นักฆ่าผู้โชคร้ายคลี่ยิ้มขมขื่น อยากหัวเราะเยาะให้แก่ตัวเองแต่ก็เจ็บที่ลำคอจนไม่สามารถทำได้
“ประทังชีวิตไปเพื่ออะไร เพื่อให้สามีเจ้าทรมานข้าหรือ” เขามองใบหน้างามตราตรึงนั้นด้วยสายตาอ่อนแสง “อย่าทำดีกับข้าเลย เพราะถึงอย่างไรข้าก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนสั่งให้สังหารเจ้า ข้าแค่รับคำสั่งมาจากเจ้าสำนักเท่านั้น”
“ถ้าอย่างนั้นข้าถามท่านหน่อยเถอะ ท่านกล้าสังหารข้าด้วยเหรอ ในเมื่อข้ากับท่านไม่เคยบาดหมางใจกันมาก่อน”
“ข้าเป็นนักฆ่า การฆ่าคนคืองานของข้า ต่อให้ข้ารอดไปได้ข้าก็ต้องตามฆ่าเจ้าให้สำเร็จจนได้” มือสังหารประกาศจุดยืนของตัวเอง “สวรรค์ลิขิตชีวิตมาให้ข้าแบบนี้ ข้าเลือกเองไม่ได้ ข้าหวังว่าเจ้าจะยอมรับชะตากรรมของตัวเองเหมือนกัน”
“สวรรค์บ้าที่ไหนจะลิขิตคนให้เป็นคนเลว เจ้าเลวเพราะเจ้าอยากเลวเองต่างหาก แล้วถ้าเจ้าเลวเจ้าก็ไม่ได้ขึ้นสวรรค์หรอกนะ นรกใต้ดินนี่ต่างหากที่เหมาะกับคนเลวอย่างเจ้า!” นางกล่าวอย่
