วิญญาณเร่ร่อนที่ยังไม่ได้กลับเข้าร่างรีบเช็ดน้ำตา แล้วเดินตามสตรีที่ชื่อป้าสี่ไปติดๆ “ถ้าข้าฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ข้าจะทำตัวดีๆ กับท่าน และจะรักท่านให้มากๆ เรื่องเก่าที่เคยบาดหมางใจข้าจะลืมมันไปให้หมด ท่านรีบกลับมาหาข้านะ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกินหรงซาน” ฮือๆๆ ฮือๆๆ
“ฮือๆๆ หรงซาน..”
“พระชายา พระชายาขอรับ” จวงเล่ยและหมอหลิวต่างรู้สึกตื่นเต้นยินดี รีบถลาไปที่เตียงนอน เมื่อสตรีที่นอนไร้ลมหายใจมาตลอดห้าวันเปล่งเสียงที่แหบแห้งออกมา
“หรงซาน ฮึกๆๆ”
“พระชายาขอรับ” หมอหลิวแตะแขนสตรีที่เรียกหาสามีพร้อมกับเสียงสะอื้นให้รู้ตัว แล้วใช้ปลายช้อนตักน้ำในถ้วยหยอดใส่ปากให้พอมีความชุ่มชื้นอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวนางจะสำลัก
เฟิ่งต้าชวี่กลืนกินความสดชื่นอันน้อยนิดนั้นด้วยความชุ่มคอ รู้สึกว่าลำคอของตัวเองมีแต่รสชาติยาที่ขมปร่าเคลือบเอาไว้ หลังจากนั้นก็เริ่มรู้สึกเจ็บแผลที่บริเวณทรวงอก แต่ก็ไม่ได้เจ็บมากเหมือน
