"ดารินก้มหน้าซ่อนความอาย เธอมักจะถูกผู้หญิงของเขาขับไล่และพูดในทำนองนี้เสมอเมื่อเวลาที่พวกหล่อนเจอเธอ

"เธอนั่นแหละ ซอลญ่า ออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน"ริมฝีปากเรียวอ้ากว้างเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม ซอลญ่าแทบจะมุดใบหน้าหนี เธอหยิบกระเป๋าใบสวยขึ้นมาถือก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องทำงานไปด้วยความหัวเสีย แต่ไม่วายเมื่อตอนเดินผ่านร่างของดาริน ซอลญ่ายังพูดใส่เธอว่า

'อีป้า'ก่อนที่แม่นางแบบสาวสวยจะเดินออกไป

เธอคงจะเป็นอีป้า ในสายตาของทุกคนสินะ มันผิดมากเลยหรืออย่างไรกับการที่เธอแต่งตัวแบบนี้ ใส่เสื้อผ้าหลวม ๆ สไตล์ป้า ๆ ไม่หรูหราเหมือนคนอื่น ทุกคนถึงได้เอาแต่มองเธอด้วยสายตานึกรังเกียจราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด

"ยายเฉิ่ม ขอกาแฟแก้วหนึ่งสิ แล้วก็ขอยาคลายกล้ามเนื้อด้วยนะ"น้ำเสียงแตกต่างจากเมื่อครู่ของโดมินิคดังขึ้น เรียกสติของดารินให้กลับมาอยู่ปัจจุบันได้ ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายคนนี้ก็ยังเรียกเธอว่าป้า ทั้งที่จริงแล้วเธอมีอายุน้อยกว่าเขาตั้งหลายปี

"ยายเฉิ่ม ได้ยินที่ผมพูดไหมเนี่ย ขอกาแฟแก้วหนึ่งกับยานวดคลายกล้ามเนื้อ"

"ได้ยินค่ะ เดี๋ยวรินจะรีบไปจัดการให้นะคะ "

"เร็ว ๆ ด้วยนะยายเฉิ่ม"

"ค่ะ บอส"ในสายตาของทุกคนเธอคงดูเหมือนป้ามากเลยสินะ แม้แต่ในสายตาของผู้ชายที่เธอแอบรักมาตลอดสองปี เขายังมองว่าเธอดูอัปลักษณ์ในสายตาของเขาเลย