❤EIGHT❤ ♛ Stare ♛

1033 Words
❤EIGHT❤    ♛ Stare ♛   Flashback:   Ynia:   “Anak ni Ramirez yan ‘di ba, Ynia?” Bulong sa’kin ng katabi kong si Sharon.   Saka ko sinulyapan ang direksyon ng mga mata nito—nakatingin rin ito sa’min! Kaagad akong nagbawi ng tingin dahil parang nakakapaso ang mga tingin nito. Siya nga! Walang iba kundi ang batang lalakeng naka-engkwentro ko noon sa hacienda naming. Ang lakas pa rin ng loob kung makatingin, eh!   Ano bang problema niya?   “Eh, ano ngayon, Sharon?” Inirapan ko ang kaklase kong kahit kailan ay puro gwapo lang ang inaatupag! Hmp?   Parang inamin ko lang naman sa sarili ko na—gwapo nga si Ramirez! Tsk, Ynia—tumigal ka. Hindi lingid sa kaalaman ko ang tensyon ng pamilya namin sa mga Ramirez kaya nga nagbabaga itong nakatingin sa’kin.   “Eh, kasi.. Sabi nila kaya hindi gustong mag-aral ni Phoenix dahil galit na galit siya sa pamilya niyo.” Patuloy pa rin ni Sharon kahit nagkaklase kami sa Science.   I greeted my teeth as I glanced at his corner where he was now writing his notes. Kung totoo man ang sinabi ni Sharon, eh ba’t andito siya? Tsaka, walang kasalan ang pamilya ko sa pamilya niya!   They did! All the local town folks knew their blood—tingnan mo nga kung gaano ka-out of reach ang pride niya. Tss!    Kahit naman sa’min tong paaralan na’to—hindi ko minsan ipinagyabang yun ‘no. I was raised with respect! Oo, matigas ang ulo ko pero aktibo ako sa mga charities ng pamilya namin. Gusto ko ang tumulong sa kapwa ko—kaya nga hindi ko talaga maintindahan kung saan nanggaling ang ugat ng galit ni Phoenix Azeil Ramirez sa’kin, eh..   “Miss Ademar? Baka naman matunaw na ang mukha ni Mr. Ramirez sa titig mong yan..” My eyes widened in horror when our Science teaher, Mrs. Alapan blurted.    Ano daw!? Inulan ‘agad ako ng tukso sa buong klase saka tinapik naman ako sa balikat ni Sharon. Eeww..!   “P-Po?”   Pero feeling ko parang naging kulay mansanas ang pisngi ko. I felt his gaze behind me and I don’t wanna see it! Jeez.. I sneered at Sharon’s corner—ito naman talaga ang kanina pa tingin ng tingin kay Azeil, eh! Excuse me? Ba’t ko naman siya titingnan, aber?   “What I mean is, next time—mind your business and not Mr. Ramirez’s face. Okay?” What!?   Parang tumayo ‘ata lahat ng balahibo ko sa pinagsasabi ni Mrs. Alapan—Dios mio, is she fine or what?   “Of course, not Mrs. Alapan! I was just..just.. Grr!”    I wanted to explicate why I was closely staring at his area—not on his face, excuse me but I just couldn’t say it! Siguro dahil sa ingay ng tuksohan ng mga baliw kong kaklase.   Oo na—I was looking at him!   Pero wala naman ibig-sabihin yun ‘no.. Tsk! Itong si Sharon kasi eh. Hmp? Katakot-takot ko siyang inirapan! Tatawa-tawa lang naman ang walang-hiya..   “What’s with that face ate?”   That was my younger brother, Yden who was now seating beside at the backseat of our car. We were heading home with tatay Ignacio, our family driver.   “Nothing.” I idly replied as I was re-reading my personal journal dated last day.   Oh, well—I usually wrote more than two pages a day. I wrote in detailed, that’s why. Simula rin ng mag-high school ako, nakasulat doon ang pangalan ni Azeil. Hmp! Detailed nga ‘di ba? At para rin kasing walang araw na hindi kami nagkakabanggaan sa school, sa library, sa canteen o maging sa daan minsan! Jeez..   “Nothing to do with that guy, hopefully?”   Maawtoridad na wika ng kapatid ko saka ko sinundan ang tingin niya sa labas ng kotse—there he was again. Sinabi ko na ‘di ba? Siguradong isa na naman siya sa laman ng journal ko—tsk!   Naglalakad itong umuwi patungo sa maliit nitong bahay. I saw there huge house before—actually, I and Chada deliberately went there to check it out. I was just too curious about his life before compared to now.   Tao ako, I felt pity on them! Pero imbes naman magpakumbaba sana siya ngayon—eh, naging mayabang siya. How couldn’t remember those time that he set foot on our land?   “O-Of course not, Yden! Ba’t mo naman nasabi yan?”   Tanong ko sa kapatid ko sabay bawi ng tingin ko kay Azeil na ngayon ay nasa tapat na namin—nakabukas pa naman ang bintana ng kotse at kitang-kita ang mukha ko. Baka masyado na siyang mag-assume ng kung anu-ano dahil lang malimit ko siyang tinitigan! Hmp..   He was walking alone at the side of the road. Yes, I secretly was eyeing the poor man. He even doesn’t have a group of friends in the school. When I saw him once at the library—he was alone. When he noticed my presence—everytime we bumped at one place, he alwasys walked away.   “Masyado lang kasing mayabang ang isang yun—I’m fully aware of that. If he hates our family, I hate his ego manner more.” There goes my frank and candid younger brother.   He totally resembled my father’s attitude—especially being a bad-tempered man. Yet Yden’s crontrolable temper was kind of surprising—he can totally manage it. Hindi ito basta-bastang nag-aalburuto nalang bigla ng walang rason. My other two younger brothers were definitely the same as Yden.   “Hayaan mo nalang siya, Yden. You know what had happened between our familes, right? Let’s just leave him alone.”   I calmly said as I continued reading my journal. Tanaw ko na rin ang malaking gate ng mansion namin sa ‘di kalayuan.   “He should leave us alone.”   Yden was just in eighth grade yet he think and talk like an older man—older than me, actually. He’s more matured in many ways—ako? Well, immatured in many ways, yes.   End of flashback..              
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD