บทที่ 23 ห่วง (หรือไม่ถามใจดู)
“น้องเขาก็แค่สลบไปเพราะความกลัวเท่านั้นแต่ร่างกายค่อนข้างอ่อนเพลีย มีไข้อ่อนๆ จะทำอะไรก็หัดทะนุถนอมเสียบ้างไอ้แวน…”
ผมนั่งมองร่างญานินจากด้านนอกระเบียงด้วยความรู้สึกที่หลากหลายตีวนเวียนซ้ำไปมาราวกับต้องการตอกย้ำ
ทำไมผมต้องห่วง?
ทำไมผมต้องช่วย?
ทำไมผมต้องทำร้าย?
คำถามเป็นร้อยเข้ามาจู่โจมแทบสมองจะระเบิดแต่ก็นึกถึงคำพูดของไอ้รูธเมื่อตอนหัวค่ำมันก็ยิ่งเป็นเครื่องตอกย้ำว่าตัวของผมเองที่เป็นคนทำร้ายญานิน
“นี่เรารู้สึกผิดอย่างนั้นหรือวะ?”
“…”
กอด?
พิษไข้เล่นงานเธอแน่ๆ อยู่ๆ ก็เริ่มใช้มือรวมลามผมทั้งๆ ที่ยังนอนหลับนิ่งเหมือนกับท่อนไม้ ตาก็ปิดสนิทแต่เมื่อผมใช้มือไปสัมผัสที่หน้าผากของญานินเพื่อวัดไข้ก็พบว่าไข้ได้ลดลงมากมีแค่อ่อนๆ เท่านั้น
“เอามือออกไป”
ผมพูดขึ้นมาพร้อมกับคว้ามือที่สะบัดออกไปครั้งก่อนแล้วออกอีกครั้งหนึ่งแต่ทว่ามือญานินกับไม่ยอมง่ายๆ เธอพ
