"Su evde mi?" diye sordum. Gözleri parladı. "Arkadaşı mısın?"
"Evet."
"Şaşırdım, hiç arkadaşı olmadığını söylüyordu da..." duraksadı. "Ama evde değil. Okula gitti."
"Anladım." dedim alt dudağımı ıslatıp. "Adın neydi? Geldiğini söylerim en azından."
"Nehir." dedim kısaca. Gözlerini kırpıştırdı. "Türk müsün?"
"Evet."
"Deseydin keşke daha önceden, hadi gel evde beklersin Su'yu." başımı iki yana salladım. "Yok yok ben gitsem iyi olacak." kadının beni bırakacak hali yoktu. "Hem şey..şeyle de iyi anlaşırsınız." durdu. Gözleri boşluğa daldı sanki. Merakla ne diyeceğini beklerken "Şeyle..." nefesi hızlanmıştı.
"İyi misiniz?" dedim telaşla. Aynı zamanda kendime sövüyordum. Kadın en azından elimde ölüp kalmasaydı bari! Kolundan tutarken "Hatırladım." dedim. "Oğlum da var benim biliyor musun?
