ตอนที่ 16 คนน่าสมเพช 1
ความอ่อนแอของฉัน
“แม่งเชี้ย! หยุดทุบหยุดญานิน อยากรู้ไหมทำไมถึงโดนแบบนี้ก็เพราะปากของเธอไงญานิน ปากที่ชอบพูดวอนหาเรื่องไปทั่วของเธอไงวะ!”
ปากของฉันงั้นเหรอ หึ... มันก็แค่ส่วนหนึ่งอีกส่วนมันคือความมักมากของผู้ชายต่างหาก
ทั้งที่ไม่รู้จักกันเขายังทำกับฉันได้
แวนเดอร์จับข้อมือเล็กของฉันที่ระดมทุบอกของเขาไว้แน่นเพื่อหยุดยั้งฉันก่อนที่จะสบตา
“งั้นเมื่อนายได้ไปแล้ว พอใจไปแล้วก็ปล่อยฉันสิฉันจะกลับห้อง!”
น้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมกับใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกมีแต่น้ำตาเท่านั้นซึ้งตอนนี้มันค่อนข้างหยุดไหลไปล่ะ
เมื่อฉันพยายามหยุดร้องไห้
“เอางี้ไหมมาเล่นเกมกัน ถ้าเธอวิ่งหนีออกไปจากห้องนี้ได้หรือว่าออกไปจากบริเวณตึกนี้ได้ ฉันจะปล่อยเธอกลับโดยดีแต่ว่าถ้าไม่สำเร็จเธอต้องทำตามคำสั่งฉัน ดีไหม?”
ข้อแลกเปลี่ยน
“ทำไมฉันต้องทำ?”
ฉันถามกลับไปยังชายที่อยู่ตรงหน้าทันทีเมื่อได้ยิน
